Ἐνορία Ἁγίου Νικολάου Σιάτιστας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ
ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΙΑΤΙΣΤΑΣ 

                                                                                                               Ὀκτώβριος 2017

Ἕνα κάθε μήνα.

Ἀγαπητοί μου ἐνορίτες,

Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας εἶχαν ἀσχοληθεῖ μέ τό σπουδαιότατο θέμα τῆς παιδαγωγίας τῶν παιδιῶν καί τῶν νέων. Ἤθελαν νά τούς κάνουν πραγματικούς ἀνθρώπους, μέ σκέψη, μέ συναίσθημα, μέ βούληση, μέ ἰδανικά, μέ ἀξίες, μέ ἀρετές, μέ ὅ, τι ἀναδεικνύει τόν ἄνθρωπο ὡς ἄνθρωπο.

Ἤδη ἔχει ἀρχίσει ἡ νέα σχολική χρονιά καί ὅλοι ἔχουμε στείλει τά παιδιά ἤ τά ἐγγόνια μας στό σχολεῖο, γιά νά ἔλθουν σέ ἐπαφή μέ τή γνώση ὥστε νά μορφώσουν τόν ἑαυτό τους, καί καλά κάναμε.

Ὁ ἀρχαῖος ἱστορικός καί βιογράφος Πλούταρχος στό βιβλίο του «Περί παίδων ἀγωγῆς» σημειώνει ἕνα περιστατικό. «Κάποιος πατέρας πῆγε σ’ ἕνα διδάσκαλο, τόν Ἀρίστιππο, καί τόν ρώτησε πόσα χρήματα χρειάζεται γιά νά ἀναλάβει τήν ἐκπαίδευση τοῦ παιδιοῦ του, κι ἐκεῖνος τοῦ ἀπάντησε, θέλω χίλιες δραχμές.    

Τότε ὁ πατέρας τοῦ εἶπε: Μήπως εἶναι ὑπερβολική ἡ τιμή πού ζητᾶς; Μέ τόσα χρήματα θά μποροῦσα νά ἀγοράσω ἕναν δοῦλο. Ὁ Ἀρίστιππος τοῦ ἀπάντησε: Τότε, λοιπόν, θά ἔχεις δύο δούλους. Καί τόν γιό σου καί αὐτόν πού θά ἀγοράσεις!»

Ἤθελε νά πεῖ ὅτι, ἄν δέν παιδαγωγηθεῖ κάποιος ἀπό τή μικρή του ἡλικία σωστά, δέν εἶναι δυνατόν νά γίνει ἀληθινός ἄνθρωπος.

Τό ἴδιο θά μπορούσαμε νά ποῦμε καί γιά τήν μόρφωση τοῦ νέου ἀνθρώπου καί γενικῶς τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ἀπό τήν πνευματική ἔποψη. Ἄν δέν ξεκινήσει ἀπό τή μικρή του ἡλικία νά μαθαίνει γιά τόν ἀληθινό Θεό, γιά τό ἅγιο θέλημά του, γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό, γιά τήν ἐνανθρώπησή του, γιά τόν σκοπό τῆς ἐνανθρώπησής του, γιά τόν σκοπό τῆς ζωῆς μας, ὅση καί νά εἶναι ἡ κοσμική μόρφωσή του, θά εἶναι ἐλλιπής καί στή συνέχεια βλαπτική.

Παρατηροῦμε, λοιπόν, ὅτι ὑπάρχουν δύο εἰδῶν μορφώσεις, μία κατά κόσμον καί μία κατά Θεόν. Ἡ κατά κόσμον μόρφωση χρησιμοποιεῖ ὡς μέτρο τῆς ἀλήθειας καί τῆς γνώσεως τόν ἄνθρωπο, σύμφωνα μέ τό ἰσχῦον ἀπόφθεγμα τοῦ σοφιστοῦ Πρωταγόρα, «Πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος», δηλαδή ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἀποτελεῖ τό μέτρο τῆς ἀλήθειας καί τῆς γνώσεως. Ἡ κατά Θεόν μόρφωση χρησιμοποιεῖ ὡς μέτρο τῆς ἀλήθειας καί τῆς γνώσεως τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό. Θά μπορούσαμε, λοιπόν, νά τροποποιήσουμε τό ἀρχαῖο ἀπόφθεγμα, λέγοντας «Πάντων χρημάτων μέτρον Θεάνθρωπος». Ἡ πρώτη ἔχει ὡς βάση καί μέτρο τόν πεπερασμένο ἄνθρωπο, μέ τήν ὅση δύναμη, τήν ὅση εὐφυΐα, τήν φθορά, τά λάθη, τά πάθη, τόν θάνατο. Ἡ δεύτερη ἔχει ὡς βάση καί μέτρο τόν ἄπειρο Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, μέ τήν ἄπειρη δύναμη, τήν ἄπειρη σοφία, τήν Ἀλήθεια, τήν ἀφθαρσία, τήν ἀθανασία, τήν αἰωνιότητα. Ἡ διαφορά εἶναι τεράστια, ὅσο τό πεπερασμένο μέ τό ἄπειρο.

Ὅταν μιά κοινωνία ἤ ὁ κόσμος ὁλόκληρος ξεκινᾶ μέ τά ἀδύναμα καί πενιχρά καί περιπλεγμένα δεδομένα τῆς φιλοσοφικῆς θέσεως «Πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος», ἡ πορεία καί ἡ ἀπόληξη εἶναι προδεδικασμένη νά εἶναι πενιχρή καί καταστροφική. Εἶναι ἀδύνατον ἕνα συγκεχυμένο καί πεπερασμένο ὄν, ὁ ἄνθρωπος, νά φέρει ἀποτελέσματα τέλεια καί διαχρονικά. Ἡ ἀνθρωπότητα ἀπό μόνη της εἶναι ἀνεπαρκής νά βοηθήσει τόν ἑαυτό της. Ἀφοῦ ἀπαρτίζεται ἀπό πολλά ἀτελῆ καί ἀσθενῆ, μπερδεμένα καί ἀντικρουόμενα πρόσωπα, αὐτοαναιρεῖται καί αὐτοκαταστρέφεται. Εἶναι φανερό, λοιπόν, ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα ἐμπεριέχει τή φθορά καί τό πέρας, σέ ἀντίθεση μέ τόν Θεό πού εἶναι ἡ Ζωή καί ἡ αἰωνιότητα.

Ἐφόσον ἡ ἀνθρώπινη φύση εἶναι κτίσμα, δέν εἶναι αὐθύπαρκτη, ἄρα δέν εἶναι ἱκανή νά συντηρήσει οὔτε πολύ περισσότερο νά σώσει τόν ἑαυτό της. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, πού τόν δημιούργησε μέ ἀγάπη καί σοφία καί ζωή καί σχέδιο καί προορισμό. Ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά γνωρίζει οὔτε ποιός τόν δημιούργησε οὔτε τό σχέδιο οὔτε τόν σκοπό του, ἄν δέν τοῦ τά φανερώσει ὁ Δημιουργός του. Ὁ ἄνθρωπος μόνο ὑποθέσεις μέσα σέ βαθύ σκοτάδι μπορεῖ νά κάνει. Καί ἔχει κάνει ἄπειρες τέτοιες ὑποθέσεις, ὅσες εἶναι καί οἱ φιλοσοφικές – θρησκευτικές – κοινωνικές – ἐπιστημονικές – ἰδεολογικές θεωρίες ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα. Ἀκόμη καί ὁ καθένας μπορεῖ νά κάνει τέτοιες ὑποθέσεις.

Ὅμως, πῶς θά ἱκανοποιήσει τήν ἐπιθυμία του γιά τήν ἀλήθεια περί ὅλων αὐτῶν; Πῶς θά ζήσει τήν προσωπική καί κοινωνική ζωή του; Πῶς θά γνωρίσει καί θά πραγματώσει τόν σκοπό τῆς ὑπάρξεώς του; Πῶς θά διορθώσει τά λάθη του; Ἀπό ποῦ θά ἀντλήσει τή δύναμη καί τήν θέληση γιά νά τά ἐπιτύχει ὅλα αὐτά; Πῶς θά εὐχαριστήσει τόν Δημιουργό του; Ὁ ἄνθρωπος ζεῖ καί ὑπάρχει μέσα σέ μία βαθειά ἄγνοια. Καί ψάχνει νά βρεῖ ἀπαντήσεις.

Ἔρχεται ἡ κοσμική σοφία μέ σκοπό νά γεμίσει αὐτό τό κενό καί νά ἱκανοποιήσει αὐτά τά ἀδήριτα ἐρωτήματα. Καί ἐπειδή δέν μπορεῖ νά ἔχει τήν Ἀπάντηση, γι’ αὐτό καί ἔχουμε ἄπειρες ἀπαντήσεις. Ὅλο αὐτό τό πλῆθος τῶν ἀπαντήσεων ἔχει δημιουργήσει τό πλῆθος τῶν θρησκειῶν καί τῶν φιλοσοφιῶν, τό πλῆθος τῶν θεωριῶν καί ἀπόψεων. Ὅλα αὐτά, ὅμως, δέν γεμίζουν τό κενό τοῦ ἀνθρώπου, δέν τόν χορταίνουν.

Τήν Ἀλήθεια καί τίς ἀπαντήσεις, γιά ὅλα ὅσα ἀπασχολοῦν τήν ἀνθρωπότητα, μπορεῖ νά τά ἔχει μόνο ὁ δημιουργός τῶν πάντων, ὁ Θεός. Αὐτός μπορεῖ νά μᾶς ἀπαντήσει γιά ὅλα ὅσα Αὐτός δημιούργησε. Γιά τήν ὕπαρξή τους, γιά τόν σκοπό τῆς ὑπάρξεώς τους, γιά τίς σχέσεις μεταξύ τους. Αὐτός μπορεῖ νά μᾶς ἀπαντήσει γιά τήν ἀρχή τῶν ὄντων, γιά τή φθορά τους, γιά τήν παροῦσα κατάσταση, γιά τή μέλλουσα, γιά τήν ὕλη, γιά τά πνεύματα, γιά τόν χρόνο καί τήν αἰωνιότητα, γιά τόν ἑαυτό του, καί γιά τήν αἰώνια καί ἔνδοξη καί μακάρια Βασιλεία του.

Αὐτός ὁ Θεός, ὁ δημιουργός τοῦ σύμπαντος κόσμου, δύο χιλιάδες χρόνια πρίν ἔγινε ἄνθρωπος, εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γιά νά δώσει ἀπαντήσεις σ’ ὅλα τά ἐρωτήματά μας, νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τήν ἄγνοια, ἀπό τήν φθορά καί τόν θάνατο. Ἦλθε νά μᾶς χαρίσει τήν Ἀλήθεια, τήν ἀφθαρσία καί τήν αἰώνια μακάρια ζωή κοντά του. Εἶναι ὁ μόνος πού μέ ἀπόλυτη βεβαιότητα εἶπε: «Ἐγώ εἰμί ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή» (Ἰωάνν. ΙΔ΄ 6) καί «γνώσεσθε τήν Ἀλήθειαν καί ἡ Ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰωάνν. Η΄ 32)

Ἡ κοσμική γνώση καί σοφία, τό βλέπουμε καθημερινά, ἔχει ἀποτύχει. Γεννᾶ ἀνθρώπους μέ πολλή γνώση, πού γίνονται ἀτομιστές, σκληροί, ἄδικοι, ἐκμεταλλευτές, ἀφιλάνθρωποι, ἀνήθικοι, ἀφύσικοι, ἀδίστακτοι, γεμάτοι πάθη.

Ἡ ἔνθεη ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ γνώση καί σοφία, διαχρονικά, γεννᾶ ἀνθρώπους ἁγίους, ταπεινούς, φιλάνθρωπους, δίκαιους, σεμνούς, εἰρηνικούς, γεμάτους ἀρετές.

Αὐτή τήν ἔνθεη γνώση προσπαθεῖ ἡ ἐνορία μας νά τήν κάνει γνωστή σέ ὅλους τούς ἐνορίτες καί ἰδιαίτερα στά παιδιά καί στούς νέους. Μέ τά λειτουργικά κηρύγματα, τίς ἑσπερινές ὁμιλίες, τά κατηχητικά μαθήματα, τίς ποικίλες ἐκδηλώσεις, τά φυλλάδια, τά περιοδικά καί τά βιβλία πού μέ πολλή ἀγάπη μοιράζονται κάθε φορά δωρεάν.

Σέ λίγες ἡμέρες ξεκινοῦν τά μαθήματα στίς κατηχητικές συντροφιές στό Ἐνοριακό Πνευματικό Κέντρο καί οἱ ἑσπερινές ὁμιλίες στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Νικολάου. Ἄν θέλουμε νά μάθουμε τήν Ἀλήθεια καί νά μορφωθοῦμε ἐν Χριστῷ, νά εἴμαστε ἐπιμελεῖς καί γεμάτοι ἐνδιαφέρον γιά ὅ, τι πνευματικό. Καιρός νά δείξουμε προθυμία καί φιλότιμο!

Μέ κάθε εὐχή καί εὐλογία

γιά τή νέα κατηχητική περίοδο

ὁ πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου

ΕΝΑ ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2017 (pdf)

Την Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017, εορτή της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Σιάτιστας μέσα σε κλίμα κατάνυξης και θρησκευτικής ευλάβειας και με την συμμετοχή πλήθους χριστιανών, εψάλη ο όρθρος της εορτής, έγινε τελετή της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού και τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία.

Στην ακολουθία του Όρθρου, στο τέλος της Δοξολογίας, και ενώ οι ιεροψάλτες έψαλαν το ασματικό «Άγιος ο Θεός», προηγουμένων των μανουαλίων και θυμιατίζοντας ο π. Νέστωρ, ο λειτουργός π. Βασίλειος εξήλθε από το Άγιο Βήμα από την αριστερή (βόρεια) πύλη, έχοντας υψωμένο τον Τίμιο Σταυρό, στολισμένο με κλωνάρια βασιλικού μέσα σε ένα δισκάριο και ακολουθούμενος από το εκκλησίασμα. Αφού τον περιέφερε μέσα στον Ναό, στάθηκε μπροστά στον σολέα της Ωραίας Πύλης, όπου βρισκόταν ευπρεπισμένο προσκυνητάρι και τέλεσε την καθιερωμένη κατανυκτική τελετή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, στο τέλος της οποίας οι πιστοί προσκύνησαν τον Τίμιο Σταυρό και έλαβαν  ως ευλογία κλάδους βασιλικού.

Το απόγευμα της ημέρας της εορτής, τελέσθηκε η Ιερά Ακολουθία του Εσπερινού μετά των Χαιρετισμών του Τιμίου Σταυρού, από τους Ιερείς της Ενορίας π. Βασίλειο, π. Νέστορα και τον Ιερέα π. Ιωάννη Δουγαλή και πολλών πιστών.

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί παγκοσμίως τιμούμε με ιδιαίτερο τρόπο την  ημέρα της Υψώσεως του Σταυρού του Κυρίου μας. Όλες οι Ιερές ακολουθίες έχουν πανηγυρικό χαρακτήρα, ενώ την ημέρα αυτή, η Εκκλησία μας ορίζει αυστηρή νηστεία, ισότιμη της Μεγάλης Παρασκευής. Κατακλύζουμε τους Ιερούς Ναούς για να προσκυνήσουμε τον Τίμιο Σταυρό και παίρνουμε μαζί μας κλώνους βασιλικού ως ευλογία. Επίσης με τον βασιλικό του Σταυρού μπορούμε να παρασκευάσουμε προζύμι, για να ζυμώνουμε τις λειτουργιές – προσφορές για τη θεία Λειτουργία.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ
ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΙΑΤΙΣΤΑΣ 

 Σεπτέμβριος 2017

Ἕνα κάθε μήνα.

Τό γεγονός τῆς σταυρώσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι τό μέγιστο σ’ ὁλόκληρη τήν ἀνθρώπινη ἱστορία, διότι δι’ αὐτοῦ καταλύθηκε τό κράτος τό διαβόλου καί τοῦ θανάτου, καί ἀνακαινίζονται τά πάντα.

Ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει στό μέσον τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου τήν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καί βλέπουμε τούς ἁγίους πατέρες νά ὁρίζουν τήν Κυριακή πρίν τή γιορτή, ὡς Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως καί τήν Κυριακή μετά τή γιορτή ὡς Κυριακή μετά τήν Ὕψωση. Τό κάνουν αὐτό ὥστε νά ὑπάρχει ἕνα προανάκρουσμα καί ἕνας ἀπόηχος τῆς γιορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Τήν Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως κατά τήν θεία Λειτουργία, καί τό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα καί τό Εὐαγγελικό ἀναφέρονται στόν Τίμιο Σταυρό. Στό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα (Γαλ. Στ΄ 11 – 16) καυχᾶται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γιά τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, καυχᾶται γιά τόν σταυρικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ! Ζεῖ μόνο γιά τόν Χριστό καί αἰσθάνεται ὅτι ὁ κόσμος εἶναι νεκρός γι’ αὐτόν καί ὅτι αὐτός εἶναι νεκρός γιά τόν κόσμο. Δηλαδή, Παῦλος καί κόσμος, δέν ἔχουν καμία σχέση.

 Αὐτό πού ἔχει ἀξία γιά τόν Ἀπόστολο Παῦλο εἶναι μόνο ὁ Χριστός, καί εἰδικότερα ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, πού ἀνακαινίζει τά πάντα. Καί αὐτό εἶναι τό κεντρικό νόημα ὅλου τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Ὅτι ὁ Χριστιανισμός εἶναι «καινή κτίση».

 Ὅταν λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «καινή κτίση», τό λέει ὄχι ἐξ ὑποκειμένου ἀλλά ἐξ ἀντικειμένου. Πραγματικά, ἀπό τήν ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου ἔχει ἀρχίσει ἡ ἀνάκτιση, ἡ ἀνάπλαση, ἡ ἀνακαίνιση τοῦ παλαιωμένου κόσμου.

 Πρίν δοῦμε, ὅμως, τί σημαίνει «καινή κτίση», πρέπει νά δοῦμε τί εἴμαστε τώρα ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι καί τά ἄλογα ζῶα καί ἡ ἄψυχη φύση καί τά φυτά, ὅλη ἡ ὕλη.

 Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε οἱ «παλαιοί», οἱ μεταπτωτικοί ἄνθρωποι, οἱ ἀποκομμένοι ἀπό τόν Θεό. Εἴμαστε οἱ ἐμπαθεῖς, οἱ ἁμαρτωλοί, οἱ φθαρτοί, οἱ θνητοί. Καί αὐτό, ἀπό τήν παρακοή τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας στόν Θεό, καί μετά.

 Τόν κατήφορο, ὅμως, τῆς φθορᾶς ἀκολούθησε καί ἡ ἄψυχη καί ἄλογη φύση, τά ζῶα, τό σύμπαν ὁλόκληρο. Σημειώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Τῇ γάρ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη, οὔχ ἐκοῦσα, ἀλλά διά τόν ὑποτάξαντα». (Ρωμ. Η΄ 20) Ἡ κτίση ὁλόκληρη ὑποτάχθηκε στήν φθορά ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας τῶν πρωτόπλαστων.

 Καί τώρα ἔρχεται ὁ Θεός Λόγος, διά τῆς ἐνανθρωπήσεως, νά ξανακαινουργιώσει τόν ἄνθρωπο καί τήν κτίση ὁλόκληρη. Καί γι’ αὐτόν τόν λόγο προσλαμβάνει τήν κτίση. Παίρνει σάρκα ἀπ’ τή σάρκα τῆς Θεοτόκου, παίρνει ὕλη ἀπό τήν ὕλη πού ἀποτελούμαστε, γιά νά τήν ἀναπλάσει. Καί τήν ἀναπλάθει, καί τήν ἀνακαινίζει, καί μᾶς χαρίζει τώρα τό ἀναστημένο Σῶμα Του, τήν «Καινή κτίση». Καί ὑπόσχεται ὅτι, κι ἐμᾶς θά μᾶς ἀνακαινίσει, θά μᾶς κάνει «καινή κτίση», καί τό σύμπαν ὁλόκληρο!

 Ἀγαπητοί μου, εἶναι μικρό αὐτό τό γεγονός; Δέν εἶναι καταπληκτικό; Εἶναι μικρή αὐτή ἡ πράξη τοῦ Θεοῦ; Πραγματικά, εἶναι τεράστια! Γι’ αὐτό τονίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», ὅταν εἶναι κάποιος ἑνωμένος μέ τόν Χριστό, γι’ αὐτόν, δέν ἔχει καμία ἀξία τίποτα ἀπό τά γήινα, οὔτε ἡ περιτομή οὔτε ἡ ἀκροβυστία. Ἀξία ἔχει μόνον ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, γιά τόν ὁποῖο καυχᾶται καί διά τοῦ ὁποίου ἡ κτίση ἀνακαινίζεται. Ἀξία ἔχει ἡ «καινή κτίση», ἡ ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπου. Τώρα ὁ μόνος πού εἶναι «Καινή κτίση», εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Εἶναι καί ἡ Θεοτόκος, διότι ἀναστήθηκε καί εὑρίσκεται στή Βασιλεία Θεοῦ!

Τό ἐρώτημα πού αἰωρεῖται εἶναι, «ἐμεῖς μποροῦμε νά ἔχουμε μετοχή στήν «καινή κτίση»; Ἀσφαλῶς καί μποροῦμε. Ἀφοῦ, γι’ αὐτόν τόν σκοπό ἦρθε ὁ Χριστός, γιά νά μᾶς κάνει «καινή κτίση» καί μᾶς πρόσφερε καί τά κατάλληλα μέσα.

Ἡ εἰσαγωγή μας στήν «καινή κτίση», ἡ ὁποία εἶναι τό ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία, γίνεται διά τοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος. Ἀκοῦστε τί λέει στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «Ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν, εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν. Συνετάφημεν σύν αὐτῶ διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτω καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν». (Στ΄ 3 – 4)

Μόλις κάποιος βαπτίζεται, γίνεται «καινή κτίση», καί πρέπει νά ζεῖ τήν «καινή ζωή». Ποιά εἶναι αὐτή ἡ «καινή ζωή»; Εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ζωή! Ἡ ζωή σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Ὥστε ὅταν δέν ζῶ τήν ἐν Χριστῷ ζωή, εἶμαι ὁ «παλαιός ἄνθρωπος». Παραμένω ὁ «παλαιός ἄνθρωπος». Δουλεύω στήν ἁμαρτία, δουλεύω στήν φθορά. Χάνομαι, καταστρέφομαι! Εἶμαι πνευματικά νεκρός! Πραγματικά εἶναι φοβερό!

Ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθννῶν, ὁ Παῦλος, τό ἐπαναλαμβάνει καί τό τονίζει διαρκῶς. «ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις». Ὅποιος εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Χριστό εἶναι καινούργια δημιουργία. «Τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά πάντα». Τά παλαιά ἔφυγαν, τώρα ἔχουν γίνει ὅλα καινούργια! (Β΄ Κορ. Ε΄ 17)

Καί πῶς θά εἶμαι ἕνα μέ τόν Χριστό; Θά εἶμαι μέ τήν Θεία Κοινωνία. Ὅποιος μεταλαμβάνει τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ γίνεται ἕνα μέ τόν Χριστό. Γίνεται κοινωνός τοῦ ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Γίνεται «καινή κτίση»!

Ὁπότε, ἡ Ἐκκλησία μᾶς παρέχει τρία σωτήρια μέσα, γιά νά εἰσέλθουμε καί νά παραμείνουμε στήν «καινή κτίση», νά γίνουμε κι ἐμεῖς «καινή κτίση». Πρῶτο εἶναι τό ἅγιο βάπτισμα, δεύτερο εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ζωή καί τρίτο ἡ Θεία Κοινωνία.

Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι ὅσο ζοῦμε σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν περαστική ζωή, μποροῦμε νά μετέχουμε στήν «καινή κτίση», μποροῦμε μερικῶς. Ἡ πλήρης δόξα καί ἡ φανέρωση τῆς «καινῆς κτίσεως» πάντων τῶν ἁγίων καί πάντων τῶν ἀγγέλων καί πάσης τῆς κτίσεως, δηλαδή, ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας, θά γίνει κατά τή μεγάλη καί ἔνδοξη Ἡμέρα τῆς δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ!

Κατά ἕνα πανοραμικό τρόπο, ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος μᾶς παρουσιάζει αὐτή τήν Ἡμέρα στό βιβλίο τῆς  Ἀποκαλύψεως: «Καί εἶδον οὐρανόν καινόν καί γῆν καινήν. Ὁ γάρ πρῶτος οὐρανός καί ἡ πρώτη γῆ ἀπῆλθον, καί ἡ θάλασσα οὐκ ἐστιν ἔτι. Καί τήν πόλιν τήν ἁγίαν Ἱερουσαλήμ, καινήν εἶδον καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπό τοῦ Θεοῦ, ἡτοιμασμένην ὡς νύμφην κεκοσμημένην τῷ ἀνδρί αὐτῆς… ὅτι τά πρῶτα ἀπῆλθον. Καί εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπί τῷ θρόνω. Ἰδού καινά ποιῶ πάντα». (ΚΑ΄ 1 – 5)

Ἐκείνη τή μεγάλη καί ἔνδοξη καί φοβερή στιγμή, τά πάντα θά γίνουν καινούργια, καί θά παραμείνουν καινούργια καί ἄφθαρτα καί ἀθάνατα, στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων!

Ἕνα ἐρώτημα θά πρέπει νά μᾶς διακατέχει μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς μας: «Ἐγώ, σήμερα, μετέχω τῆς «καινῆς κτίσεως», ὥστε νά ἀνήκω γιά πάντα σ’ αὐτήν, στούς ἀπέραντους αἰῶνες τῶν αἰώνων;»

Μέ τήν εὐχή νά μετέχουμε καί τώρα καί στό αἰώνιο μέλλον

στήν «καινή κτίση»

ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου

ΕΝΑ ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2017(PDF)