«Τῇ Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ Παρασκευῇ τά ἅγια καί σωτήρια καί φρικτά Πάθη τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελοῦμεν^. τούς ἐμπτυσμούς, τά  ‘ραπίσματα, τά κολαφίσματα, τάς ὕβρεις, τούς γέλωτας, τήν πορφυρᾶν χλαίναν, τόν κάλαμον, τόν σπόγγον, τό ὄξος, τούς ἥλους, τήν λόγχην καί πρό πάντων τόν σταυρόν καί τόν θάνατον, ἅ δι’ ἡμᾶς ἑκών κατεδέξατο^. ἔτι δέ καί τήν τοῦ εὐγνώμονος λῃστοῦ, τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῶ, σωτήριον ἐν τῷ σταυρῷ ὁμολογίαν».

 

Με ιεροπρέπεια και σε κλίμα μυσταγωγικής κατάνυξης πραγματοποιήθηκε την Μεγάλη Πέμπτη, η ακολουθία των Αγίων Παθών (Ακολουθία του Όρθρου της Μεγάλης Παρασκευής) στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Σιάτιστας.

Την Ακολουθία τέλεσαν οι Ιερείς του Ναού π. Βασίλειος και π. Νέστορας.

Πλήθος πιστών προσήλθε καθ΄ όλη την διάρκεια της Ιερής Ακολουθίας και συμμετείχε προσευχητικώς ακούγοντας με ευλάβεια τα Δώδεκα Ευαγγέλια και βιώνοντας μέσα από τους κατανυκτικούς ύμνους και τα τροπάρια τα δραματικά εκείνα γεγονότα των Παθών του Κυρίου που συντελέστηκαν για την σωτηρία μας, προσκυνώντας στο τέλος τον Θείο Εσταυρωμένο που εισόδευσε αίροντάς Τον ο π. Βασίλειος, εκφωνώντας το συγκλονιστικό αντίφωνο «Σήμερον κρεμᾶται ἐπί ξύλου…» και θυμιάζοντας ο π. Νέστορας, εναποθέτοντας ενώπιον Αυτού τον Σεβασμό και την Αγάπη τους.

Στο κήρυγμά του ο π. Βασίλειος επισημαίνοντας ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι η λύση του αδιεξόδου είπε:

Ευδοκεί ο Άγιος Τριαδικός Θεός να γιορτάζουμε φέτος τα Άγια Πάθη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Όμως, τα γιορτάζουμε μέσα σε μια βαθειά ανησυχία και οδύνη, για την πορεία της κοινωνίας μας. Διότι βαθειά και έντονη πνευματική αρρώστια χαρακτηρίζει όλους μας. Από τους πιο ψηλά ως τους πιο χαμηλά. Δεν εξαιρείται σχεδόν κανείς.

Καταστάσεις άδικες, σκανδαλώδεις, διάστροφες, ανήθικες, απάνθρωπες, όχι μόνο δεν καταδικάζονται, όπως θα έπρεπε, αλλά και γίνονται ευρύτερα ανεκτές, και το χειρότερο, σε μερικές περιπτώσεις και επιδοκιμάζονται. Θα μπορούσαμε να πούμε, η κοινωνία μας έχει φθάσει σε αδιέξοδο.

Πολλοί το έχουν διαπιστώσει, και αγωνιούν από αυτή την κατάσταση της κοινωνίας μας, και ζητούν τη λύση του αδιεξόδου. Και προτείνουν λύσεις.

Απευθυνόμενος πρώτα στον εαυτό μου και κατόπιν σ’ όλους, ας ακούσουμε τι ο Σταυρός του Κυρίου μας αποκαλύπτει.

Ο κόσμος που σταύρωσε το Χριστό, ο όχλος, τα πλήθη, ήταν κόσμος φιλαυτίας και εγωκεντρισμού και ατομισμού. Απομακρυσμένος από την πηγή της Ζωής, τον Θεό. Είχε καταντήσει αιχμάλωτος των εγωιστικών παθών του, του Διαβόλου και του θανάτου.

Ο Υιός του Θεού, για να αναστήσει το ανθρώπινο γένος έγινε υιός του ανθρώπου. Εισήλθε στις συνθήκες της δικής μας ζωής και παραδόθηκε εκούσια και φιλάνθρωπα, άνευ όρων και εν γνώσει του ότι, εμείς μέσα στην παραφροσύνη της αμαρτωλής μας ζωής θα τον σταυρώναμε.

Δέχθηκε από άπειρη αγάπη για μας, τον οδυνηρότατο ατιμωτικό θάνατο του Σταυρού.

Την ώρα που οι άνθρωποι ενόμιζαν ότι του έκαναν το μεγαλύτερο κακό, εκείνος τους έκανε το μεγαλύτερο καλό.

Εμείς τον σταυρώναμε κι Εκείνος μας έσωζε.

Εμείς δείχναμε το βάθος του εγωισμού μας κι Εκείνος μας λύτρωνε με το ύψος της ταπεινώσεώς Του.

Σταυρώνοντας το Χριστό, ο φίλαυτος κι αντίθεος κόσμος, ενόμιζε ότι θριαμβεύει, κερδίζει οριστικά τη μάχη και εξαφανίζει τον Ιησού!

Συνέβη όμως το τελείως αντίθετο.

Την τελική νίκη είχε ο θυσιαζόμενος, ο προσφερόμενος, ο σταυρούμενος Ιησούς Χριστός!

Με το θάνατό του νίκησε τον θάνατό μας, και με την ανάστασή του μας χάρισε ζωή και αφθαρσία και μακαριότητα αιώνια.

Η φιλαυτία και σήμερα αρνείται την αγάπη προς τον Θεό και κατ’ επέκταση και την αγάπη προς τους ανθρώπους. Αρνείται τον Χριστό και τον Σταυρό του.

Έτσι, όμως, δεν λαμβάνει «πείραν της Αναστάσεως» και γι’ αυτό δεν έχει χαρά.

Πώς μπορεί να χαρεί, όταν δέχεται τον θάνατο, ως την τελική πραγματικότητα αυτού του κόσμου, και όχι την ζωή κοντά στο Θεό; Όταν δέχεται την πλάκα του τάφου ως το τέλος της ζωής, και όχι την αιωνιότητα;

Και όχι μόνο δεν χαίρεται αλλά και αυτοκαταστρέφεται.

Η φύση αργοπεθαίνει, την μολύναμε. Μας το λέει η σύγχρονη επιστήμη. Και μαζί μ’ αυτήν αργοπεθαίνουν και οι άνθρωποι.

Τ’ αποτελέσματα της αποστασίας από τον αληθινό Θεό, τα ναρκωτικά, το έιτζ, οι καρκίνοι, τα αυτοάνοσα νοσήματα, θερίζουν.

Τα εγκλήματα, οι αυτοκτονίες, οι εκτρώσεις, οι τρομοκρατικές επιθέσεις, έχουν αυξηθεί κι έχουν γίνει καθημερινότητα.

Η οικογένεια έχει διαλυθεί, έχει διαστραφεί. Σε λίγο θα λέμε: Κάποτε υπήρχε… η οικογένεια.

Η άνεση κι η ευημερία, ένεκα της φιλαυτίας μας γίνονται ο τάφος μας. Οι περισσότεροι πεθαίνουν όχι από την πείνα αλλά από το πολύ φαγητό.

Τα ψυχικά νοσήματα έχουν κάνει αφόρητη τη ζωή.

Μετά απ’ αυτή την πικρή πείρα, είναι φανερό ότι ο Σταυρός του Χριστού είναι η μόνη αληθινή λύση στο αδιέξοδό μας.

Άραγε, θα μετανοήσουμε; Θα δεχθούμε να σταυρώσουμε τον εγωισμό μας; την απιστία μας, την αυτάρκειά μας, την σαρκολατρία μας, τον ατομικισμό μας, την απληστία μας, την σκληρότητά μας;

Θα δεχθούμε ότι, δια του Σταυρού έρχεται η Ανάσταση, η αιώνια ζωή, η κοινωνία με τον Θεό και τον άνθρωπο, η αληθινή χαρά, η αληθινή ειρήνη, η ανάπαυση;

Αν ο άνθρωπος μπορούσε να κερδίσει την αληθινή κι αιώνια ζωή χωρίς Σταυρό, ο Θεός Λόγος δεν θα γινόταν άνθρωπος, ούτε θα σταυρωνόταν.

Γι’ αυτό, ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος Σωτήρας, επειδή δεν απέφυγε το Σταυρό, τη μόνη σωτήρια λύση του δράματος του ανθρώπου.

Ο Χριστός δια του Σταυρού κηρύσσει αγώνα και επανάσταση! Να αντικαταστήσουμε τη φιλαυτία με τη φιλοθεΐα και τη φιλανθρωπία.

Μας υποδεικνύει να βλέπουμε και να αντιμετωπίζουμε τον κάθε άνθρωπο ως εικόνα Θεού και όχι ως αντικείμενο εκμεταλλεύσεως, ή ως σκεύος ηδονής, ή ως καταναλωτική μηχανή.

Υπάρχει ελπίδα και για εμάς σήμερα! Για μάς που βρισκόμαστε στο χείλος της καταστροφής:

Να προσκυνήσουμε, τον Σταυρό του Χριστού.

Να θελήσουμε να δεχθούμε να ζήσουμε με τον προσωπικό μας αγώνα, το Σταυρό του Ιησού Χριστού.

Να ζήσουμε την σταυρική ζωή, που προβάλλει η Ορθόδοξη Εκκλησία!

Μόνο έτσι θα φθάσουμε στην Ανάσταση του Χριστού. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ζήσουμε αναστάσιμη ζωή εν Χριστώ.