Με την δέουσα μεγαλοπρέπεια και κατάνυξη τελέσθηκε ο Ακάθιστος Ύμνος προς τιμήν της Υπεραγίας Θεοτόκου, την Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018 στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Σιάτιστας, από τους Ιερείς της Ενορίας π. Βασίλειο και π. Νέστορα, ενώπιον της Ιεράς και θαυματουργής εικόνας της Παναγίας Ελεούσας από την Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου Μικροκάστρου.
Ο Ακάθιστος Ύμνος ψάλλεται στους ναούς τις πέντε Παρασκευές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Τις πρώτες τέσσερες ψάλλεται τμηματικά, και την πέμπτη ολόκληρος. Είναι ένας ύμνος, που αποτελείται από προοίμιο και 24 οίκους (στροφές) σε ελληνική αλφαβητική ακροστιχίδα, από το Α ως το Ω. Κάθε «οίκος» ξεκινά με το αντίστοιχο κατά σειρά ελληνικό γράμμα.
Ο π. Βασίλειος μετά το πέρας του Ακαθίστου Ύμνου ομίλησε σχετικά για την Θεοτόκο και είπε:
«Η Θεοτόκος, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι ένα διαχρονικό, ένα αιώνιο πρόσωπο, το οποίο εκπροσώπησε επάξια την ανθρωπότητα, μπροστά στο Θεό. Χάρη σ’ Αυτήν ήρθε η λύτρωση σ΄ ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, χάρη σ΄ Αυτήν έγινε ο Θεός Λόγος άνθρωπος, για να μεταποιήσει τους ανθρώπους σε κατά χάριν θεούς. Η Θεοτόκος είναι ο μέγιστος και ύψιστος άνθρωπος όλων των αιώνιων, λόγω της ταπεινοφροσύνης και της άσπιλης καθαρότητάς της. Αυτήν την ταπεινοφροσύνη και καθαρότητα είδε ο άκρως ταπεινός και καθαρός Θεός και κινήθηκε να εισέλθει στην κτίση, και να κατοικήσει στην Θεοτόκο και να σώσει το ανθρώπινο γένος.
Αυτήν την υπέρλογη κατοίκηση του Θεού Λόγου στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, προσπαθούν να εκφράσουν οι ποικίλες προφητείες και προτυπώσεις και εικόνες της Παλαιάς Διαθήκης. Η κάθε προτύπωση μάς προβάλλει και μία διαφορετική πτυχή αυτού του μεγάλου μυστηρίου της θείας ενανθρωπήσεως.
Σαν να είναι η ενανθρώπηση ένα πολύεδρο διαμάντι, που αν το κοιτάξεις από μία άλλη οπτική γωνία, βλέπεις κάτι το διαφορετικό, κάτι καινούργιο.
Στον ύμνο που διαβάσαμε νωρίτερα, ο ιερός υμνογράφος βλέπει την Θεοτόκο ως στάμνα, που φέρει μέσα της το μυστικό μάννα, την τροφή που γλυκαίνει τα πνευματικά αισθητήρια των ευσεβών. Μέσα στην Αγία Γραφή η Θεοτόκος βρίσκεται πάντα μαζί με τον Χριστό. Κάθε φορά πίσω από τον Χριστό υπάρχει η Θεοτόκος.
Σήμερα θα ήθελα να ψηλαφίσουμε αυτό το μυστήριο του μάννα, αυτής της εξ ουρανού τροφής των Ισραηλιτών, που είναι ο τύπος του Ιησού Χριστού. Ας δούμε την ιστορία του πράγματος.
Ο Θεός, με αρχηγό τον Μωυσή ελευθερώνει τους Εβραίους από την καταδυναστεία των Αιγυπτίων. Τους περνά θαυματουργικά από την Ερυθρά Θάλασσα, τους δίνει τον Νόμο στο όρος Σινά και τους οδηγεί προς τη γη Χαναάν, τη γη της επαγγελίας, της υποσχέσεως.
Τους οδηγεί μέσω της ερήμου, διότι θέλει, πριν εισέλθουν στη γη της Επαγγελίας, να τους παιδαγωγήσει. Η παιδαγωγία, όμως, του Θεού, τους έρχεται βαρειά, και δυσανασχετούν και γογγύζουν και τα βάζουν με τον Μωυσή. Πίσω από την παιδαγωγία του Θεού, βρίσκεται πάντοτε μυστικά ο Σταυρός του Χριστού.
Δεν είχαν περάσει πολλές μέρες από την θαυματουργική διάβαση της Ερυθράς θάλασσας και οι τροφές τελείωσαν, και άρχισαν να διαμαρτύρονται. Του παραγγέλλει ο Θεός: «Πες στους Ισραηλίτες ότι αύριο το πρωί θα τους χορτάσω με άρτους» (Έξοδ. Ιστ΄ 12) και πραγματικά ξύπνησαν το πρωί και είδαν ότι, όλος ο τόπος να καλύπτεται από κάτι λευκό, που έμοιαζε με σπόρους από κεχρί. Απόρησαν! Τους λέει ο Μωυσής «Αυτός είναι ο άρτος που έδωσε ο Κύριος να φάτε. Συγκεντρώστε ο καθένας για τον εαυτό του ένα γομόρ» (4 κιλά περίπου). Να το ζυμώσετε και να το ψήσετε».
Αυτό ήταν το ορατό θαύμα, γύρω από αυτήν την τροφή, το μάννα. Έπεφτε από τον ουρανό.
Ακολουθούν και άλλα πολλά θαυμάσια.
Κάποιοι συνέλεξαν περισσότερο από ό, τι τους είπε ο Μωυσής και κάποιοι λιγότερο. Όταν όμως το μέτρησαν, είδαν ότι σε όλους ήταν ακριβώς ένα γομόρ. Δεύτερο θαύμα.
Μερικοί δεν το έφαγαν όλο και κράτησαν ένα μέρος για την επομένη, αλλά το πρωί το βρήκαν βρώμικο και σκουληκιασμένο. Αυτό ήταν απιστία στα λόγια Θεού και του Μωυσή. Τρίτο θαύμα.
Την έκτη ημέρα τους είπε ο Μωυσής να συγκεντρώσουν διπλή ποσότητα για την έχουν και την έβδομη μέρα, δηλαδή το Σάββατο. Πραγματικά αυτό που άφησαν για την άλλη μέρα, το Σάββατο, δεν σκουλήκιασε, δεν έπαθε τίποτα. Μερικοί βγήκαν έξω να μαζέψουν αλλά δεν βρήκαν. Ήθελε να τους διδάξει την αργία του Σαββάτου. Τέταρτο θαύμα.
Τους λέει πάλι ο Μωυσής: «Γεμίστε ένα γομόρ για κάθε οικογένεια και κρατήστε το στην άκρη, ώστε να το βλέπουν οι επόμενες γενεές και να μαθαίνουν, τι άρτο φάγατε στην έρημο, όταν σας έβγαλε ο Κύριος από την Αίγυπτο». Και αυτό το μάννα δεν έπαθε τίποτα, ενώ κάθε ημέρα, μόλις ανέτειλε ο ήλιος, το μάννα έλιωνε και εξαφανιζότανε. Πέμπτο θαύμα.
Επίσης είπε ο Θεός και στον Ααρών: «Γέμισε μία χρυσή στάμνα, με ποσότητα ενός γομόρ (4 κιλά), και τοποθέτησέ την στην σκηνή του Μαρτυρίου ενώπιον του Κυρίου, για να μείνει φυλαγμένη στις επερχόμενες γενεές», και το έκανε, και παραμένει μέχρι σήμερα στην Σκηνή του Μαρτυρίου, όπου την έχει κρυμμένη ο Κύριος. Έκτο θαύμα.
Με αυτήν την τροφή έζησαν οι Εβραίοι, δύο εκατομμύρια λαός, για σαράντα ολόκληρα χρόνια στην έρημο. (8 τόνους μάννα καθημερινά) Καταπληκτικό!! Μεγαλειώδες!!!
Αλλά είναι και κάτι άλλο το εξαιρετικώς καταπληκτικό! Ενώ όταν έτρωγαν το μάννα είχε γενικώς τη γεύση τηγανίτας με μέλι, κάτι πολύ ωραίο, είχε όμως και κάθε γεύση, και ικανοποιούσε κάθε γούστο, επιθυμία.
Αυτό, όμως, δεν συνέβαινε σε όλους, αλλά μόνο στους ευσεβείς. Γι’ αυτό και κάποιοι είχαν πει στον Μωυσή, βαρεθήκαμε να τρώμε αυτήν την τροφή, μπουχτίσαμε, ενώ οι άλλοι την χαιρόταν καθημερινά αισθανόμενοι κάθε γεύση. Γράφει ο σοφός Σολομών (Σοφ. Σολομ. Ιστ΄ 20-21) «Έθρεψες το λαό σου με τροφή αγγέλων, τους έστειλες άρτο από τον ουρανό χωρίς να κοπιάσουν. Η τροφή αυτή είχε την δύναμη κάθε ευχαριστήσεως και προσαρμοζόταν σε κάθε όρεξη. Η γλυκειά ουσία της τροφής αυτής, που τους έστειλες, αποκάλυπτε στα τέκνα σου τη δικιά σου γλυκύτητα προς αυτά, και προσαρμοζόταν με την επιθυμία του καθενός και μεταβαλλόταν σε ό, τι αυτός επιθυμούσε».
Και οι Πατέρες ερμηνεύουν: «Το μάννα είναι η Θεία Κοινωνία. Είναι ο άρτος «ο εκ του ουρανού καταβαίνων», τον οποίο έχουμε ανάγκη να τρώμε όλες τις μέρες της επίγειας ζωής, ώσπου να φτάσουμε στη γη της Επαγγελίας, στον ουρανό. Η στάμνα η χρυσή είναι το Άγιο Ποτήριο, το Άγιο Αρτοφόριο, όπου βρίσκεται το αληθινό μάννα, το δείγμα της Θείας Αγάπης, της Πανσοφίας και της Παντοδυναμίας του Θεού.»
Εκείνο το μάννα ήταν ο τύπος, όπως και η στάμνα ήταν ο τύπος. Το αληθινό μάννα είναι ο Ιησούς Χριστός και η χρυσή στάμνα είναι η Θεοτόκος, η οποία τον δέχθηκε μέσα της, αφού προετοιμάσθηκε καταλλήλως.
Κάθε φορά που παίρνουμε τον Χριστό με την θεία κοινωνία, με την δέουσα πνευματική προετοιμασία, γινόμαστε και εμείς μία χρυσή στάμνα, έχοντας μέσα το θείο μάννα, τον Ιησού Χριστό, και πρέπει να τον κρατήσουμε μέχρι το τέλος της ζωής μας.
Για όλα αυτά, αγαπητοί μου, ας δοξάσουμε τον Άγιο Τριαδικό Θεό και ας ευχαριστήσουμε την Υπεραγία Θεοτόκο. Αμήν
Ἐνορία Ἁγίου Νικολάου Σιάτιστας 