ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ
ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΙΑΤΙΣΤΑΣ
Ὀκτώβριος 2020
Ἕνα κάθε μήνα.
Ἀγαπητοί μου ἐνορίτες,
Ξεκινώντας ἡ νέα κατηχητική χρονιά, θά ἤθελα νά σᾶς κάνω συμμέτοχους σέ κάποιες σκέψεις καί προβληματισμούς, γύρω ἀπ’ τήν μοναδική προσωπικότητα τοῦ καθενός ἀνθρώπου, ἰδιαίτερα του νέου, τοῦ παιδιοῦ, τοῦ βρέφους, καί τήν διαμόρφωση αὐτῆς, ἐπειδή πολλά λάθη γίνονται ἀπό τήν πλευρά τῶν γονέων (πιστεύω ὄχι θεληματικά ἀλλά ἀπό ἄγνοια), καί στή συνέχεια κι ἀπό τά ἴδια τά παιδιά.
Ὁ κάθε ἄνθρωπος, ὅταν ἔρχεται στή ζωή, δέν εἶναι ἀπολύτως «ἄγραφος πίνακας», (tabula rasa) ὅπως κάποιοι ὑποστηρίζουν. Βεβαίως, εἶναι γραμμένα πολλά μέσ’ στήν ψυχή του. Μποροῦν, ὅμως, νά γραφοῦν κι ἄλλα πολύ περισσότερα.
Εἶναι γραμμένα, ὅσα ὡς κληρονομιά μᾶς ἔχουν δώσει οἱ γονεῖς μας, οἱ πρόγονοί μας, ἀκόμη καί οἱ πολύ παλιοί πρόγονοί μας. Εἶναι γραμμένα ἐλαττώματα, προτερήματα, δεξιοτεχνίες, προδιαθέσεις ποικίλες καί ἄλλα πολλά. Εἶναι, ἐπίσης, γραμμένα κι ὅσα ὡς δῶρα, ὡς προίκα, μᾶς προσφέρει ὁ Θεός. Σπέρματα ἀρετῶν, χαρίσματα, ταλέντα.
Μόλις γεννηθεῖ ὁ κάθε ἄνθρωπος, ἀμέσως ὅλοι οἱ γύρω του ἀρχίζουν νά γράφουν στή διάνοιά του, στήν καρδιά του, στήν ψυχή του, μία τεράστια ποικιλία ἐγγραφῶν. Γράφουν οἱ γονεῖς του, τά ἀδέρφια του, οἱ παπποῦδες, οἱ κοντινοί συγγενεῖς, οἱ γείτονες, ἡ φύση, τό περιβάλλον, ἡ κοινωνία πού ζεῖ… Ἀργότερα γράφουν οἱ δάσκαλοι, οἱ καθηγητές, οἱ συμμαθητές, οἱ φίλοι, οἱ παρέες. Γράφουν τά βιβλία, τά περιοδικά, τό ραδιόφωνο, ἡ τηλεόραση, τό VIDEO, τό INTERNET. Ὁ κόσμος ὅλος μπορεῖ νά γράψει!!!
Ὅλοι κάτι θέλουν νά γράψουν ἐπάνω του! Νά ἀποτυπώσουν τίς σκέψεις τους, τίς ἐπιθυμίες τους, τά θέλω τους, τά πιστεύω τους. Εἴτε εἶναι καλά εἴτε κακά. Καί ἔτσι, μέ ὅλα αὐτά, διαμορφώνεται ἡ συνείδηση καί ὁ χαρακτήρας τοῦ καθενός.
Εἶναι μεγάλο κέρδος, ἄν στά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς μας θά βρεθοῦν δίπλα μας ἄνθρωποι σπουδαῖοι, συγκροτημένοι, σωστοί, ἀγαθοί, μέ ὑγιεῖς πεποιθήσεις, ἀληθινές ἀξίες, πιστεύω, ἰδανικά. Οἱ παιδαγωγοί μᾶς βεβαιώνουν ὅτι, στά πρῶτα πέντε μέ ἕξι χρόνια τῆς ζωῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου, τοποθετοῦνται τά θεμέλια τῆς προσωπικότητάς του. Τά πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς μας, λοιπόν, εἶναι καθοριστικά, γιά τήν ὑπόλοιπη.
Ἄν εἴμαστε γονεῖς ἤ παπποῦδες, ἔχουμε τεράστια τήν εὐθύνη, γιά τήν διαμόρφωση τοῦ χαρακτήρα τῶν παιδιῶν ἤ τῶν ἐγγονῶν μας. Εἴμαστε ἐξαιρετικά ὑπεύθυνοι, γιά τήν περαιτέρω ἐξέλιξη αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί τῆς κοινωνίας ὁλόκληρης. Στήν κούνια καί στό παιδικό δωμάτιο καί στήν αὐλή τοῦ σπιτιοῦ διαμορφώνεται ὁ μελλοντικός πολίτης, δάσκαλος, ἱερέας, γιατρός, κυβερνήτης τοῦ τόπου καί τῆς ἀνθρωπότητας. Οἱ γονεῖς ἔχουν φοβερή τήν εὐθύνη ἀπέναντι στό κάθε παιδί, στήν κοινωνία ὁλόκληρη καί στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας.
Ὅμως, ἀπό ἐκεῖ καί μετά, σέ ὅλη μας τή ζωή, τόν σπουδαιότερο ρόλο, γιά τήν διαμόρφωση τῆς συνειδήσεως καί τοῦ χαρακτήρα μας, τόν παίζουμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Ὁ καθένας προσωπικά. Ἔχουμε νοῦ λογικό, ἔχουμε κρίση, ἔχουμε ἐλεύθερη βούληση. Ἔχουμε συνείδηση, τήν ὁποία ἐμεῖς διαμορφώνουμε. Πῶς, ὅμως, τήν διαμορφώνουμε;
Ἐδῶ, πολλές φορές δυστυχῶς, κάνουμε τά μεγαλύτερα λάθη. Εἶναι κάτι πού μᾶς διαφεύγει τήν προσοχή. Στή διαμόρφωση τῆς συνειδήσεώς μας καί τοῦ χαρακτήρα μας, ἐνῶ ὅλους τούς ἐπιτρέπουμε νά γράψουν ἤ ἀκόμη καί τούς καλοῦμε νά γράψουν ἐπάνω μας, ὁ μόνος πού ἀπουσιάζει, καί πολλές φορές εἶναι ἀνεπιθύμητος, εἶναι ὁ Δημιουργός μας. Αὐτός πού μᾶς ἔπλασε, ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός! Αὐτόν, πολλάκις, τόν ἀποκλείουμε στήν διαμόρφωση τοῦ χαρακτήρα μας. Στεκόμαστε κριτικά ἀπέναντί Του, στεκόμαστε μέ ἀμφισβήτηση, μέ συνειδητή ἄρνηση. Δέν Τόν ἀφήνουμε νά γράψει κάτι στήν καρδιά μας, Αὐτόν, πού τήν δημιούργησε.
Ὅλα τά δεχόμαστε εὐχαρίστως καί ἐν πολλοῖς ἄκριτα. Ἐνῶ, ὅταν ὁμιλεῖ ὁ Θεός, ἐπιστρατεύουμε ὅλες τίς δυνάμεις τῆς λογικῆς, τῆς ἀντιλογίας, τῆς ἀμφισβητήσεως, τῆς ἀρνήσεως, τῆς περιφρονήσεως, ἀκόμη καί τῆς ἐχθρότητας.
Μερικοί θά ἤθελαν νά δικαιολογηθοῦν, λέγοντας ὅτι, κάποιοι γύρω μας, ὀρθώνουν ἐμπόδια καί φράγματα στόν δρόμο μας πρός τό Θεό, καί γι’ αὐτό δέν μποροῦμε νά Τόν πλησιάσουμε, νά Τόν ἀκούσουμε καί νά Τόν ἀποδεχθοῦμε. Βεβαίως, αὐτό εἶναι ἀλήθεια. Αὐτά τά ἐμπόδια ὑπάρχουν. Ὅταν, ὅμως, κάποιος ἐπιθυμεῖ κάτι, κανείς δέν μπορεῖ νά τοῦ ἀντισταθεῖ.
Ὅλοι αὐτοί, πού μᾶς ἐμποδίζουν νά βάλουμε τόν Θεό στή ζωή μας, ἔχουν τό μερίδιο τῆς εὐθύνης. Εἶναι, πραγματικά, μεγάλοι ἔνοχοι ἀπέναντι στόν Θεό καί στήν ἀνθρωπότητα. Ὅμως, ἡ ὅλη εὐθύνη ἀνήκει στόν ἑαυτό μας.
Γι’ αὐτό, ἀγαπητοί μου ἐνορίτες, πρέπει κάποτε νά σταθοῦμε ὑπεύθυνα ἀπέναντι στόν ἑαυτό μας, καί μέ θάρρος καί εἰλικρίνεια νά τοῦ θέσουμε κάποιες ἐρωτήσεις:
«Ποιούς ἀφήσαμε ἐλεύθερους νά διαμορφώσουν τήν προσωπικότητά μας; Σέ ποιούς δώσαμε τό δικαίωμα νά ἐπηρεάσει τήν συνείδησή μας; Τόν χαρακτήρα μας; Τή ζωή μας;»
Δυστυχῶς, ἀφήσαμε τούς πάντες, καί μάλιστα ἄνευ ὅρων.
Δυστυχῶς, ἔχουμε γίνει ἕνα ξέφραγο ἀμπέλι, ὅπου ὁ κάθε ἕνας μπορεῖ νά εἰσέρχεται, νά ξεριζώνει καί νά φυτεύει ὅ, τι θέλει. Νά γκρεμίζει, νά καταστρέφει, νά κατακαίει, νά ἀφανίζει… Ἀλλά, ἐμεῖς τούς τό ἐπιτρέπουμε.
Τό ἀμπέλι, ὅμως, εἴμαστε ἐμεῖς. Καί θά μᾶς ζητηθεῖ λόγος, γιά τό πῶς τό καλλιεργήσαμε, τί φυτέψαμε μέσα σ’ αὐτό, ποιά εἶναι ἡ καρποφορία. Ἄν τό φυλάξαμε ἤ ἄν τό ἐρημώσαμε.
Εἶναι καιρός, ἀγαπητοί μου, νά ξυπνήσουμε ἀπό τόν πνευματικό λήθαργο καί νά δοῦμε σέ ποιό σημεῖο βρισκόμαστε.
Νά κλείσουμε τά ἀφτιά μας στίς ποικίλες γοητευτικές σειρῆνες τίς καταστροφῆς, πρίν εἶναι ἀργά, καί γιά τά παιδιά μας καί γιά ἐμᾶς.
Νά ἀποκλείσουμε, ὅσο μποροῦμε, τήν κοσμική ματαιότητα νά εἰσβάλει μέ ἀναίδεια στίς ἁπαλές ψυχές τῶν παιδιῶν μας.
Νά προβάλλουμε ὅση περισσότερη καί ἰσχυρότερη ἀντίσταση στά ποικίλα ρεύματα τῆς ἀνηθικότητας, τῆς διαστροφῆς, τῆς κακίας, τῆς ἀπιστίας καί ἀντιλογίας στόν ἀληθινό Θεό.
Νά ἀνοίξουμε ὅλες μας τίς αἰσθήσεις στόν ἐνανθρωπήσαντα Λόγο τοῦ Θεοῦ, στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, καί νά Τόν ἀφήσουμε ἀνεπιφύλακτα, νά διαμορφώσει Ἐκεῖνος τόν ἑαυτό μας, τόν χαρακτήρα μας, τή ζωή μας! Καί κατ’ ἐπέκταση τήν κοινωνία μας καί τήν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη.
Ἡ πνευματική μας Μητέρα, ἡ Ἐκκλησία, μέ πολλή ἀγάπη καί πόνο ἐνδιαφέρεται γιά ὅλους μας καί γιά τόν καθένα. Θέλει νά μᾶς βοηθήσει, γιά νά ἀντιμετωπίσουμε ὅλη αὐτή τήν ἀντιανθρώπινη κοσμική καταιγίδα, ἡ ὁποία ἐπιπίπτει ὕπουλα καί συστηματικά στόν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἄνθρωπο, καί προσβάλει καί καταστρέφει τήν ἀνθρώπινη προσωπικότητα, καί τήν ὁδηγεῖ τελικά στήν αἰώνια ἀπώλεια.
Τά μαθήματα τῆς κατηχήσεως στήν Ἐνορία μας ἀρχίζουν ξανά, γιά τή φετινή χρονιά. Εἶναι γιά ὅλους, τούς μικρούς καί τούς μεγάλους. Δέν μᾶς συμφέρει νά ἀδιαφοροῦμε. Ἡ Ἐνορία μας δείχνει πολλή ἀγάπη καί ἐνδιαφέρον. Ἄς ἀνταποκριθοῦμε μέ τό φιλότιμο, πού μᾶς διακρίνει. Νά βάλουμε τόν Θεό στή ζωή μας!
Ὅπου ὁ ἄνθρωπος βάζει τόν Θεό, ἐκεῖ γίνεται παράδεισος! Ὅπου ἀπουσιάζει ὁ Θεός, ἐκεῖ εἶναι κόλαση!
Εὔχομαι, ἀγαπητοί μου ἐνορίτες, γονεῖς καί ἀγαπητά μου παιδιά, οἱ καρδιές ὅλων νά γίνουν μία γωνιά τοῦ Παραδείσου. Ὅλος ὁ κόσμος νά γίνει Βασιλεία Θεοῦ! Νά γίνει αὐτό, γιά τό ὁποῖο ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Θεός Λόγος, ἔγινε ἄνθρωπος!
Σᾶς εὔχομαι, καλή νέα καί εὐλογημένη κατηχητική χρονιά!
Μέ πολλή τήν πατρική ἀγάπη
ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου
