Δεῦτε καί διαλεχθῶμεν καί τό θέμα μας εἶναι ἡ δημοκρατία, ἀλλά ἀπό ἕνα ἄλλο πιό οὐσιαστικό κοίταγμα. Ἡ δημοκρατία εἶναι τό ἄριστον πολίτευμα. Ἡ δημοκρατία ἔχει σάν θεμέλιό της τήν ἐλευθερία μέσα στά πλαίσια τῆς ὁποίας καί μόνον μπορεῖ νά ἀναπτυχθεῖ. Ὁ ποιητής ὅμως μᾶς διαβεβαίωσε ὅτι ἡ ἐλευθερία θέλει ἀρετή καί τόλμη. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ πραγματοποίηση τῆς δημοκρατίας προϋποθέτει καί αὐτή, ἀρετή καί τόλμη. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ δημοκρατία εἶναι τό πολίτευμα τῶν ἐναρέτων καί αὐτό τό καταλαβαίνουμε σήμερα πολύ καλά, ἀπό τήν κακοποίηση πού ὑφίσταται ἀπό αὐτούς πού στεροῦνται τήν τόλμη γιά τήν ἀρετή. Γιατί ἡ ἀρετή θέλει τόλμη. Τήν τόλμη νά ὑπερβεῖς τόν ἑαυτό σου γιά νά γίνεις ἡ χαρά τοῦ ἄλλου.

Λένε κάποιοι ὅτι στήν δημοκρατία ἡ ἐλευθερία σου σταματᾶ ἐκεῖ πού ἀρχίζει ἡ ἐλευθερία τοῦ ἄλλου. Ἀλλά αὐτά τά σύνορα εἶναι δυσδιάκριτα χωρίς ἀρετή. Λένε κάποιοι ἄλλοι ὅτι τό δικαίωμά σου σταματᾶ ἐκεῖ πού ἀρχίζει τό δικαίωμα τοῦ ἄλλου. Λόγια πού δέν γίνονται ποτέ ἔργα, γιατί εἶναι εὔκολο νά τό λές καί δύσκολο νά τό πράττεις. Γιατί γιά νά ἀποδεχθεῖς αὐτά τά ὅρια χρειάζεται ἡ ἀρετή, ἡ τόλμη γιά τήν ἀρετή, ὁ ἀγώνας γιά τήν ἀρετή. Ὅταν λείπει ἡ ἀρετή τότε τά πράγματα τά μετρᾶς σάν τόν Καραγκιόζη. «Ἕνα μου, ἕνα σου, ἕνα μου» καί πάλι «ἕνα μου, ἕνα σου, ἕνα μου». Τό ἀποτέλεσμα εἷναι νά χρησιμοποιοῦμε τήν δημοκρατία, γιά νά καλύπτουμε τήν κακία μας καί τόν φασισμό μας. Σέ μιά τέτοια δημοκρατία ἐπικαλούμεθα τόν κυρίαρχο λαό γιά νά μποροῦμε νά τόν ἐξαπατοῦμε πιό εὔκολα.

Στήν ἀληθινή δημοκρατία καί γιά τήν διατήρησή της, ἡ σοφία τῶν ἀνθρώπων ἔβαλε δίπλα στήν ἐξουσία, ἄλλες δύο συνιστῶσες. Τήν Νομοθετική καί τήν Δικαστική ἐξουσία. Ὁ λόγος εἶναι γιά νά προφυλάσσεται ὁ λαός ἀπό τίς αὐθαιρεσίες καί τίς ὑπερβάσεις τῆς ἐξουσίας. Ἡ ἐξουσία πάντα ρέπει πρός τόν ὁλοκληρωτισμό. Πρός τήν ἐπιβολή τῆς κάστας πού κυβερνᾶ. Ἡ νομοθετική ἐξουσία μπορεῖ νά βάλει φρένο στίς αὐθαιρεσίες τῆς ἐξουσίας. Αὐτό προϋποθέτει ὅμως βουλευτές πού νά βουλεύονται ἐλεύθερα καί ὄχι νά μαντρώνονται ὡς ἄβουλα ὄντα καί νά ψηφίζουν αὐτό πού δέν θέλουν.

Ἐνθυμοῦμαι παλαιότερο βουλευτή ὁ ὁποῖος  εἶχε διατελέσει καί Νομάρχης. Μιά μέρα λοιπόν πήγαινε στήν Βουλή γιά νά ὑπερασπισθεῖ ὡς κυβερνητικός βουλευτής ἕνα νονοσχέδιο πού δέν τό πίστευε. Τό κόμμα του τό εἶχε ψηφίσει, ἀλλά βλέποντας ὅτι στίς αὐτοδιοικητικές ἐκλογές οἱ περισσότεροι δήμαρχοι ἦσαν τοῦ ἑτέρου κόμματος, ἐπιχειροῦσε τώρα νά φαλκιδεύσει τά δικαιώματα τῆς αὐτοδιοικήσεως πού ἡ ἴδια εἶχε ψηφίσει. Γιατί αὐτό τό πολίτευμα λέγεται δημοκρατία; Καί δέν εἶναι εἰρωνεία νά λέγεται πρός ἐμπαιγμόν «κυρίαρχος» αὐτός ὁ λαός;

Πρόσφατα 10 βουλευτές τοῦ κυβερνῶντος κόμματος, σκεπτόμενοι ὡς ἐλεύθεροι καί ὑπεύθυνοι ἄνθρωποι, πιστεύουν ὅτι τά ὁμόφυλα ζευγάρια δέν πρέπει νά υἱοθετοῦν ἤ νά ἀναδέχονται παιδιά καί προφανῶς γιά τό καλό αὐτῶν τῶν παιδιῶν. Θά ἔχουν τό θάρρος, τήν ἀρετή καί τήν ἐλευθερία νά ποῦν μέχρι τέλους ΟΧΙ καί νά ὑπερασπισθοῦν τά ἀθῶα παιδιά; Ἀπό τήν ἄλλη μεριά μπορεῖ μιά ἐξουσία νά καταστρέφει παιδιά γιά νά μαζέψει ψήφους; Αὐτό εἶναι δημοκρατία;

Εἴπαμε ὅτι ἡ δικαστική ἐξουσία εἶναι ἀνεξάρτητη καί ὅτι προφυλάσσει τόν πολίτη ἀτομικά ἤ τούς πολίτες συνολικά ἀπό τίς ἀδικίες καί αὐθαιρεσίες τῆς ἐξουσίας. Σέ ἕνα δημοκρατικό πολίτευμα οἱ ἀποφάσεις τῆς δικαστικῆς ἀρχῆς πρέπει νά γίνονται σεβαστές καί ἀποδεκτές ἀπό τήν ἐκτελεστική ἐξουσία. Μιά ἐκτελεστική ἐξουσία ἄν εἶναι δημοκρατική καί χαίρεται καί συμμορφώνεται, στίς ἀποφάσεις τῆς δικαιοσύνης. Ὅταν ὅμως ἡ ἐξουσία ἐνοχλεῖται ἀπό τίς ἀποφάσεις τῆς δικαιοσύνης, ὅποτε ἡ δικαιοσύνη κρίνει ὅτι ἡ ἐξουσία ὑπερβαίνει τό Σύνταγμα καί τούς νόμους, ὅταν μάλιστα ἐμμέσως ἀκούγονται ἀπειλές ἐναντίον τῶν λειτουργῶν τῆς δικαιοσύνης, ὅταν λοιδωροῦνται γιατί ἐφαρμόζουν τό Σύνταγμα καί τούς νόμους, τότε αὐτή ἡ ἐξουσία δέν μπορεῖ νά ἔχει σχέση μέ τήν δημοκρατία. Τότε αὐτή ἡ ἐξουσία στερεῖται ἀρετῆς καί ρέπει πρός τόν ὁλοκληρωτισμό. Μιά ἐξουσία πού ἀπαιτεῖ ἀπό τήν δικαιοσύνη νά σκύβει τό κεφάλι της καί νά μετατρέπεται σέ ὑπηρέτρια ὄχι τοῦ λαοῦ ἀλλά τῆς ἐξουσίας, δέν ἔχει σχέση οὔτε μέ τήν ἀρετή οὔτε μέ τήν δημοκρατία.

Σέ μιά ἀληθινή δημοκρατία τήν διοίκηση τῆς δικαιοσύνης δέν πρέπει νά τήν διορίζει τό κράτος, ἀλλά ἐκλέγεται ἀπό τά μέλη της, διαφορετικά ἡ δημοκρατία ὑπονομεύεται. Ἡ σοφία τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος ἔχει θεσπίσει τίς προϋποθέσεις τῆς ψηφίσεως τοῦ Συντάγματος, πού εἶναι ἡ καταστατική νομοθεσία μιᾶς χώρας καί ἔχει θεσπίσει ποιός τό ἑρμηνεύει αὐθεντικά καί αὐτή εἶναι ἡ δικαιοσύνη. Τό Σύνταγμα δέν εἶναι κουρελόχαρτο πού ὁ κάθε ἄνθρωπος τῆς ἐξουσίας τό κόβει στά μέτρα του.

Ἡ δημοκρατία ὡς πολίτευμα ἀρετῆς καί τόλμης ἀπαιτεῖ ἀπό αὐτούς πού τήν διακονοῦν καί δή ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας ὑπεύθυνο πολιτικό λόγο. Λόγο πού θά ὑπηρετεῖ τήν ἀλήθεια τῶν πραγμάτων καί δέν ἀποβλέπει στήν ἐξαπάτηση τῶν πολιτῶν. Διαφορετικά ὁ λόγος δέν ὑπηρετεῖ τήν δημοκρατία πού ἐπιμένω ὅτι προϋποθέτει καί ἀρετή καί τόλμη. Ὁ σημερινός Πρωθυπουργός εἶχε χαρακτηρίσει ἐθνικό ἔγκλημα τήν πώληση τῆς ΔΕΗ. Πολλοί συμφώνησαν μαζί του καί τόν ἐπέλεξαν καί γι’ αὐτό. Σἠμερα ἡ Κυβέρνησή του πουλάει ἕνα μέρος τῆς ΔΕΗ. Ἄν ὁ λόγος του ἦταν ἀληθινός, τότε σήμερα ἡ Κυβέρνησή του διαπράττει ἐθνικό ἔγκλημα. Ἄν ὁ λόγος του σήμερα εἶναι ἀληθινός,  διέπραξε τότε ἐθνικό ἔγκλημα γιατί ἐμπόδισε τήν οἰκονομική ἀνάπτυξη τῆς χώρας γιά καθαρά ἀντιπολιτευτικούς ρόλους. Οἱ πολιτικοί ἄνδρες εἶναι ὑποχρεωμένοι ἀπό τήν ἀρετή τῆς Δημοκρατίας νά λένε πάντα τήν ἀλήθεια στόν λαό ὅσο κι’ ἄν αὐτή ἡ ἀλήθεια στοιχίζει. Οἱ πολιτικοί ἄνδρες εἶναι ἀπαράδεκτο νά παραπλανοῦν τόν λαό γιά τά ἀτομικά τους συμφέροντα. Πολιτική δέν εἶναι τό ποιός θά πεῖ τό πιό ἔξυπνο σλόγκαν εἰς βάρος τοῦ ἄλλου. Ἡ πολιτική εἶναι ἡ ζωή τῶν πολιτῶν καί αὐτό ἀπαιτεῖ ὑπεύθυνη ἀντιμετώπιση. Οἱ ἄνθρωποι τῆς δημοκρατίας, οἱ ὑπεύθυνοι ταγοί, ὀφείλουν νά παιδαγωγοῦν τόν λαό καί ὄχι νά τόν διαφθείρουν.  Ὅταν οἱ πολιτικές παρατάξεις ἔχουν στόχο μέ κάθε μέσο τήν ἁρπαγή τῆς ἐξουσίας, τότε ἡ δημοκρατία ἔχει καταλυθεῖ. Μιά δημοκρατία δέν ἀρκεῖ νά ἔχει τά ἐξωτερικά γνωρίσματα, δηλαδή τήν ἐναλλαγή τῶν κομμάτων καί τίς ἐλεύθερες ἐκλογές, ἀλλά καί τήν ἀρετή τῆς δημοκρατίας πού εἶναι ἡ ἰσονομία, ὁ σεβασμός τῶν νόμων ἀπό τούς ἄρχοντες καί τόν λαό, ἡ ἀλήθεια. Διαφορετικά εἶναι πολύ εὔκολο νά μετατραπεῖ σέ «δημοκρατική δικτατορία», ὅπου μιά τυχαία πλειοψηφία σέ μιά βουλή διαστρέφει τήν νομοθετική ἐξουσία καί ἐνοχλεῖται ἀπό τήν δικαιοσύνη.

Ἡ Πατρίδα μας πέρασε καί περνᾶ μιά οἰκονομική καταστροφή. Γι’ αὐτή τήν καταστροφή δέν ὑπάρχει κανείς ἀνεύθυνος. Καί ὁ Λαός καί καί οἱ πολιτικοί ἡγέτες, ὅλων ἀνεξαρτήτως τῶν κομμάτων, ἔχουμε τεράστιες εὐθῦνες. Τά κόμματα τῆς βουλῆς καί τῆς ἐξουσίας γιατί δέν ἄσκησαν τόν παιδαγωγικό τους ρόλο καί ὁ λαός γιατί δέν τοῦ ἄρεσαν τά ἀληθινά, ἀλλά καταδεχόταν νά τόν ἐμπαίζουν. Ὅσοι διαχειρίστηκαν τά οἰκονομικά αὐτοῦ τοῦ τόπου δέν ἦταν ἀγράμματοι. Ἤξεραν, ἀλλά προκειμένου νά ἀποκτήσουν ἤ νά διατηρήσουν τήν ἐξουσία, τήν ὁποία ἀντιμετώπισαν σάν λάφυρο καί ὄχι σάν ὑπεύθυνη διακονία, ἄφησαν τήν χώρα νά ὁδηγηθεῖ στά βράχια. Ὅταν τά πολιτικά κόμματα ὑποστηρίζουν ὅλα τά αἰτήματα τῶν κοινωνικῶν ὁμάδων ἀδιακρίτως, τότε δέν ὑποστηρίζουν οὔτε τόν λαό, οὔτε τήν πατρίδα. Ἡ σημερινή Κυβέρνηση εὑρίσκεται ἀπέναντι στίς δικές της πράξεις. Εὑρίσκεται ἀπέναντι σέ ὀργανωμένες ὁμάδες πολιτῶν πού εἴτε τώρα, εἴτε κάποτε, δέν τούς εἶπε τήν ἀλήθεια καί τούς κορόϊδεψε. Τώρα τούς βρίσκει ἀπέναντί της. Τό ἴδιο συνέβαινε καί παλαιότερα καί αὐτό ὀφεἰλεται στό ὅτι ἀπό τήν δημοκρατία μας λείπει ἡ ἀρετή καί γι’ αὐτό λείπει ἡ τὀλμη τῆς παιδαγωγίας τοῦ λαοῦ μέ θεμέλιο τήν ἀλήθεια.

Ὑπάρχει ἕνα ἀκόμη κριτήριο τῆς ἀρετῆς τῆς δημοκρατίας καί αὐτό εἶναι ἡ εὐπρέπεια τοῦ λόγου. Ἡ γλῶσσα μιλάει πάντα μέ ὅ, τι περισσεύει στήν καρδιά. Ἄν μέ αὐτό τό κριτήριο, πού μᾶς τό προσφέρει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, θελήσουμε νά μετρήσουμε τήν ἀρετή τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας, τότε θά ἀπογοητευθοῦμε. Ἄν τό ἐπίπεδο πολλῶν ἀπό τούς πολιτικούς μας ἄνδρες εἶναι αὐτό πού ἐκφράζει ἡ γλῶσσα τους, τότε ἡ δημοκρατία δέν λειτουργεῖ. Μπορεῖ ἀπό τέτοιους στήν ποιότητα ἀνθρώπους, ὅπως τούς ἀποκαλύπτει ἡ γλῶσσα τους νά περιμένει κανείς τίποτα καλό γιά τόν τόπο;

Μία ἀκόμη λυδία λίθος τοῦ πολιτεύματος τῆς δημοκρατίας εἶναι ἡ ἰσονομία καί συνέπειά της, ὁ τρόπος πού ἀντιμετωπίζουμε τούς ἀντιπάλους. Ἡ κομματοκρατία καί ἡ δημοκρατία δέν συμβιβάζονται. Περιμένω νά δῶ μιά Κυβέρνηση πού μόλις ἐκλεγεῖ θά μποροῦσε νά κοιτάξει στά μάτια αὐτούς πού ὑπηρετοῦν σέ διοικητικές θέσεις καί θά τούς πεῖ: «Δέν μέ ἐνδιαφέρει ποῦ ἀνήκετε. Αὐτό πού θέλω ἀπό σᾶς εἶναι νά κάμετε τό καθῆκον σας. Ἄν τό κάνετε δέν ἔχετε νά φοβηθῆτε τίποτα» καί νά τό τηρήσει. Μέχρι σήμερα μιά μόνο περίπτωση ξέρω πού ὅταν ἄλλαξε ἡ Κυβέρνηση καί ὅλοι οἱ κομματικοί ἔπεσαν πάνω στήν Ὑπουργό νά ἀλλάξει τόν προϊστάμενο τοῦ Γραφείου ἐκπαίδευσης, μόνο καί μόνο «γιατί δέν εἶναι δικός μας», ἡ Ὑπουργός, πρός τιμήν της, διαπιστώνοντας ὅτι ὁ συγκεκριμένος ἄνθρωπος ἔκανε πολύ καλά τήν δουλειά του, τόν κράτησε στήν θέση του, παρά τίς πιέσεις τῶν κομματικῶν. Αὐτό εἶναι τό ἀληθινό  ἦθος τῆς Δημοκρατίας. Ἦθος πού δέν διαφθείρει, ἀλλά οἰκοδομεῖ, ἦθος πού διδάσκει τήν ἀξιοκρατία.     Κάποτε τό Ἑλληνικό Κράτος ἔπρεπε νά ἐπανδρώσει μία θέση σέ κρίσιμο τομέα γιά τόν Ἑλληνισμό τῆς Διασπορᾶς. Κάποιος βουλευτής ἔστειλε ἕνα πρόσωπο γιά νά τό δεῖ ὁ ἁρμόδιος Ὑπουργός. Ὁ Ὑπουργός τόν εἶδε, τόν ἄκουσε, ἐνθουσιάσθηκε, τοῦ ζήτησε νά τόν συνοδεύσει σέ μιά ἐπείγουσα συνάντησή του καί στό τέλος τόν ρώτησε: «ποῦ ἀνήκεις πολιτικά;». Ὁ ἄνθρωπος ἀπάντησε ὅτι δέν ἀνήκει σέ κανένα συγκεκριμένο πολιτικό χῶρο καί ὅτι ὅταν ἔρχονται οἱ ἐκλογές ψηφίζει κατά συνείδηση. Ὁ Ὑπουργός τοῦ ἀπάντησε καί κρατῆστε αὐτή τήν ἀπάντηση: «Εἶσαι ὁ μόνος πού εἶσαι κατάλληλος γι’ αὐτή τήν θέση. Ὁποιοσδήποτε ἄλλος ἀπ’ ὅσους ξέρω καί ἐνδιαφέρονται ἔχει μόλις τό 20% τῶν δικῶν σου προσόντων. Ἄν ὅμως πάρω ἐσένα θά μέ κατασπαράξουν οἱ κομματικοί». Ἑλλάδα, ποῦ σέ κατάντησαν οἱ πολιτικοί σου ἡγέτες! Καί ὁ ἄνθρωπος αὐτός πληγωμένος ἀπό τήν Ἑλλάδα – καί ὄχι μόνο γι’ αὐτήν τήν περίπτωση ἔφυγε γιά πάντα ἀπό τήν Πατρίδα.

Εἶχα σταματήσει αὐτό τό ἄρθρο γιά νά παρακολουθήσω τίς εἰδήσεις. Δέν θά μποροῦσα νά φανταστῶ ὅτι οἱ εἰδήσεις θά ἐπιβεβαίωναν ἀπολύτως τίς παρατηρήσεις μου. Πόλεμος στήν Βουλή καί μάλιστα ἐνδοκυβερνητικός γιά τό θέμα τῆς ἀναδοχῆς παιδιῶν ἀπό ὁμόφυλα ζευγάρια. Ἐπιθέσεις κυβερνητικῶν βουλευτῶν μέ βαρεῖς χαρακτηρισμούς σέ ὅσους βουλευτές τοῦ ἰδίου κόμματος εἶχαν τήν τόλμη τῆς διαφωνίας καί τῆς ὑπεράσπισης ἀθώων παιδιῶν. Μέ τήν ρετσινιά τοῦ συντηρητικοῦ καί παριστάνοντας ἐκεῖνοι τούς προοδευτικούς – γιά τό πόση βρωμιά κρύβεται πίσω ἀπό τή λέξη «προοδευτικός» θά ἐξηγήσω στό ἄμεσο μέλλον – ἀπαιτοῦσαν ἀπό τούς συναδέλφους τους στό ἴδιο κόμμα ἤ νά ὑποταχθοῦν ἤ νά παραιτηθοῦν. Ὅποιος ἔχει φασιστική νοοτροπία, ὄχι μόνο δέν ἀνέχεται τήν διαφωνία τοῦ ἄλλου, ἀλλά ἐπιχερεῖ τήν ἐξόντωσή του. Τά δικαιώματα τῶν ὁμόφυλων ζευγαριῶν, γιά τήν ἀκρίβεια οἱ ψῆφοι τους, στήν «δημοκρατία» αὐτῶν τῶν  βουλευτῶν ἔχουν μεγαλύτερη ἀξία ἀπό τήν ἀξία τῶν παιδιῶν, γιατί ἁπλά τά παιδιά δέν ψηφίζουν. Εἶναι ντροπή μιά τέτοια νοοτροπία νά ἐπιχειρεῖται νά στεγασθεῖ κάτω ἀπό τήν λέξη Δημοκρατία. Ἀλλά θά συνεχίσουμε.

Ὁ Σισανίου καί Σιατίστης ΠΑΥΛΟΣ