ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ
ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΙΑΤΙΣΤΑΣ 

Ἰανουάριος 2019

Ἕνα κάθε μήνα.

  Ἀγαπητοί μου ἐνορίτες,

Τό Ἀνώτατο ἵδρυμα τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους, ἡ Ἀκαδημία τῶν Ἀθηνῶν, στό τέλος τοῦ κάθε ἔτους, βραβεύει τούς ἀνθρώπους ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι μέ αὐτοθυσία καί μέ κίνδυνο τῆς ζωή τους βοήθησαν καί ἔσωσαν συνανθρώπους μας ἤ ἐργάσθηκαν προσφέροντας στό κοινωνικό σύνολο ἤ πρόσφεραν μεγάλα χρηματικά ποσά, γιά νά γίνουν ἔργα χρήσιμα πρός τό συμφέρον τῆς κοινωνίας.

Ὅλους αὐτούς τούς ἀνθρώπους, τούς σχετικά λίγους, πολύ καλά κάνει ἡ Ἀκαδημία καί τούς βραβεύει. Ὅμως ὑπάρχουν καί ἄλλοι σπουδαῖοι ἄνθρωποι, ἀφανεῖς, πού εἶναι πρωταθλητές στόν στίβο τῆς ἀγάπης καί τοῦ καθήκοντος, τῆς ὑπομονῆς καί τῆς θυσίας, τῆς ἀρετῆς καί τοῦ ἡρωισμοῦ.

Ἥρωες καί ἡρωίδες, τούς ὁποίους δέν συλλαμβάνει ὁ φακός τῆς ἐπικαιρότητας καί τῆς δημοσιότητας. Συνάνθρωποί μας, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται μέρα καί νύχτα, καί ἀναλίσκονται γιά νά μή χαθεῖ ὁ ἀνθρωπισμός καί τό ψυχικό μεγαλεῖο. Καί πραγματικά δέν χάθηκαν οἱ Ἄνθρωποι, μέ Α κεφαλαῖο, δέν χάθηκαν οἱ τίμιοι καί οἱ εὐγενεῖς καί οἱ ἥρωες. Ὅλοι αὐτοί θά ἔπρεπε νά τυχαίνουν τιμῶν καί βραβείων.

Θά ἤθελα, ἄν μπορούσαμε νά εἴχαμε μάτι, πού νά διεισδύει ὄχι μόνο ἀνάμεσα ἀπ΄ τά ντουβάρια τῶν σπιτιῶν ἀλλά καί μέσα στίς καρδιές αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων, καί νά εἴχαμε ἀφτί, πού νά ἀφουγκράζεται τόν πόνο καί τήν ἀγωνία καί τούς στεναγμούς καί τίς προσευχές καί τούς ἀγῶνες τους. Θά συναντούσαμε πλῆθος σπουδαίων ἀνθρώπων.

Θά βλέπαμε ἐκεῖ τόν ἄρρωστο, τόν παράλυτο, τόν τυφλό, τόν καρκινοπαθή, αὐτόν πού ἔχει βαρύ αὐτοάνοσο νόσημα, πού χρόνια ὁλόκληρα κάνει ἀγόγγυστα ὑπομονή, καί ὄχι μόνο δέν χρειάζεται παρηγοριά ἀλλά καί παρηγορεῖ αὐτούς πού τόν ἐπισκέπτονται.

Θά βλέπαμε τόν φτωχό, τόν ἀνήμπορο, τόν ἁπλό ἐργάτη, πού χρόνια πολλά ἐργάζεται μέ τιμιότητα καί ἐμπιστοσύνη, πού τοῦ δόθηκαν εὐκαιρίες νά πλουτίσει παράνομα καί ὅμως δέν τό ἔκανε.

Θά βλέπαμε τήν κάθε μάνα, ἰδιαίτερα τή μάνα τήν πολύτεκνη. Ἐδῶ τί νά πρωτοποῦμε καί τί νά πρωτοθαυμάσουμε; Τίς πολλές ἐγκυμοσύνες; Τά ξενύχτια; Τίς ἀρρώστιες τῶν παιδιῶν; Τό νοικοκυριό; Τίς φωνές; Τό συνεχές τρέξιμο; Νά δοῦμε τόν πατέρα πού πρέπει νά ταΐσει τόσα στόματα, νά ντύσει καί νά ποδέσει τόσα παιδιά, νά τά μορφώσει, νά τά ἀποκαταστήσει.

Θά βλέπαμε, ἀκόμη, τόν ἐγκρατή νέο καί τήν ἐγκρατή νέα, μέσα σ΄ αὐτή τή βρώμικη κοινωνία, πού προσπαθοῦν νά μείνουν ἁγνοί καί καθαροί. Νά μήν πέσουν, νά μήν γίνουν ἕνα μέ τή λάσπη, μέ τήν ἀνηθικότητα καί τήν ἀσωτία.

Θά βλέπαμε κι αὐτόν, πού ἔχει ἀφιερώσει τόν ἑαυτό του στήν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου, νά ἐργάζεται ἀφιλοκερδῶς καί ἀνιδιοτελῶς, ὅταν οἱ πάντες ἐγωιστικά κοιτοῦν τί νά ἐποφεληθοῦν καί τί νά ἁρπάξουν.

Εἶναι ἤ δέν εἶναι ὅλοι αὐτοί ἥρωες καί ἡρωίδες;

Ὅμως, ἀγαπητοί μου, ἀκόμη κι ἄν πάρουμε τό μεγαλύτερο βραβεῖο ἐδῶ στή γῆ ἀπό τή γύρω μας κοινωνία, αὐτό δέν θά μᾶς ὠφελήσει καθόλου, ἄν δέν πάρουμε τό βραβεῖο ἀπ’ τό χέρι τοῦ ἴδιου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο ἔχει αἰώνιο ἀντίκρισμα καί αἰώνιο κέρδος.

Ἄς θυμηθοῦμε τόν Ἀπόστολο Παῦλο πού λέει τά ἑξῆς: «Τόν ἀγώνα τόν καλόν ἠγώνισμαι, τόν δρόμον τετέλεκα, τήν πίστιν τετήρηκα, λοιπόν ἀποκειταί μοι ὁ τῆς διακαιοσύνης στέφανος (βραβεῖο), ὅν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνη τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δέ ἐμοί, ἀλλά καί πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ». (Β΄ Τιμ. Δ΄ 7-8)

Ποιός ἄραγε εἶναι ὁ καλός ἀγώνας; Ποιός ὁ δρόμος πού πρέπει νά βαδίσουμε; Ποιά εἶναι ἡ πίστη ἡ ἀληθινή, πού πρέπει νά τήν κρατήσουμε; Ποιό εἶναι αὐτό τό βραβεῖο; Ποιοί εἶναι αὐτοί οἱ ἀγωνιστές;

Εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἀγωνίζονται καθημερινῶς ἐναντίον τῶν παθῶν τους, πού ἀγωνίζονται καθημερινῶς γιά τήν ἀπόκτηση ἀρετῶν. Τί ἰσχυρή θέληση χρειάζεται; Τί σκοπός σταθερός; Τί πίστη ἀκλόνητη; Τί ἀγώνας διηνεκής; Τί προσπάθεια χωρίς τέλος; Ὅταν ὁ Χριστός, γι’ αὐτούς πού θέλουν νά σωθοῦν, βάζει τή λέξη «ἀγώνας» καί τό ρῆμα «ἀγωνίζεσθε», μποροῦμε νά φαντασθοῦμε πόσο σημαντικό, μεγάλο καί δύσκολο εἶναι τό ἔργο τῆς ἐκκοπῆς τῶν παθῶν καί τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνος;

Εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἀγωνίζονται πνευματικά, πού ἁγιάζουν τόν ἑαυτό τους, πού προσεύχονται στόν Θεό ἀφανῶς, γιά ὅλο τόν κόσμο, καί πονοῦν καί κλαῖνε καί ἀγωνιοῦν καί συμπάσχουν μέ τόν κάθε πάσχοντα συνάνθρωπό τους καί τήν κτίση ὁλόκληρη.

Εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι πού ἐπιθυμοῦν νά γνωρίσουν τόν Χριστό, νά ἑνωθοῦν μέ τόν Χριστό, νά εἶναι μαζί μέ τόν Χριστό. Πού ὅ, τι κάνουν, νά τό κάνουν γιά τόν Χριστό. Πού θέλουν νά κάνουν φανερό τόν Χριστό μέ τή ζωή τους μέσα στόν κοσμο.

Ὅλοι αὐτοί εἶναι οἱ ἀληθινοί ἥρωες. Οἱ πραγματικοί εὐεργέτες τῆς κοινωνίας. Ὁ κάθε ἅγιος εἶναι μία ἐμφανής παρουσία καί εὐλογία τοῦ Θεοῦ μέσα στόν κόσμο. Ὅλους αὐτούς ἡ κοινωνία ἔπρεπε νά τούς βραβεύει καί νά τούς ἐπαινεῖ. Ἄν βέβαια τούς βλέπει. Θά ἔπρεπε νά τούς προβάλλει διαρκῶς καί νά τούς θέτει ὡς πρότυπα πρός μίμηση.

Ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέει πάλι ὅτι, αὐτά τά στεφάνια, αὐτά τά βραβεῖα ἐδῶ σ’ αὐτή τή ζωή εἶναι φθαρτά, ἐνῶ ἐκεῖνο τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄφθαρτο. Καί ἐπιμένει νά προτρέπει τούς πιστούς ὅτι πρέπει νά ἐπιδιώκουμε «τό βραβεῖο τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Φιλ. Γ΄ 14), νά ἐπιδιώκουμε τό βραβεῖο, γιά τό ὁποῖο μᾶς κάλεσε ὁ Θεός διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἄν κάποτε καταλαβαίναμε αὐτή τήν κλήση τοῦ Θεοῦ! Ἄν κάποτε καταλαβαίναμε γιά πόσο μεγάλα εἴμαστε καλεσμένοι !…

Ἀρχή τῆς νέας χρονιᾶς, ἀγαπητοί μου, εὔχομαι σέ ὅλους μας νά εἴμαστε αὐτή τή χρονιά ἀγωνιστές τοῦ καλοῦ ἀγώνα, τόν ὁποῖο μᾶς προτείνει ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός.

Ὅ, τι καί ἄν κερδίσουμε ἐδῶ στή γῆ, νά τό γνωρίζουμε, ἐδῶ θά μείνει.

Ὅ, τι, ὅμως, κάνουμε γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό, θά πάει στόν Χριστό. Καί θά μᾶς τό χρωστάει ὁ Χριστός. Καί θά μᾶς τό δώσει, μάλιστα μέ τόκο.

Τό «βραβεῖο τῆς ἄνω κλήσεως» τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀφαντάστως μεγάλο, εἶναι αἰώνιο.

Κανείς δέν μπόρεσε οὔτε θά μπορέσει νά τό διανοηθεῖ. Μᾶς τό λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὡς ἑξῆς: «Τό βραβεῖο πού θά δώσει ὁ Κύριος σ’ αὐτούς πού τόν ἀγαποῦν εἶναι τέτοιο, πού μάτι ἀνθρώπινο δέν εἶδε, καί ἀφτί ἀνθρώπινο δέν ἄκουσε, καί νοῦς ἀνθρώπινος δέν φαντάσθηκε». (Α΄ Κορ. 8-9)

Τό βραβεῖο αὐτό, ἀγαπητοί μου, δέν εἶναι κανένα ἄλλο ἀπό τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀπό τόν ἴδιο τόν Ἰησοῦ Χριστό! Ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά μᾶς δώσει τόν Ἑαυτό του, τήν Θεανθρωπότητά Του, τήν ἄκρα μακαριότητα, τά πάντα, διότι ὁ Χριστός εἶναι τά πάντα!

Τόσο μεγάλα καί καταπληκτικά πράγματα μᾶς περιμένουν στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ!

Εὔχομαι, ἀρχή τῆς χρονιᾶς, οἱ πάντες, ἀγωνιζόμενοι, νά ἀποκτήσουμε αὐτό τό οὐράνιο βραβεῖο ἀπό τά χέρια τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ!

Μέ κάθε εὐχή καί εὐλογία

γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ ἐπουρανίου βραβείου.

ὁ πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου