ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ
ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ

Ἀπρίλιος 2016

Ἕνα κάθε μήνα.

Διανύουμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τήν τραχειά καί ἔμπονη περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ ὁποία ἐμπεριέχει θησαυρούς πνευματικούς καί κέρδη θεῖα.

Ξεκινήσαμε τόν ἀνηφορικό δρόμο τήν ἑπομένη τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς, πρώτης ἡμέρας μετά τήν ἔξωση τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὕας ἀπό τόν Ἅγιο Παράδεισο τῆς τρυφῆς. Ζοῦμε ἀπό τότε ὡς ἐξόριστοι, βαδίζοντας καί βιώνοντας τή σκληρότητα τῆς ἐξορίας ἀλλά προχωρώντας πρός τό τέλος τῆς ὑπάρξεώς μας, τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὡς «καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ» πλασμένοι.

Στήν ὅλη κακοτράχαλη πορεία μας, ὄαση πραγματική εὑρίσκεται ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, μέ ἐφόδια πνευματικά, τροφή, νερό, ξεκούραση, γιά νά μπορέσουμε νά φθάσουμε στόν προορισμό μας, τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Σέ ὅλες αὐτές τίς διαφορετικές ἱστορικές καταστάσεις, στόν ἐπίγειο Παράδεισο, στήν ἐξορία, στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος ἐμφανίζεται ὡς μία ὕπαρξη, ἡ ὁποία πεινάει καί τῆς παρέχεται τροφή. Ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος εἶναι διττός, ἀποτελεῖται ἀπό ὕλη καί πνεῦμα, ἀπό σῶμα καί ψυχή, γι’ αὐτό καί ἡ τροφή, τήν ὁποία προσφέρει ὁ Θεός, εἶναι διττή. Εἶναι ἡ ὑλική γιά τό σῶμα καί ἡ πνευματική γιά τήν ψυχή καί τό σῶμα. Ὅσα ἀφοροῦν στήν ὑλική τροφή μᾶς εἶναι γνωστά. Ὅμως ὅ, τι ἀφορᾶ στήν πνευματική τροφή, θά πρέπει νά μᾶς ἀποκαλυφθεῖ ἐπειδή δέν ἐμπίπτει στίς αἰσθήσεις μας καί οὔτε μπορεῖ νά τό ἀντιληφθεῖ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς.

Ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός, ὁ κτίστης καί δημιουργός τοῦ ἀνθρώπου, ἔρχεται καί μᾶς ἀποκαλύπτει, διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν τροφή τήν πνευματική, τήν ὁποία πρέπει νά τρώγει ὁ ἄνθρωπος γιά νά ζήσει στήν αἰωνιότητα. Καί τί λέγει ὁ μοναδικός Σωτήρας, Ἰησοῦς Χριστός; «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον… ἡ γάρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστιν βρῶσις καί τό αἷμα μου ἀληθῶς ἐστιν πόσις»!

Στήν προσευχή, πού μᾶς ὑπέδειξε νά προσευχόμαστε, λέει καθαρά νά ζητᾶμε νά μᾶς δώσει σήμερα, τήν κάθε ἡμέρα, «τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον…». Ποιός εἶναι αὐτός ὁ ἄρτος; Εἶναι ἡ τροφή, ἡ ὁποία συντηρεῖ τήν οὐσία μας, τήν ὕπαρξή μας. Εἶναι, δηλαδή, καί οἱ δύο τροφές, καί ἡ ὑλική καί ἡ πνευματική. Γιά ἀμφότερες τίς οὐσίες μας, γιά ὁλόκληρο τόν ἑαυτό μας.

Μέσα στόν ἐπίγειο Παράδεισο, ὁ Θεός ἔδωσε στούς ἀνθρώπους, τόν Ἀδάμ καί τήν Εὗα, νά τρώγουν τούς καρπούς ἀπό ὅλα τά δένδρα, ὅσα βρίσκονταν ἐκεῖ, καθώς καί ἀπό τούς καρπούς τοῦ «δένδρου τῆς ζωῆς». (Γέν. Γ΄ 22)

Μέσα στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, οἱ Ἅγιοι θά τρῶνε ἀπό τούς καρπούς τοῦ «Ξύλου τῆς ζωῆς», θά ζοῦν αἰωνίως καί θά ἀπολαμβάνουν κάθε μακαριότητα. (Ἀποκ. Β΄ 7, ΚΒ΄ 2 καί 14). Ἐκεῖ δέν θά χρειάζονται ἄλλες τροφές, γήινες καί ὑλικές.

Κατά τή διάρκεια αὐτῆς τῆς ζωῆς, ὅλοι τρῶμε τίς ποικίλες ὑλικές τροφές, καί μέσα στήν Ἐκκλησία οἱ πιστοί τρῶνε «τό Σῶμα καί τό Αἷμα» τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. (Α΄ Κορ. ΙΑ΄ 23-32)

Μέ τίς ὑλικές τροφές διατηροῦμε τό σῶμα μας ζωντανό, ὑγιές καί εὔρωστο. Μέ τήν Θεία Κοινωνία, (τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Χριστοῦ), διατηροῦμε τή ψυχή μας ζωντανή, ὑγιῆ καί εὔρωστη. Ἄν λείπει ἡ ὑλική τροφή, λιμοκτονοῦμε, πεθαίνουμε. Ἄν λείπει ἡ Θεϊκή τροφή, λιμοκτονεῖ ἡ ψυχή μας, πεθαίνει τόν πνευματικό θάνατο, πού εἶναι ἡ μή κοινωνία μέ τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό.

Ὅταν πεθαίνει ὁ ἄνθρωπος, τό σῶμα του ἀποσυντίθεται, σαπίζει καί βρωμάει. Ὅταν πεθαίνει ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, βρωμάει ὅλη ἡ ζωή του, ὁ χαρακτήρας του, ἡ συμπεριφορά του, ἡ κοινωνία ὁλόκληρη. Γι’ αὐτό χρειάζονται καί οἱ δύο τροφές, καί ἡ ὑλική καί ἡ πνευματική. Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος. Γιά νά τρῶνε οἱ ἄνθρωποι τή Σάρκα του καί νά πίνουν τό Αἷμα του, κατά μυστηριακό τρόπο, καί νά ζοῦν, καί νά θεώνονται!

Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου, δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά, ἕνα στρωμένο τραπέζι, στό ὁποῖο οἱ συνδετημόνες, οἱ πιστοί, τρῶνε καί πίνουν τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί κατά μυστικό τρόπο γίνονται κατά χάριν θεοί.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ μόνος πού μπορεῖ νά τρώγει τόν Θεό! Ὅλοι οἱ ἄλλοι ζωντανοί ὀργανισμοί τρῶνε ὕλη καί γίνονται ὕλη. Ὁ ἄνθρωπος τρώει καί ὕλη ἀλλά μπορεῖ νά φάει καί τόν Θεό, γι’ αὐτό καί μπορεῖ νά γίνει θεός. Εἶναι συγγενής μέ τό Θεό, παρά μέ τήν ὕλη. Εἶναι πλάσμα «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ καί καθ’ ὁμοίωσιν αὐτοῦ». (Γέν. Α΄ 26)

Ἡ Ἐκκλησία, εἶναι ἕνα τραπέζι, ὅπου κοινωνοῦν ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός μέ τά κτίσματά του, τούς πιστούς ἀνθρώπους, καί μετέχουν τῆς Ἁγιότητας καί τῆς Μακαριότητάς του.

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, αὐτήν τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς μειώνει τήν ὑλική τροφή καί αὐξάνει τήν πνευματική. Μέ τήν νηστεία, τήν ἐλεημοσύνη, τήν ἐξομολόγηση, μέ τά τροπάρια καί τούς ὕμνους, μέ τά ἀναγνώσματα, μέ τίς προσευχές, μέ τό κήρυγμα, μᾶς προτρέπει καί μᾶς βοηθάει νά προσερχόμαστε τακτικότερα στό ἅγιο μυστικό δεῖπνο, γιά νά φᾶμε τόν Χριστό καί νά ζήσουμε. Ὅλα αὐτά μᾶς βοηθοῦν νά προσερχόμαστε ὅσο εἶναι δυνατόν πιό σωστά. Ἄν προσερχόμαστε ἀμελῶς, ἀπροετοίμαστοι καί μή διακρίνοντες σέ Ποιόν προσερχόμαστε, οἱ ἐπιπτώσεις θά εἶναι ἀνάλογες μέ τό μέγεθος τῆς ἀναίδειάς μας.

Τό πρῶτο πού χρειάζεται σ’ αὐτήν τήν θεανθρώπινη συνάντηση, εἶναι: ἡ μέ ταπείνωση ἐπίγνωση τῆς ἁμαρτωλότητάς μας.

Ἔπειτα ἀκολουθεῖ ἡ εἰλικρινής μετάνοια καί ἐξομολόγηση.

Στή συνέχεια ἔρχεται ὁ ἀγῶνας, ἡ ἐπιθυμία, ἡ προσπάθεια γιά διόρθωση καί ἀλλαγή τρόπου ζωῆς.

Στά πλαίσια τῆς ὅλης προετοιμασίας γιά τήν θεία κοινωνία ἐντάσσονται ἐπίσης ἡ προσευχή, ὁ ἐκκλησιασμός, ἡ μελέτη τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, ἡ νηστεία, ἡ συγχωρητικότητα, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ ἀποχή ἀπό κάθε κοσμική καί σαρκική ἐνασχόληση, ἡ βοήθεια τοῦ πλησίον στίς διάφορες ἀνάγκες του καί ὅ, τι ἀγαπᾶ καί θέλει ὁ Ἅγιος Θεός μας.

Δέν ἀρκεῖ μόνο ἡ νηστεία. Δέν ἀρκεῖ μόνο ἡ ἐξομολόγηση χωρίς τή μετάνοια καί τούς καρπούς τῆς μετάνοιας. Δέν ἀρκεῖ ὅτι ἦλθαν οἱ ἅγιες ἡμέρες ἤ ἡ ἡμέρα τῆς ὀνομαστικῆς μου ἑορτῆς. Ἠ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ λέγοντας: «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε». Χρειάζεται νά ἐξετάζουμε μέ πολλή προσοχή τόν ἑαυτό μας πρίν τήν θεία μετάληψη, καί νά προσέχουμε τή ζωή μας περισσότερο μετά τήν θεία μετάληψη, ἐνθυμούμενοι διαρκῶς Τόν μεγάλο ἐπισκέπτη μας, τόν Ἰησοῦ Χριστό!!! Νά ζοῦμε τήν ζωή μας ἔχοντας κατά νοῦν δύο ὁρόσημα: Κοινωνήσαμε καί θά κοινωνήσουμε!

Μέ ἐγκάρδιες εὐχές γιά ἀγωνιστική ὑπόλοιπη ἁγία Τεσσαρακοστή,

καί εὐλογημένη προσδοκία τῆς μεγάλης καί ἐπιφανοῦς ἡμέρας

τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ

ὁ πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου