Ἐνορία Ἁγίου Νικολάου Σιάτιστας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ
ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΙΑΤΙΣΤΑΣ 

                                                                                                                                Ἰούνιος 2017

Ἕνα κάθε μήνα.

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία γιορτάζει καί τιμᾶ αὐτόν τόν μήνα τά γενέθλια τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Γιά νά γιορτάζει ἡ Ἐκκλησία μας τήν ἡμέρα τῆς γεννήσεως κάποιου προσώπου, σημαίνει ὅτι αὐτό εἶναι μέγιστο πρόσωπο,  εἶναι ὑψηλό, εἶναι τεράστιο. Θά πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι μόνο τρία πρόσωπα ἡ Ἐκκλησία μας τά γιορτάζει κατά τήν ἡμέρα τῆς γεννήσεώς τους. Ὅλους τούς ἄλλους ἁγίους τούς γιορτάζει κατά τήν ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς τους, ἡ ὁποία εἶναι ἡ γενέθλιος ἡμέρα τους στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Τά τρία αὐτά πρόσωπα εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ἡ Θεοτόκος μητέρα του καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής καί Πρόδρομος τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός γεννήθηκε γιά νά μᾶς σώσει. Ἡ Θεοτόκος Μαρία γεννήθηκε, γιά νά φέρει τόν σωτήρα Χριστό στήν ἀνθρωπότητα καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος γεννήθηκε, γιά νά φανερώσει τόν σωτήρα Χριστό. Ἄν ἡ γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι τό μέγιστο, πού μπόρεσε νά προσφέρει ἡ ἀνθρώπινη φύση διά τῆς Θεοτόκου, ἡ ὑπόδειξη καί ἡ φανέρωση τοῦ Μεσσία Ἰησοῦ εἶναι ἐξ’ ἴσου μέγιστο γεγονός καί μέγιστη προσφορά, πού ἔκανε ὁ Ἰωάννης πρός τήν ἀνθρωπότητα. Γι’ αὐτόν τόν λόγο ἡ Ἐκκλησία μας χαίρεται καί γιορτάζει αὐτά τά πρόσωπα, καί κατά τήν ἡμέρα τῆς γεννήσεώς τους.

Ὁμιλώντας κάποτε ὁ Ἰησοῦς Χριστός πρός τούς Ἰουδαίους, εἶπε γιά τόν Ἰωάννη: «Ἀλήθεια σᾶς λέω, μεταξύ ὅλων τῶν ἀνθρώπων πού γεννήθηκαν ἀπό γυναῖκες, δέν ὑπάρχει μεγαλύτερος ἀπό τόν Ἰωάννη τόν Βαπτιστή».

Ὅμως, ἄν ὁ Ἰωάννης ὑπῆρξε ὁ μεγαλύτερος τῶν ἀνθρώπων, ἄραγε ποιοί ἦταν οἱ γονεῖς του; Πῶς ζοῦσαν; Τί ἦταν αὐτό πού τούς κατέστησε, τούς ἀξίωσε νά γίνουν οἱ γονεῖς τοῦ σπουδαιοτέρου ἀνθρώπου τῆς γῆς, ὅλων τῶν ἐποχῶν;

Ὁ Ἅγιος Εὐαγγελιστής Λουκᾶς στό Εὐαγγέλιό του, μέσα σέ μία φράση μᾶς ζωγραφίζει αὐτά τά ὑπέροχα πρόσωπα, τόν Ζαχαρία καί τήν Ἐλισάβετ, τούς γονεῖς τοῦ Προδρόμου. «Ἦσαν» γράφει «δίκαιοι ἀμφότεροι, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, πορευόμενοι ἐν πάσαις ταῖς ἐντολαῖς καί δικαιώμασι τοῦ Κυρίου, ἄμεμπτοι.» Ἦταν δίκαιοι, ἐνάρετοι, γεμάτοι ἀρετές, εἶχαν ὅλες τίς ἀρετές, ἦταν εὐσεβεῖς ἄνθρωποι, ἦταν πνευματικοί ἄνθρωποι, ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Ἀμφότεροι, δηλαδή, καί οἱ δύο, ὄχι μόνο ὁ ἕνας ἀλλά καί οἱ δύο. Καί συφωνοῦσαν καί οἱ δύο σέ ὅλα, πρῶτα στά πνευματικά καί μετά στά ὑπόλοιπα. Ἀκολουθοῦσε ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Δέν διαφωνοῦσαν. Συμφωνοῦσαν! Ὁ σύζυγος καί ἡ σύζυγος. Ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα. Ἡ συμφωνία εἶναι μία ἔννοια ξεχασμένη, παραπεταγμένη. Γιατί; Ἐπειδή, λένε, δείχνει «καταπίεση»! «Ἔχω γνώμη, θά κάνω τό δικό μου», λέγει ὁ ἕνας. «Καί ποιός εἶναι ὁ ἄλλος, γιά νά συμφωνήσω»; λέγει ὁ ἄλλος. Καί οἱ σύζυγοι, τό ἀνδρόγυνο, ὁ πατέρας καί ἡ μάνα, γίνονται δύο ἀντίπαλα στρατόπεδα, μέ διαρκεῖς διαφωνίες, διαπληκτισμούς, μαλώματα, μέ τίς συνέπειες πού βλέπουμε καθημερινά.

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶχε πεῖ κάτι πολύ σπουδαῖο, τό ὁποῖο μᾶς διαφεύγει: «Ἐάν δύο ἀπό σᾶς συμφωνήσουν νά ζητήσουν ὁποιοδήποτε πράγμα ἀπό τόν Πατέρα μου τόν ἐπουράνιο, θά τούς τό δώσει. Διότι ὅπου εἶναι δύο ἤ τρεῖς συγκεντρωμένοι στό δικό μου ὄνομα (τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ) ἐκεῖ βρίσκομαι ἀνάμεσά τους.» Ματθ. ΙΗ΄ (19 – 20) Γιά φαντασθεῖτε κέρδος, ὠφέλεια, πού ἀπορρέει ἀπό τήν συμφωνία. Μποροῦμε νά ἔχουμε τά πάντα ἀπό τόν Θεό, ὅταν συμφωνοῦμε μεταξύ μας. Δέν ζητάει νά εἶναι δέκα ἤ ἑκατό ἤ πολλοί, ἀλλά μόνο δύο. Ἀς ποῦμε δύο φίλοι ἤ δύο συνεργάτες ἤ οἱ δύο σύζυγοι, τό ἀντρόγυνο. Ἄν τό προσέχαμε αὐτό, ἄν τό ἐφαρμόζαμε, θαύματα θά βλέπαμε. Ἀλλά ποῦ νά βρεθοῦν δύο ἄνθρωποι γιά νά συμφωνήσουν; Ποῦ νά βρεθοῦν δύο γονεῖς μέ τό αὐτό φρόνημα; Ἄλλα ὁ ἕνας ἄλλα ὁ ἄλλος.

Σημειώνει ὁ εὐαγγελιστής, «Ἦσαν δίκαιοι ἀμφότεροι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ», ὄχι ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων ἀλλά τοῦ Θεοῦ. Ἑρμηνεύει ὁ Ζιγαβηνός: «Αὔτη γάρ ἀληθής δικαιοσύνη». Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή δικαιοσύνη, δηλαδή ἁγιότητα! Οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νά βλέπουν μόνο τά ἔξω. Ὅπως φαίνονται οἱ ἄνθρωποι. Καί μπορεῖ νά φαίνονται ἅγιοι καί δίκαιοι! Ὁ Θεός ὅμως βλέπει τό ἐσωτερικό τῶν ἀνθρώπων, βλέπει τήν καρδιά τους, τόν νοῦ τους, τίς σκέψεις τους, βλέπει τίς ἐπιθυμίες, τίς διαθέσεις τους. Εἶναι ὁ καρδιογνώστης, εἶναι «ὁ ἐτάζων καρδίας καί νεφρούς». Ὁ Θεός βλέπει ποιός εἶμαι καί ὄχι πῶς φαίνομαι. Ὁ Ζαχαρίας καί ἡ Ἐλισάβετ «ἦταν δίκαιοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ», ἀσφαλῶς ἦταν καί ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων.

«Πορευόμενοι ἐν πάσαις  ταῖς  ἐντολαῖς  καί δικαιώμασι τοῦ Κυρίου, ἄμεμπτοι». Στήν ζωή τους προσπαθοῦσαν νά τηροῦν ὅλες τίς ἐντολές, ὅλα τά ἠθικά παραγγέλματα τοῦ Θεοῦ καί ὅλα τά δικαιώματα, (τίς τελετουργικές διατάξεις, τίς θυσίες, τίς προσευχές, τίς προσφορές κλπ.) Ἐπισημαίνει «ὅλες τίς ἐντολές», ὄχι κάποιες νά τηρήσουν καί κάποιες ὄχι. Δέν ἔκαναν ἐπιλογές, οἱ γονεῖς τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Ἐπειδή Ἐκεῖνος πού εἶπε τό «οὐ φονεύσεις» εἶπε καί τό «νά ἀφιερώσεις τήν ἕβδομη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδας στόν Κύριο». Ἐκεῖνος πού εἶπε τό «Οὐ μοιχεύσεις» εἶπε καί τό «νά νηστέψεις», εἶπε τό «Οὐ κλέψεις», εἶπε καί τό «νά ἐλεήσεις», εἶπε τό «Οὐ ψευδομαρτυρήσεις», εἶπε καί τό «νά συγχωρήσεις» καί οὕτω καθεξῆς.

Ὁ Ζαχαρίας καί ἡ Ἐλισάβετ, ἡ ὑπέροχη αὐτή σύζυγός του, ζοῦσαν ὡς πιστοί Ἰουδαῖοι, ὡς πραγματικοί ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί ἦταν ἄμεμπτοι καί ἀκατηγόρητοι.

Μετά ἀπ’ ὅλα αὐτά, ὁ Θεός θέλησε νά ἐκπληρώσει τήν ἐπιθυμία τους, νά ἔχουν ἕνα παιδί, καί τούς ἔδωσε τόν μεγαλύτερο ἄνθρωπο ὅλων τῶν ἐποχῶν. Τόν ἅγιο Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος βάπτισε τόν Ἰησοῦ Χριστό καί τόν ὑπέδειξε στήν ἀνθρωπότητα ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Μεσσίας, ὁ λυτρωτής ὅλων τῶν ἄνθρώπων καί τοῦ σύμπαντος.  

Οἱ γονεῖς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου, ὁ Ζαχαρίας καί ἡ Ἐλισάβετ, εἶναι πραγματικά, μεγάλες μορφές τῆς παγκόσμιας ἱστορίας, ὑψηλά καί διαχρονικά πρότυπα γιά ὅλους τούς γονεῖς. Εἰδικά σήμερα πού ἐπικρατεῖ φοβερή σύγχυση, ἕνεκα τῆς προσβολῆς καί λοιδορήσεως  ὅλων τῶν ἀληθινῶν καί διαχρονικῶν ἀξιῶν, ἕνεκα τῆς ἀπορρίψεως τῆς πίστεως στόν ἀληθινό Θεό, ἕνεκα τῆς φανερῆς πολεμικῆς ἐναντίον τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, σήμερα αὐτές οἱ μορφές μποροῦν νά γίνουν ἕνα ἀνάχωμα, ἕνα τεῖχος ἀντιστάσεως καί προστασίας ὅλων ἐκείνων, πού προσπαθοῦν νά κρατήσουν ὄρθια τήν οἰκογένεια, μέ πατέρα καί μητέρα καί παιδιά. Ὁ καιρός πού πολλά πράγματα θεωροῦνταν αὐτονόητα ἔχει περάσει. Ὅσο προχωροῦμε, τό πνευματικό σκοτάδι θά γίνεται πιό πυκνό, ἡ διαστρέβλωση καί ἡ διαστροφή θά γίνουν καθημερινότητα, καί μόνο ἐκεῖνοι πού θά ἔχουν τό Φῶς τό ἀληθινό, τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, μόνο αὐτοί θά μποροῦν νά βλέπουν καί νά βαδίζουν σωστά. (Ἰωάνν. ΙΑ΄ 9-10).

Τά ἅγια πρότυπα φέρουν καρπούς ἁγίους. Εἶναι οἱ ὁδοδεῖκτες πού μᾶς ὁδηγοῦν μέ ἀσφάλεια στήν αἰώνια καί ἔνδοξη Βασιλεία τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ἄς τά ἐγκολπωθοῦμε!

 Μέ τήν εὐχή νά κρατήσουμε τήν οἰκογένεια

ὅπως τήν θέλει ὁ Θεός

ὁ πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου

ΕΝΑ ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ ΙΟΥΝΙΟΣ 2017 (PDF)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ

ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ   2017

Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ

ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

«Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν

καί Πνεύματος ἐπιδημίαν»

Ἀδελφοί μου,

Ἡ ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς εἶναι μία μεγάλη καί κορυφαία ἑορτή. Εἶναι ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας. Τήν ἡμέρα αὐτή μέ τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συγκροτηθήκαμε ὅλοι μας σέ Ἐκκλησία, ἁρμοσθήκαμε στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τήν Ἐκκλησίαν Του.

Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν καί Πνεύματος ἐπιδημίαν. Ἑορτάζομε τήν κάθοδο καί ἐπιδημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά τό ὁποῖο μιλώντας ὁ Χριστός λίγο πρίν τήν Ἀνάληψή Του, ἔλεγε στούς μαθητές Του: «Σᾶς συμφέρει νά φύγω ἐγώ, διότι ἐάν δέν φύγω δέν θά ἔλθει τό Πνεῦμα τό Ἅγιον. Τό Πνεῦμα τό Ἅγιον θά Σᾶς ὁδηγήσει εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν».

Μοιάζει αὐτή ἡ ἑορτή σάν μιά ψηλή κορυφή, εἰς τήν ὁποίαν ἀνεβασμένοι μποροῦμε νά δοῦμε ὅλο τό ἔργο τῆς Θείας οἰκονομίας μέ τό ὁποῖο ὁ Τριαδικός Θεός ἔσωσε τόν ἄνθρωπο. Ὑπάρχει δέ μιά ἄμεση σχέση ἀνάμεσα στήν προλαβοῦσα ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως καί στήν σημερινή ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς.

Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάληψή Του ὁλοκλήρωσε καί τελείωσε τό ἔργον τῆς σωτηρίας μας. Ἡ Ἀνάληψη εἶναι ἡ τελευταία πράξη τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση μας, τήν ἕνωσε στό πρόσωπό Του μέ τήν θεία Του φύση καί τήν ἐθεράπευσε. Πάνω στόν Σταυρό κετέκρινε τήν δική μας ἁμαρτία στήν δική Του σάρκα. Κατέβηκε μέ τόν θάνατό Του στόν  Ἅδη καί μᾶς ἐλευθέρωσε μέ τήν Ἀνάστασή Του ἀπό τόν θάνατό μας καί μέ τήν Ἀνάληψή Του ἐπανέφερε τήν ἀνθρώπινη φύση μας ὅπου ἦταν προηγουμένως, στήν κοινωνία δηλαδή τῆς Ἁγίας Τριάδος. Μᾶς προσέλαβε ἀπό τήν πτώση καί τόν θάνατό μας καί μᾶς κατέστησε συγκατοίκους τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Μένει μιά τελευταία πράξη. Πῶς τό κάθε συγκεκριμένο πρόσωπο, ὁ κάθε συγκεκριμένος ἄνθρωπος, θά  οἰκειοποιηθεῖ τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ. Πῶς ὁ ἀνθρωπος θά ἐνδυθεῖ τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι τό ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δι’ αὐτό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα κατερχόμενο χωρίζεται σέ πύρινες γλῶσσες καί ἡ κάθε μία ἀπό αὐτές κάθεται είς τήν κεφαλή κάθε συγκεκριμένου Μαθητοῦ καί τόν ἐνδύει μέ τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ. Τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, λοιπόν, θεραπεύει καί θεώνει τήν ἀνθρώπινη φύση μας καί τό Ἅγιο Πνεῦμα προσφέρει καί ἐνδύει τόν κάθε συγκεκριμένο ἄνθρωπο μέ τήν θεωμένη ἀνθρώπινη φύση. Τό βλέπουμε αὐτό καθαρά καί στήν συνύπαρξη τῶν δύο μεγάλων μυστηρίων τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος καί τοῦ Ἱεροῦ Χρίσματος. Μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα μπολιάζεται ὁ κάθε ἄνθρωπος στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί μέ τό Χρῖσμα, πού τελεῖται ἀμέσως μετά, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ τήν προσωπική Πεντηκοστή τοῦ κάθε βαπτιζομένου, λαμβάνει τό Ἅγιον Πνεῦμα. Γι’ αὐτό καί ὁ ἱερέας σφραγίζοντας μέ τό Ἅγιο Μῦρο στά κυριώτερα σημεῖα τοῦ σώματός του τόν νεοβαπτισθέντα, ἐπιλέγει: «σφραγίς, δωρεᾶς Πνεύματος Ἁγίου».

Μέ ἕνα σύντομο τροπάριο, μέ πέντε κυριολεκτικά ρήματα ἡ Ἐκκλησία μας περιγράφει συνοπτικά ὅλο αὐτό τό σχέδιο τῆς σωτηρίας μας: «Ἐτέχθης ὡς αὐτός ἠθέλησας, ἐφάνης ὡς αὐτός ἠβουλήθης, ἔπαθες σαρκί Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἀνέστης ἐκ νεκρῶν πατήσας τόν θάνατον, ἀνελήφθης ἐν δόξη, ὁ τά σύμπαντα πληρῶν, καί ἀπέστειλας ἡμῖν Πνεῦμα Θεῖον, τοῦ ἀνυμνεῖν καί δοξάζειν σου τήν Θεότητα». Σάρκωση, φανέρωση τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ στόν Ἰορδάνη, Σταυρός, Ἀνάσταση, Ἀνάληψη εἶναι οἱ πράξεις τοῦ Χριστοῦ, ἡ Πεντηκοστή τό ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τί σημαίνει ὅμως ὅτι τό Πνεῦμα τό Ἅγιο ἀφορᾶ τό κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο; Σημαίνει ὅτι στό ἔργο τῆς σωτηρίας μας ὁ Τριαδικός Θεός μας πάλιν σέβεται τήν ἐλευθερία μας. Θεράπευσε καί θέωσε τήν κοινή ἀνθρώπινη φύση μας, ἀλλά ἀφήνει τήν ἐλευθερία στόν κάθε ἄνθρωπο νά δεχθεῖ ἤ νά ἀπορρίψει ἀπό τήν ζωή του τό Πνεῦμα τό Ἅγιο.

Τό Ἅγιο Πνεῦμα συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς Ἐκκλησίας, μᾶς ἁρμόζει ὅλους μας στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Τό Ἅγιο Πνεῦμα τελεῖ ὅλα τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Μέ τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἁγιάζεται τό νερό τοῦ Βαπτίσματος, ἡ ἴδια Χάρη προσφέρεται μέ τό μυστήριο τοῦ Χρίσματος, τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐπικαλούμεθα νά ἔλθει σέ μᾶς καί στά δῶρα πού προσφέρουμε στήν Θεία Λειτουργία καί νά κάνει τό ψωμί καί τό κρασί, Σῶμα καί Αἶμα τοῦ Χριστοῦ. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐπικαλεῖται ὁ ἱερέας στό Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως, γιά νά καθαρίσει τήν συνείδησή μας ἀπό τῶν νεκρῶν ἔργων. Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μᾶς στεφανώνει στό Μυστήριο τοῦ Γάμου μας. Τήν Θεία Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τήν πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τἀ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα, ἐπικαλούμεθα στό Μυστήριο τῆς Χειροτονίας τῶν κληρικῶν μας, γιά νά τούς καταστήσει λειτουργούς τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας καί ποιμένας τοῦ λαοῦ Του.

Στό Πνεῦμα τό Ἅγιο προσευχώμεθα μέ τήν προσευχή πού ἀπό σήμερα βρίσκεται στήν ἀρχή ὅλων τῶν προσευχῶν μας: «Βασιλεῦ οὐράνιε, Παράκλητε, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χηρηγός, ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν καί καθάρισον ἡμᾶς ἀπό πάσης κηλῖδος καί σῶσον ἀγαθέ τάς ψυχάς ἡμῶν»  Αὐτή εἶναι ἡ ἐναγώνια εὐχή στό Ἅγιον Πνεῦμα: «ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν». Νά ἔλθει καί νά σκηνώσει γιά πάντα μέσα μας.

Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐρχόμενο σέ μᾶς, μᾶς δωρίζει τούς καρπούς του. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἐξηγεῖ ὅτι καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη, ἡ μακροθυμία, ἡ χρηστότητα, ἡ ἀγαθωσύνη, ἡ πίστη, ἡ πραότητα, ἡ ἐγκράτεια. Μέ ἄλλα λόγια, ὅλα ἐκεῖνα πού χρειαζόμαστε γιά νά εἶναι εὐλογημένη ἡ ζωή μας. Ταυτόχρονα μποροῦμε νά καταλάβουμε γιατί σήμερα εἴμαστε δυστυχισμένοι. Γιατί μᾶς λείπει ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ καλωσύνη. Γιατί ὅλα αὐτά εἶναι καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ὅταν τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀπουσιάζει ἀπό τήν ζωή μας, ζοῦμε μέσα στήν δυστυχία. Ὁ Προφήτης Δαβίδ μέ πόνο παρακαλεῖ τόν Θεό:  «καρδίαν καθαράν κτῖσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί Πνεῦμα εὐθές ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου» καί ἱκετεύει: «Τό Πνεῦμα σου τό Ἅγιον μή ἀντανέλης ἀπ’ ἐμοῦ».

Ἀδελφοί μου,

Μόνον ζώντας μέσα στήν Ἐκκλησία καί μετέχοντας στήν ζωή της, μποροῦμε νά ἀποκτήσουμε τό Ἅγιον Πνεῦμα, τοῦ ὁποίου ἡ ἀπόκτηση, ὅπως μᾶς διδάσκει ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ, εἶναι ὁ μόνος πραγματικός σκοπός τῆς ζωῆς μας. Ἄς ἀνοίξουμε ταπεινά λοιπόν τήν καρδιά μας, γιά νά δεχθοῦμε τήν χάρη καί τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, προκειμένου νά μᾶς ὁδηγεῖ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν.

Εὐχόμενος ἐν ἀγάπη

Ὁ Ἐπίσκοπός Σας

ὁ Σισανίου καί Σιατίστης Παῦλος

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ 2017