ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ
ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΙΑΤΙΣΤΑΣ
Ἰανουάριος 2020
Ἕνα κάθε μήνα.
Ἄν στά χρόνια τοῦ Χριστοῦ οἱ ἀχάριστοι ἦταν ἐννέα στούς δέκα, παίρνοντας ὡς ἀφορμή ἐκείνη τήν θεραπεία τῶν δέκα λεπρῶν, ὅπου μόνο ὁ ἕνας ἐξ αὐτῶν ἐπέστρεψε νά εὐχαριστήσει τόν Κύριο γιά τήν θεραπεία του, σήμερα, 2.000 χρόνια μετά, ἡ ἀναλογία ἔχει ἐκτιναχθεῖ σέ μεγάλα ὕψη ἀχαριστίας. Ποιό εἶναι αὐτό τό ποσοστό, δέν θά ἤθελα νά τό ὁρίσω ἐγώ, ἀλλά θά ἐπιθυμοῦσα νά ψάξουμε ὁ καθένας μας μέσα στόν ἑαυτό του, ὥστε νά ἰδεῖ πόσο εὐγνώμων εἶναι ἤ πόσο ἀχάριστος.
Ἡ ἀχαριστία εἶναι μία πληγή στό σῶμα τῆς κάθε κοινωνίας, ἡ ὁποία ἔχει σοβαρές ἐπιπτώσεις στίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους. Εἶναι μία σοβαρή καί δυσθεράπευτη ἀρρώστια.
Βαδίζοντας πρός τά ἔσχατα τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, αὐτό τό φαινόμενο τῆς ἀχαριστίας θά πληθύνεται καί θά αὐξάνεται. Ἡ Ἁγία Γραφή τό ἐπισημαίνει αὐτό καί γι’ αὐτό μᾶς ἐφιστᾶ τήν προσοχή νά ἀποφεύγουμε τήν ἀχαριστία καί νά γινόμαστε εὐγνώμονες. Προφητεύει, ἐν Πνεύματι Θεοῦ, ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν τελευταία του ἐπιστολή καί γράφει στόν Τιμόθεο: «Αὐτό νά γνωρίζεις Τιμόθεε, κατά τίς τελευταῖες ἡμέρες τῆς ἀνθρωπότητας θά ἔλθουν δύσκολοι καιροί, διότι οἱ ἄνθρωποι θά εἶναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, ἀπειθεῖς στούς γονεῖς, ἀχάριστοι, ἀσεβεῖς, ἄστοργοι, ἀδιάλλακτοι, συκοφάντες, ἄσωτοι, ἄγριοι, ἐχθροί τοῦ καλοῦ, προδότες, αὐθάδεις, φουσκωμένοι ἀπό ἐγωισμό, φίλοι τῆς ἡδονῆς παρά φίλοι τοῦ Θεοῦ». (Β΄ Τιμ. Γ΄ 1-4) Καλεῖ, ὄχι μόνο τόν Τιμόθεο ἀλλά καί ὅλους ἐμᾶς, νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι, ἀνάμεσα σ’ ὅλο αὐτό τό ἐμπαθές πλῆθος ἀνθρώπων, ὑπάρχουν κι’ ἐκεῖνοι πού θά εἶναι ἀχάριστοι. Καί θά εἶναι πάρα πολλοί.
Τί εἶναι ὅμως ἡ ἀχαριστία; Ἡ ἀχαριστία εἶναι ἡ στάση καί ἡ συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος δέν ἐκτιμᾶ, δέν ἀναγνωρίζει, οὔτε ἐνθυμεῖται τήν εὐεργεσία ἤ τό καλό πού τοῦ ἔχει κάνει κάποιος. Ὁπότε, ἡ ἀχαριστία εἶναι μία ἐνδημοῦσα κατάσταση στόν ἄνθρωπο, ἡ ὁποία μπορεῖ νά ἐκδηλώνεται ἀπέναντι στούς ἄλλους ἀνθρώπους, ἀπέναντι στήν φύση, ἀκόμη ἀπέναντι καί στόν Θεό!
Ἡ ἀχαριστία πρωτίστως καί κυρίως ἀναφέρεται στόν Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ δημιουργός μας, εἶναι ὁ ζωοδότης μας καί ὁ συντηρητής μας. Εἶναι Αὐτός ὁ ὁποῖος μᾶς προσφέρει τά πάντα, ὅσα χρειαζόμαστε, ἐπειδή γνωρίζει τί χρειαζόμαστε. Αὐτός ἀπό ἀγάπη, μᾶς ἔφερε ἀπό τήν ἀνυπαρξία στήν ὕπαρξη, μέ σκοπό τή μετοχή μας στήν αἰώνια μακαριότητα μέσα στή βασιλεία Του. Αὐτός, ἐπίσης, δημιούργησε τό «ἄπειρο» σύμπαν καί τήν πανέμορφη γῆ, γιά νά ἀπολαμβάνουμε ὅλα τά ἀγαθά καί ὅλες τίς ὀμορφιές της.
Ἐμεῖς, ὅμως, ἀπομακρυνθήκαμε, ἀπό τόν Θεό, ἀποστατήσαμε, καί γι’ αὐτό ταλαιπωρούμαστε. Ἐκεῖνος, ὅμως, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά μᾶς σώσει ἀπό τήν ἀπώλεια. Ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πού γιορτάσαμε πρίν λίγες ἡμέρες, εἶναι τό μέγιστο δώρημά Του, ἡ μέγιστη εὐεργεσία Του. Κι ἐμεῖς, ἀπό τήν ἀχαριστία μας, ἀντί νά τοῦ προτάξουμε ἕνα εὐχαριστῶ, τόν σταυρώσαμε καί συνεχίζουμε νά τόν σταυρώνουμε. Κι Ἐκεῖνος πάλι μᾶς συγχωρεῖ, ἐπειδή δέν θέλει νά χαθοῦμε. Εἴμαστε τά δημιουργήματά Του. Τό μόνο πού ζητάει εἶναι ἡ μετάνοιά μας καί τό εὐχαριστῶ μας, γιά ὅ, τι ἔχει κάνει γιά ἐμᾶς.
Ὅταν, ὅμως, ἐμεῖς συνεχίζουμε νά μήν ἀντιλαμβανόμαστε τήν ἀγαθότητα καί φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, καί θέλουμε νά παραμένουμε ἐγωιστικά μακριά του, αὐτό εἶναι ἡ μέγιστη ἀγνωμοσύνη καί ἀχαριστία μας πρός Αὐτόν. Εἶναι τό μεγαλύτερο λάθος μας, ἡ μεγαλύτερη ἀστοχία μας!
Εἶπαν, καί εἶναι ἀλήθεια, «Ἡ ἀχαριστία εἶναι μία βαρύτατη ἀρρώστια τῆς ψυχῆς καί δυσθεράπευτη», «Τόν ἀχάριστο ἄνθρωπο καί χίλια καλά νά τοῦ κάνεις, ἐκεῖνος θά ψάξει νά βρεῖ τό ἕνα, πού δέν τοῦ ἔκανες», «Ὅταν κάποιος δέν βλέπει τί τοῦ ἔχεις δώσει, δέν εἶναι τυφλός, εἶναι ἀχάριστος». Καί κάποιος ἄλλος εἶπε: «Ὑπάρχει ἕνα ἁμάρτημα, τό ὁποῖο ποτέ δέν θά συγχωρεθεῖ, καί αὐτό εἶναι ἡ ἀχαριστία». Μέσα στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ δέν θά ὑπάρχει κανένας ἀχάριστος!
Ἡ σοφία τοῦ λαοῦ ἔχει ἀποτυπώσει σπουδαῖες φράσεις γιά τούς ἀχάριστους, ὅπως: «Οὐδείς ἀχαριστότερος τοῦ εὐεργετηθέντος», καί «Ἄν δέν θυμᾶσαι πόσους φίλους ἔχεις, κοίτα τίς μαχαιριές στήν πλάτη σου. Εἶναι ἀπό τούς ἀχάριστους». Εἶναι φοβερές ἐκφράσεις αὐτές καί ὅμως εἶναι ἀληθινές.
Διαβάζοντας αὐτές τίς γραμμές δέν θά ἤθελα νά γίνω ἡ ἀφορμή νά κοιτάζουμε γύρω μας νά βροῦμε ἀχάριστους. Μήν ψάχνουμε νά τούς βροῦμε ἀλλά νά ἐρευνήσουμε τόν ἑαυτό μας, μήπως φερθήκαμε ἀχάριστα, ἴσως καί διορθωθοῦμε, διότι ὅλοι μας, πολλές φορές ἔχουμε σταθεῖ ἀχάριστα. Ἄς παρατηρήσουμε,
Πῶς στεκόμαστε ἀπέναντι στούς γονεῖς μας, οἱ ὁποῖοι μᾶς γέννησαν, κοπίασαν καί κοπιάζουν, κάνουν ὅσα μποροῦν, καί πολύ περισσότερα; Μέ εὐγνωμοσύνη ἤ μέ ἀχαριστία;
Πῶς στεκόμαστε ἀπέναντι στούς δασκάλους μας, πού μᾶς ἔμαθαν τά πρῶτα γράμματα, τά ἀνώτερα, τήν συμπεριφορά μας; Αὐτούς πού μᾶς ἔμαθαν τήν ἐπιστήμη μας, τήν τέχνη μας, γιά νά ζήσουμε ὄμορφα ἐδῶ στή γῆ;
Ποιά εἶναι ἡ στάση μας ἀπέναντι στούς Ἐπισκόπους, τούς Ἱερεῖς, τούς πνευματικούς μας πατέρες, οἱ ὁποῖοι μᾶς γνώρισαν τήν πίστη, μᾶς ἔμαθαν τόν Θεό, μᾶς ἐνίσχυσαν στίς δύσκολες ὧρες τῆς ζωῆς μας; Οἱ ὁποῖοι, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ἑβρ. ΙΓ΄ 17), «ἀγρυπνοῦν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν»; καί κάπου ἀλλοῦ σημειώνει, (Πράξ. Κ΄ 31) «γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καί ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετά δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον»; καί στούς Κορινθίους γράφει (Α΄ Κορ. Δ΄ 15) «μπορεῖ νά ἔχετε πολλούς παιδαγωγούς ἐν Χριστῷ, ὅμως ὄχι πολλούς πατέρες. Ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, ἐγώ σᾶς γέννησα, διά τοῦ εὐαγγελίου». Εἶναι στάση εὐγνωμοσύνης ἤ ἀχαριστίας;
Ποιά εἶναι ἡ στάση καί συμπεριφορά μας πρός τούς γιατρούς, πρός τούς ποικίλους εὐεργέτες, πρός ἐκείνους τούς ἀνθρώπους πού μᾶς βοήθησαν ἔστω καί μία φορά, στήν κατάλληλη στιγμή τῆς ζωῆς μας, πρός ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι μᾶς ἐξυπηρετοῦν μέ ἀγάπη στίς διάφορες ὑποθέσεις τῆς ζωῆς μας;
Ποιά εἶναι ἡ στάση καί ἡ σχέση μας πρός τούς ἀγγέλους καί τόν προσωπικό ἄγγελο φύλακα; Πρός τήν ὑπεραγία Θεοτόκο καί τούς προστάτες μας Ἁγίους, πού πρεσβεύουν πάντοτε γιά ἐμᾶς!
Ἀκόμη, πῶς στεκόμαστε ἀπέναντι στή φύση, ἡ ὁποία εἶναι δημιουργία τοῦ πανσόφου καί παντοδυνάμου Θεοῦ; Πῶς στεκόμαστε στά ζῶα, στά πτηνά, στά δάση, στό νερό, στόν ἀέρα, στή γῆ, στά ὀρυκτά, ἀκόμη καί στά δικά μας κατασκευάσματα; Στεκόμαστε μέ σεβασμό, μέ εὐγνωμοσύνη, μέ εὐχαριστία; ἤ μέ ἀσέβεια, μέ ἁρπακτικότητα, μέ καταστροφικότατα καί μέ ἀχαριστία;
Ἀγαπητοί μου, σέ ὅλους καί σέ ὅλα πρέπει νά εἴμαστε εὐγνώμονες. Ἀκόμη καί τό μυρμήγκι τό ἔχουμε ἀνάγκη. Ἀκόμη καί τούς ἐχθρούς νά ἀγαποῦμε, καί αὐτούς πού μᾶς μισοῦν νά ἀγαθοποιοῦμε, καί ἐκείνους πού μᾶς καταριοῦνται νά εὐλογοῦμε, καί γι’ αὐτούς πού μᾶς κακομεταχειρίζονται νά προσευχόμαστε. Ἄν γνωρίζαμε τήν πνευματική ὠφέλεια καί τό αἰώνιο κέρδος πού θά ἀποκομίζαμε, θά συμπεριφερόμασταν ἔτσι ὅπως μᾶς λέει ὁ Χριστός. Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός μᾶς λέει ὅτι, «ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός καί πρός τούς πονηρούς καί πρός τούς ἀχάριστους.» (Λουκ. Στ΄ 36) καί μᾶς καλεῖ «νά γίνουμε φιλεύσπλαχνοι καί εὐγνώμονες πρός ὅλους, καθώς καί ὁ οὐράνιος Πατέρας μας εἶναι τέτοιος».
Ἄν θέλουμε, λοιπόν, νά λογιζόμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ καί «υἱοί τοῦ Ὑψίστου» νά ἀποφεύγουμε τήν ἀχαριστία καί νά μιμούμαστε τόν Πανάγαθο καί φιλάνθρωπο καί ἀνεξίκακο Θεό μας.
Ὁ νέος χρόνος (2020) πού ξεκίνησε, νά μᾶς βρεῖ εὐγνώμονες καί ὄχι ἀχάριστους. Νά ἀναδειχθεῖ πραγματικά «νέος», μακρυά ἀπό κάθε κακία καί κοντά στό θέλημα τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ μας.
Μέ κάθε εὐχή καί εὐλογία,
καί πλούσια τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ πρός ὅλους
Ὁ πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου
