ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ
ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΙΑΤΙΣΤΑΣ
Ἀπρίλιος 2018
Ἕνα κάθε μήνα
Ἀγαπητοί μου Ἐνορίτες.
Ἡ πίστη μας στόν Ἰησοῦ Χριστό εἶναι μία πίστη – ἐμπιστοσύνη σέ πραγματικά γεγονότα, πού ἀφοροῦν στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτήρα μας, τά ὁποῖα προφητεύθηκαν πρό χιλιάδων χρόνων. Εἶναι, ἐπίσης, πίστη καί σέ γεγονότα, πού προφητεύθηκαν καί πρόκειται νά συμβοῦν. Εἶναι, λοιπόν, μία πίστη πού στηρίζεται σέ προφητεῖες καί στήν ἐκπλήρωσή τους.
Οἱ προφητεῖες, περί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί περί τῆς Ἐκκλησίας, ὅλες ἐκπληρώθηκαν κατά γράμμα, μέχρι τελευταίας κεραίας. Ἀπομένει μία ἀκόμη προφητεία νά ἐκπληρωθεῖ, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στήν δεύτερη παρουσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καί στήν παγκόσμια κρίση ἀπό Αὐτόν.
Μία χαρακτηριστική φράση τῶν προφητῶν, τήν ὁποία χρησιμοποιοῦν ὅταν ἀναφέρονται στά γεγονότα τῆς πρώτης ἐμφανίσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ στήν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, εἶναι ἡ ἑξῆς: «Ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις…». Ὁ ἀπόστολος Πέτρος, κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, στήν ὁμιλία του πρός τά πλήθη, λέγει τά ἑξῆς: «Τοῦτο ἐστί τό εἰρημένον διά τοῦ προφήτου Ἰωήλ. Καί ἔσται ἐν ταῖς ἐσχάταις ἡμέραις, λέγει ὁ Θεός, ἐκχεῶ ἀπό τοῦ πνεύματός μου ἐπί πᾶσαν σάρκα καί προφητεύσουσιν οἱ υἱοί ὑμῶν… καί δώσω τέρατα ἐν οὐρανῶ ἄνω καί σημεῖα ἐπί τῆς γῆς κάτω, αἷμα καί πῦρ καί ἀτμίδα καπνοῦ. Ὁ ἥλιος μεταστραφήσεται εἰς σκότος καί ἡ σελήνη εἰς αἷμα, πρίν ἤ ἐλθεῖν τήν ἡμέραν Κυρίου τήν μεγάλην καί ἐπιφανῆ. Καί ἔσται πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομα Κυρίου σωθήσεται». (Πράξ. Β΄ 16-21)
Τίς ἡμέρες τῆς ἐπιγείου ζωῆς τοῦ Μεσσία Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἰωήλ τίς ὀνομάζει ἔσχατες ἡμέρες τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητας. Ὅτι δηλαδή ἡ ἀνθρωπότητα, ἐκεῖνο τόν καιρό, θά εἰσέλθει στήν τελευταία περίοδο τῆς ζωῆς της. Ἡ ἀνθρωπότητα μέχρι τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου βρισκόταν στήν ἀναμονή τοῦ Μεσσία, τοῦ Σωτήρα της. Ἐφόσον ἦλθε ὁ Μεσσίας, ἐπιτεύχθηκε ὁ σκοπός τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ὡς ἐκείνη τή στιγμή φαινόταν ὅτι τά πάντα ἦταν ἀποτυχημένα, ἕνεκα τῆς ἁμαρτίας, ἕνεκα τῆς πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων.
Μέ τήν ἔλευση τοῦ Σωτήρα Ἰησοῦ Χριστοῦ, μέ τόν Σταυρό, τήν Ταφή καί τήν Ἀνάστασή του, νικήθηκε ἡ ἁμαρτία, καταργήθηκε ὁ διάβολος καί καταπατήθηκε ὁ θάνατος.
Μέ τήν Ἀνάστασή Του ὁ Χριστός πορεύεται ὡς νικητής καί μαζί του ἀκολουθεῖ «ὄχλος πολύς, ὄν ἀριθμῆσαι αὐτόν οὐδείς ἐδύνατο, ἐκ παντός ἔθνους καί φυλῶν καί λαῶν καί γλωσσῶν» (Ἀποκ. Ζ΄ 9), δηλαδή τό ἄπειρο πλῆθος τῶν πιστῶν, πού θά εἰσέλθουν μαζί Του ἀναστημένοι, στήν Αἰώνια Βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Τό γεγονός αὐτό, ἡ εἴσοδος τῶν σεσωσμένων στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, θά συμβεῖ ἀμέσως μετά τήν παγκόσμια κρίση ὑπό τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ καιρός, πρίν ἀπό τήν δευτέρα παρουσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐδῶ στή γῆ, πρίν τό τέλος τῆς ἱστορίας τοῦ σύμπαντος, ὀνομάζεται ἀπό τήν Ἁγία Γραφή «ἔσχατα».
Τά «ἔσχατα» αὐτά προφητεύονται ἀπό πολλούς προφῆτες κατά τήν Παλαιά Διαθήκη, ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἰησοῦ Χριστό καί ἀπό τούς ἀποστόλους του. Ἰδιαίτερα ἀσχολεῖται ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, τό ὁποῖο εἶναι ἐξόχως προφητικό. Ἐκεῖ μέσα, καί γενικῶς σ΄ ὁλόκληρη τήν Ἁγία Γραφή, προλέγονται ἐναργέστατα πάμπολλα σημάδια αὐτῶν τῶν ἐσχάτων ἡμερῶν, πρό τῆς δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὁ κάθε πιστός Χριστιανός ὀφείλει νά γνωρίζει καί νά μελετᾶ, καί τά πρῶτα καί τά δεύτερα ἔσχατα, γιά νά αὐξάνει τήν πίστη του στόν Σωτήρα – Μεσσία Ἰησοῦ Χριστό καί στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό.
Ὅμως μετά ἀπό τήν γνώση καί τή μελέτη αὐτῶν τῶν ἐσχάτων, θά πρέπει νά ἐνδιαφέρεται καί νά μεριμνᾶ, πολύ περισσότερο, γιά τά δικά του ἔσχατα. Τά πρῶτα ἔσχατα εἶναι προφητευμένα μέ πολλά σημεῖα, τό ἴδιο καί τά δεύτερα. Τοῦ καθενός, ὅμως, τά ἔσχατα εἶναι τελείως ἄγνωστα, χωρίς καμμία φανερή ἔνδειξη.
Μπορεῖ νά φύγουμε ἀπ΄ αὐτή τή ζωή σέ ὁποιαδήποτε στιγμή τοῦ χρόνου. Ἀπό τή στιγμή τῆς συλλήψεώς μας στή μήτρα τῆς μητέρας μας, μέχρι καί τήν πιό ἀπομακρυσμένη στιγμή τῶν βαθειῶν γηρατειῶν. Καί μέ τόν πιό ξαφνικό καί ἀπρόσμενο τρόπο.
Γιατί, ἄραγε, τά ἔσχατα τά δικά μας νά εἶναι τόσο ἄγνωστα; Εἶναι πολλοί οἱ λόγοι, τούς ὁποίους μόνο ὁ Θεός γνωρίζει. Θά μπορούσαμε, ὅμως νά δοῦμε κάποιους.
Ἄν γνωρίζαμε τά ἔσχατά μας, θά μᾶς ἔπιανε μεγάλος φόβος, ἕνας πανικός, μία κατάθλιψη, θά διαλυόμασταν ψυχοσωματικά. Θά σταματούσαμε κάθε δραστηριότητά μας, πολύ πιό πρίν ἀπό τό τέλος μας. Ὅλα στή ζωή μας θά ἔπαιρναν ἕνα θλιμμένο καί μελαγχολικό χρῶμα. Ταυτόχρονα, θά αὐξάνονταν τά πάθη μας σέ ὑπερβολικό βαθμό, πλανώμενοι ἀπό τόν ἐχθρό διάβολο, μέ σκοπό νά ἀπολαύσουμε κάθε ἡδονή καί εὐχαρίστηση, ἐπειδή ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας, κάθε στιγμή θά μειωνόταν, καί ἐμεῖς θά θέλαμε νά τά «προλάβουμε» ὅλα.
Ὁ κυριότερος λόγος, πού εἶναι ἄγνωστο τό τέλος μας, εἶναι ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐνδιαφέρεται γιά τήν αἰώνια σωτηρία μας. Ἡ ἄγνοια τοῦ τέλους μας, μᾶς ἐνεργοποιεῖ, ὥστε νά εἴμαστε καθημερινά, κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας σέ ἑτοιμότητα.
Ἡ πνευματική ἐγρήγορση, θά μέ βοηθήσει νά εἶμαι περισσότερο προσεκτικός ὥστε νά ἀποφεύγω τίς ἁμαρτίες, τά λάθη καί τίς πλάνες. Θά μέ βοηθήσει νά ἐκμεταλλεύομαι σωστά τήν κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μου. Νά γνωρίζω περισσότερο τόν Ἰησοῦ Χριστό, νά τόν ἀγαπῶ καί νά τηρῶ τό θέλημά του. Νά βρίσκομαι σέ διαρκή μετάνοια γιά τά λάθη μου.
Ἀγαπητοί μου, ζοῦμε ἀνάμεσα στά δύο ἔσχατα τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητας. Τῆς πρώτης παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καί τῆς δεύτερης. Ἡ πρώτη Του ἔλευση ἦταν γιά νά μᾶς ἀποκαλυφθεῖ καί νά μᾶς προσφέρει τήν σωτηρία. Ἡ δεύτερη θά εἶναι γιά νά κρίνει κατά πόσο ἐγκολπωθήκαμε τήν σωτηρία μας. Ἡ φιλόστοργη μητέρα μας, ἡ Ἐκκλησία, πάντοτε εὔχεται, «Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν…». Εἶναι ἡ πιό φιλάνθρωπη ὑπενθύμηση.
Ἀγαπητοί μου, στή ζωή μας νά μή φανοῦμε ἀδιάφοροι καί ράθυμοι καί ἀνόητοι, ὡς πρός τήν σωτηρία πού μᾶς πρόσφερε ὁ φιλάνθρωπος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτή θά εἶναι ἡ μεγαλύτερη ἀποτυχία τῆς ζωῆς μας!
Εὔχομαι, στά ἔσχατά μας νά συναντηθοῦμε μέ τόν Ἀγαπημένο μας Ἰησοῦ Χριστό.
Μέ κάθε εὐχή καί εὐλογία
γιά ἐν Χριστῷ ἔσχατα
ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου
