Με κατάνυξη και με την παρουσία πλήθους πιστών τελέσθηκε το απόγευμα της Κυριακής 26 Μαρτίου 2017, Δ΄ Νηστειών, ο Δ΄ Κατανυκτικός Εσπερινός της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Δημητρίου Σιάτιστας χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Σισανίου και Σιατίστης κ. κ. Παύλου.

Πριν την έναρξη της Ακολουθίας, στην είσοδο του Ιερού Ναού, έγινε η υποδοχή της Τιμίας Κάρας του Οσίου Παύλου του Θηβαίου, από την Ιερά Μονή Παναγίας Μικροκάστρου της Ιεράς Μητροπόλεως Σισανίου και Σιατίστης.

Την Τιμία Κάρα μετέφερε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης ο Σισανίου και Σιατίστης κ. κ. Παύλος.

Ομιλητής ήταν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. κ. Παύλος. Στην αρχή της ομιλίας του, ανέφερε ότι, «αποτελεί ιδιαίτερη ευλογία που έχουμε ανάμεσά μας την κάρα του Οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών Παύλου του Θηβαίου. Η Αγία κάρα ευωδιάζει με μια απλή, απέριττη, άρρητη, υπέροχη ευωδία, σημείο της χάριτος του Θεού, που έχει θησαυριστεί σ’ αυτά τα γυμνά οστά.»

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στον θαυμαστό βίο του Οσίου και ενημέρωσε τους πιστούς ότι, «από σήμερα και για κάθε χρόνο πλέον την ίδια μέρα θα καθιερωθεί η έλευση της τιμίας κάρας του Αγίου και κάθε χρόνο στις 15 Ιανουαρίου θα γιορτάζεται μαζί με τον Άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη με Ιερή Αγρυπνία.»

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος μίλησε για την προσευχή.

Απάντησε στα ερωτήματα τι είναι η προσευχή, γιατί προσευχόμεθα και αναφέρθηκε στις προσευχές που έχει η Εκκλησία μας.

Απάντησε στο ερώτημα, γιατί προσεύχεται ο Χριστός, λέγοντας ότι «η προσευχή είναι κοινωνία ζωής και γι’ αυτό προσεύχεται ο Χριστός, για να φανερώσει την ενότητά του, παρ’ όλο που είναι άνθρωπος, με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα.»

Σε άλλο σημείο ο Μητροπολίτης ανέφερε ότι, «η ζωή της Εκκλησίας μας είναι ολόκληρη μία διαρκής προσευχή. Και η προσευχή είναι μία διαρκής έξοδος δική μας από την ανθρώπινη αυτάρκεια και τον εγωισμό μας. Είναι μια προσπάθεια κοινωνίας με τον όντως Όντα, δηλαδή με τον αληθινό Θεό. Είναι μία διαρκής παραμονή στο Θεό, ό, τι είναι η αναπνοή για το σώμα είναι η προσευχή για την ψυχή. Όταν ένας άνθρωπος δεν αναπνέει είναι νεκρός και ένας άνθρωπος που δεν προσεύχεται είναι νεκρός.  Και είναι νεκρά τα έργα του και βρωμάει η ζωή του, όπως βρωμάει το ψόφιο κουφάρι.»

Ο άνθρωπος που δεν προσεύχεται έχει εγωισμό. Θεωρεί ότι αυτός είναι το κέντρο του κόσμου και δεν έχει ανάγκη κανέναν γι’ αυτό δεν προσεύχεται. Ένας άνθρωπος όμως που προσεύχεται έχει μία αναφορά έξω από αυτόν. Είναι μία έξοδος από τον εγωισμό του κι αυτό είναι μια ελπίδα.

Η αυτάρκεια και ο εγωισμός μας δεν μάς αφήνουν να προσευχόμαστε. Το θεωρούμε περιττό…

Γιατί δεν πηγαίνω στην Εκκλησία; Γιατί πιστεύω ότι δεν έχω ανάγκη το Θεό. Μπορώ να περάσω την Κυριακή μου χωρίς το Θεό. Να, η αυτάρκεια και ο εγωισμός, και δεύτερον γιατί δεν έχω αγάπη, δεν θέλω να βρεθώ με τους άλλους αδελφούς.

Η πρώτη πράξη λατρείας μας όταν ερχόμαστε στην Εκκλησία δεν είναι ότι θα προσευχηθούμε, είναι ότι ανταποκρινόμαστε στην πρόσκληση του Πατέρα, για να είμαστε όλοι μαζί, γιατί είμαστε οικογένεια του Πατέρα. Μας καλεί και μαζευόμαστε όλα τα παιδιά, και μαζευόμαστε, γιατί αγαπιόμαστε μεταξύ μας, γιατί αγαπάμε τον Πατέρα μας. Όταν λέω δεν πάω, σημαίνει δεν έχω ανάγκη τον Θεό, δεν έχω ανάγκη τους αδελφούς μου.

Επειδή, όμως, ο Θεός είναι αγάπη, γι’ αυτό ταπεινώνει την αλαζονεία μας, όταν μάς επιτρέπει την ασθένεια, την αποτυχία, να φάμε τα μούτρα μας, για να βάλουμε μυαλό.

Η προσευχή είναι το θερμόμετρο, που θερμομετρεί το βαθμό της αγάπης μας. Όποιος αγαπά, γίνεται όλος προσευχή.

Η προσευχή δεν είναι μία επιπλέον πράξη. Δεν είναι ένα καρύκευμα που το βάζουμε στο φαγητό της ζωής μας, αλλά είναι η ουσία της ζωής μας και της πνευματικής μας ζωής. Όποιος δεν προσεύχεται, δεν υπάρχει. Προσπαθεί να είναι αλλά τον περιμένει ο θάνατος στη γωνία και τον σαρκάζει.»

Ο Σεβασμιώτατος τελείωσε προτρέποντας τους μεγάλους να μάθουν στα παιδιά να προσεύχονται. «Μην εγκαταλείπετε τα παιδιά. Βέβαια πρέπει να βλέπουν πρώτα εσάς να προσεύχεστε. Και να προσεύχεστε με σοβαρότητα, και μετά διδάξτε τους την προσευχή από την βρεφική ηλικία. Διδάξτε τους να κάνουν το σταυρό τους. Δεν μπορείτε να φανταστείτε, πόσο θα τα ωφελήσει και πόσο θα τα σώσετε σε κρίσιμες ώρες.

Και οι νεότεροι άνθρωποι, που μέσα στον εγωισμό της νεότητας, όλα εμείς τα καταφέρνουμε, μάθετε να ταπεινώνεστε και να προσεύχεστε για να έχετε αληθινή δύναμη, να ’χετε αληθινή φώτιση, να ξεφεύγετε απ’ τις τόσες παγίδες που υπάρχουν γύρω σας. Πολλές απ’ αυτές σφράγισαν τη ζωή χιλιάδων παιδιών…

Εάν ο άνθρωπος προσπαθεί να βρίσκεται ενώπιον του Θεού αληθινά με την προσευχή του, θα έχει πάντοτε φωτισμένο το νου του, θα διαπιστώνει τις παγίδες, θα στηρίζεται και θα προχωράει.

Να μάθουμε, λοιπόν, να παριστάμεθα ενώπιον του Θεού και να μη φοβόμαστε στη ζωή μας τίποτα, όπως δεν φοβήθηκαν οι πατέρες μας, που θυσιάστηκαν για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι.»