ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ
ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΙΑΤΙΣΤΑΣ 

 Σεπτέμβριος 2017

Ἕνα κάθε μήνα.

Τό γεγονός τῆς σταυρώσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι τό μέγιστο σ’ ὁλόκληρη τήν ἀνθρώπινη ἱστορία, διότι δι’ αὐτοῦ καταλύθηκε τό κράτος τό διαβόλου καί τοῦ θανάτου, καί ἀνακαινίζονται τά πάντα.

Ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει στό μέσον τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου τήν Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, καί βλέπουμε τούς ἁγίους πατέρες νά ὁρίζουν τήν Κυριακή πρίν τή γιορτή, ὡς Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως καί τήν Κυριακή μετά τή γιορτή ὡς Κυριακή μετά τήν Ὕψωση. Τό κάνουν αὐτό ὥστε νά ὑπάρχει ἕνα προανάκρουσμα καί ἕνας ἀπόηχος τῆς γιορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ.

Τήν Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως κατά τήν θεία Λειτουργία, καί τό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα καί τό Εὐαγγελικό ἀναφέρονται στόν Τίμιο Σταυρό. Στό Ἀποστολικό Ἀνάγνωσμα (Γαλ. Στ΄ 11 – 16) καυχᾶται ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γιά τόν Τίμιο Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, καυχᾶται γιά τόν σταυρικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ! Ζεῖ μόνο γιά τόν Χριστό καί αἰσθάνεται ὅτι ὁ κόσμος εἶναι νεκρός γι’ αὐτόν καί ὅτι αὐτός εἶναι νεκρός γιά τόν κόσμο. Δηλαδή, Παῦλος καί κόσμος, δέν ἔχουν καμία σχέση.

 Αὐτό πού ἔχει ἀξία γιά τόν Ἀπόστολο Παῦλο εἶναι μόνο ὁ Χριστός, καί εἰδικότερα ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, πού ἀνακαινίζει τά πάντα. Καί αὐτό εἶναι τό κεντρικό νόημα ὅλου τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Ὅτι ὁ Χριστιανισμός εἶναι «καινή κτίση».

 Ὅταν λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, «καινή κτίση», τό λέει ὄχι ἐξ ὑποκειμένου ἀλλά ἐξ ἀντικειμένου. Πραγματικά, ἀπό τήν ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ Λόγου ἔχει ἀρχίσει ἡ ἀνάκτιση, ἡ ἀνάπλαση, ἡ ἀνακαίνιση τοῦ παλαιωμένου κόσμου.

 Πρίν δοῦμε, ὅμως, τί σημαίνει «καινή κτίση», πρέπει νά δοῦμε τί εἴμαστε τώρα ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι καί τά ἄλογα ζῶα καί ἡ ἄψυχη φύση καί τά φυτά, ὅλη ἡ ὕλη.

 Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε οἱ «παλαιοί», οἱ μεταπτωτικοί ἄνθρωποι, οἱ ἀποκομμένοι ἀπό τόν Θεό. Εἴμαστε οἱ ἐμπαθεῖς, οἱ ἁμαρτωλοί, οἱ φθαρτοί, οἱ θνητοί. Καί αὐτό, ἀπό τήν παρακοή τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας στόν Θεό, καί μετά.

 Τόν κατήφορο, ὅμως, τῆς φθορᾶς ἀκολούθησε καί ἡ ἄψυχη καί ἄλογη φύση, τά ζῶα, τό σύμπαν ὁλόκληρο. Σημειώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Τῇ γάρ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη, οὔχ ἐκοῦσα, ἀλλά διά τόν ὑποτάξαντα». (Ρωμ. Η΄ 20) Ἡ κτίση ὁλόκληρη ὑποτάχθηκε στήν φθορά ἐξ αἰτίας τῆς ἁμαρτίας τῶν πρωτόπλαστων.

 Καί τώρα ἔρχεται ὁ Θεός Λόγος, διά τῆς ἐνανθρωπήσεως, νά ξανακαινουργιώσει τόν ἄνθρωπο καί τήν κτίση ὁλόκληρη. Καί γι’ αὐτόν τόν λόγο προσλαμβάνει τήν κτίση. Παίρνει σάρκα ἀπ’ τή σάρκα τῆς Θεοτόκου, παίρνει ὕλη ἀπό τήν ὕλη πού ἀποτελούμαστε, γιά νά τήν ἀναπλάσει. Καί τήν ἀναπλάθει, καί τήν ἀνακαινίζει, καί μᾶς χαρίζει τώρα τό ἀναστημένο Σῶμα Του, τήν «Καινή κτίση». Καί ὑπόσχεται ὅτι, κι ἐμᾶς θά μᾶς ἀνακαινίσει, θά μᾶς κάνει «καινή κτίση», καί τό σύμπαν ὁλόκληρο!

 Ἀγαπητοί μου, εἶναι μικρό αὐτό τό γεγονός; Δέν εἶναι καταπληκτικό; Εἶναι μικρή αὐτή ἡ πράξη τοῦ Θεοῦ; Πραγματικά, εἶναι τεράστια! Γι’ αὐτό τονίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅτι «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», ὅταν εἶναι κάποιος ἑνωμένος μέ τόν Χριστό, γι’ αὐτόν, δέν ἔχει καμία ἀξία τίποτα ἀπό τά γήινα, οὔτε ἡ περιτομή οὔτε ἡ ἀκροβυστία. Ἀξία ἔχει μόνον ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, γιά τόν ὁποῖο καυχᾶται καί διά τοῦ ὁποίου ἡ κτίση ἀνακαινίζεται. Ἀξία ἔχει ἡ «καινή κτίση», ἡ ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρώπου. Τώρα ὁ μόνος πού εἶναι «Καινή κτίση», εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Εἶναι καί ἡ Θεοτόκος, διότι ἀναστήθηκε καί εὑρίσκεται στή Βασιλεία Θεοῦ!

Τό ἐρώτημα πού αἰωρεῖται εἶναι, «ἐμεῖς μποροῦμε νά ἔχουμε μετοχή στήν «καινή κτίση»; Ἀσφαλῶς καί μποροῦμε. Ἀφοῦ, γι’ αὐτόν τόν σκοπό ἦρθε ὁ Χριστός, γιά νά μᾶς κάνει «καινή κτίση» καί μᾶς πρόσφερε καί τά κατάλληλα μέσα.

Ἡ εἰσαγωγή μας στήν «καινή κτίση», ἡ ὁποία εἶναι τό ἀναστημένο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία, γίνεται διά τοῦ μυστηρίου τοῦ βαπτίσματος. Ἀκοῦστε τί λέει στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «Ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστόν, εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν. Συνετάφημεν σύν αὐτῶ διά τοῦ βαπτίσματος εἰς τόν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός ἐκ νεκρῶν διά τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτω καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν». (Στ΄ 3 – 4)

Μόλις κάποιος βαπτίζεται, γίνεται «καινή κτίση», καί πρέπει νά ζεῖ τήν «καινή ζωή». Ποιά εἶναι αὐτή ἡ «καινή ζωή»; Εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ζωή! Ἡ ζωή σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Ὥστε ὅταν δέν ζῶ τήν ἐν Χριστῷ ζωή, εἶμαι ὁ «παλαιός ἄνθρωπος». Παραμένω ὁ «παλαιός ἄνθρωπος». Δουλεύω στήν ἁμαρτία, δουλεύω στήν φθορά. Χάνομαι, καταστρέφομαι! Εἶμαι πνευματικά νεκρός! Πραγματικά εἶναι φοβερό!

Ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθννῶν, ὁ Παῦλος, τό ἐπαναλαμβάνει καί τό τονίζει διαρκῶς. «ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινή κτίσις». Ὅποιος εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Χριστό εἶναι καινούργια δημιουργία. «Τά ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδού γέγονε καινά πάντα». Τά παλαιά ἔφυγαν, τώρα ἔχουν γίνει ὅλα καινούργια! (Β΄ Κορ. Ε΄ 17)

Καί πῶς θά εἶμαι ἕνα μέ τόν Χριστό; Θά εἶμαι μέ τήν Θεία Κοινωνία. Ὅποιος μεταλαμβάνει τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ γίνεται ἕνα μέ τόν Χριστό. Γίνεται κοινωνός τοῦ ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Γίνεται «καινή κτίση»!

Ὁπότε, ἡ Ἐκκλησία μᾶς παρέχει τρία σωτήρια μέσα, γιά νά εἰσέλθουμε καί νά παραμείνουμε στήν «καινή κτίση», νά γίνουμε κι ἐμεῖς «καινή κτίση». Πρῶτο εἶναι τό ἅγιο βάπτισμα, δεύτερο εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ζωή καί τρίτο ἡ Θεία Κοινωνία.

Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι ὅσο ζοῦμε σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν περαστική ζωή, μποροῦμε νά μετέχουμε στήν «καινή κτίση», μποροῦμε μερικῶς. Ἡ πλήρης δόξα καί ἡ φανέρωση τῆς «καινῆς κτίσεως» πάντων τῶν ἁγίων καί πάντων τῶν ἀγγέλων καί πάσης τῆς κτίσεως, δηλαδή, ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας, θά γίνει κατά τή μεγάλη καί ἔνδοξη Ἡμέρα τῆς δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ!

Κατά ἕνα πανοραμικό τρόπο, ὁ Ἰωάννης ὁ Θεολόγος μᾶς παρουσιάζει αὐτή τήν Ἡμέρα στό βιβλίο τῆς  Ἀποκαλύψεως: «Καί εἶδον οὐρανόν καινόν καί γῆν καινήν. Ὁ γάρ πρῶτος οὐρανός καί ἡ πρώτη γῆ ἀπῆλθον, καί ἡ θάλασσα οὐκ ἐστιν ἔτι. Καί τήν πόλιν τήν ἁγίαν Ἱερουσαλήμ, καινήν εἶδον καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπό τοῦ Θεοῦ, ἡτοιμασμένην ὡς νύμφην κεκοσμημένην τῷ ἀνδρί αὐτῆς… ὅτι τά πρῶτα ἀπῆλθον. Καί εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπί τῷ θρόνω. Ἰδού καινά ποιῶ πάντα». (ΚΑ΄ 1 – 5)

Ἐκείνη τή μεγάλη καί ἔνδοξη καί φοβερή στιγμή, τά πάντα θά γίνουν καινούργια, καί θά παραμείνουν καινούργια καί ἄφθαρτα καί ἀθάνατα, στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων!

Ἕνα ἐρώτημα θά πρέπει νά μᾶς διακατέχει μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς μας: «Ἐγώ, σήμερα, μετέχω τῆς «καινῆς κτίσεως», ὥστε νά ἀνήκω γιά πάντα σ’ αὐτήν, στούς ἀπέραντους αἰῶνες τῶν αἰώνων;»

Μέ τήν εὐχή νά μετέχουμε καί τώρα καί στό αἰώνιο μέλλον

στήν «καινή κτίση»

ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου

ΕΝΑ ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2017(PDF)