ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΚΑΙ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ
ΕΝΟΡΙΑ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΣΙΑΤΙΣΤΑΣ 

Ἰανουάριος 2017

Ἕνα κάθε μήνα.

            Ἀγαπητοί μου ἐνορίτες,

        Σέ λίγες μέρες τελειώνει μία ἐκκλησιαστική περίοδος, ἡ ὁποία ἀρχίζει μέ τήν Κυριακή πρό τῶν Χριστουγένων καί τελειώνει μέ τήν Κυριακή μετά τά Φῶτα. Θά μπορούσαμε νά φαντασθοῦμε ὅτι σέ ὅλες αὐτές τίς ἡμέρες εἶναι συμπυκνωμένη μία μεγάλη χρονική περίοδος τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, ἡ ὁποία ξεκινᾶ πολλά χρόνια πρίν τήν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ καί τελειώνει λίγο μετά τήν Βάπτισή του.

        Οἱ ἄνθρωποι, πρίν τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ, ὄντας μέσα στήν ἄγνοια τῆς ἀλήθειας, στά ποικίλα βάσανα, στά ἀδιέξοδα καί τήν ἀπελπισία, τό μόνο πού περίμεναν ἦταν νά παρουσιασθεῖ κάποιος μεσσίας, κάποιος πού θά τούς λύτρωνε ἀπό αὐτή τήν ἀπάνθρωπη καί ὀδυνηρή κατάσταση.

        Οἱ ἄνθρωποι, μετά τήν βάπτιση τοῦ Χριστοῦ, ὅσοι τόν γνώρισαν, χάρηκαν χαρά μεγάλη καί τόν ἀκολουθοῦσαν ὅπου ἐκεῖνος πήγαινε. Γνώρισαν τόν ἀληθινό Θεό, τόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό, τόν δημιουργό τους, καί ἀφέθηκαν Σ’ αὐτόν. Βρῆκαν τόν δρόμο τοῦ «καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ», μετανόησαν, βρῆκαν τήν ἔνθεη μακαριότητα, ἄφησαν τό σκότος καί τήν ἄγνοια, καί ἔγιναν ἅγιοι.        

        Τό καταπληκτικό καί ὄντως ἔξω καί πέρα ἀπό κάθε λογική προσδοκία, εἶναι ὅτι ἐνῶ οἱ ἄνθρωποι ἦσαν ἐχθροί τοῦ Θεοῦ καί δέν τόν ἀγαποῦσαν, Ἐκεῖνος οὐδέποτε ἔγινε ἐχθρός τους καί δέν ἔπαυσε νά τούς ἀγαπᾶ. Καί ἄφησε τόν οὐρανό, ὁ Θεός Λόγος, καί ἦρθε νά κατοικήσει σέ μία πόλη τῆς Γαλιλαίας! Τήν Καπερναούμ! Θά ἔλεγε κάποιος, τί εὐλογία σ’ αὐτή τήν πόλη! Τό λέει καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὅτι ἡ Καπερναούμ «ὑψώθηκε μέχρι τόν οὐρανό», ἔγινε θρόνος τοῦ Θεοῦ. (Ματθ. ΙΑ΄ 23) Ἀλλά ὁ Χριστός οὔτε δικό του σπίτι εἶχε, οὔτε στό ἴδιο σπίτι ἔμενε, ἐπειδή περιόδευε ὅλη τήν Ἰουδαία καί τήν Γαλιλαία. (Ματθ. Η΄ 20) Καί ἔλεγε: «Αἱ ἀλώπεκες φωλεούς ἔχουσιν, ὁ δέ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τήν κεφαλήν κλίνη». Ὄχι ἐπειδή δέν μποροῦσε νά ἔχει σπίτι, ἀλλά ἤθελε νά δείξει ὅτι, κάπου ἀλλοῦ ἤθελε νά κατοικεῖ. Ὄχι μεταφορικά, ἀλλά ὀντολογικά.

        Μέσα στήν Ἁγία Γραφή, εἶναι διάχυτη αὐτή ἡ ἐπιθυμία τοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί τοῦ Θεοῦ Πατρός ἀλλά καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νά κατοικήσουν στόν καθένα ἄνθρωπο. Στήν ψυχή του, στήν καρδιά του, στό σῶμα του, στό εἶναι του, σ’ ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο.

        Σημειώνει ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, Παῦλος: «Ἐνισχυθεῖτε μέ δύναμη διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν ἐσωτερικό σας ἄνθρωπο, νά κατοικήσει ὁ Χριστός διά τῆς πίστεως στίς καρδιές σας, νά εἶσθε ριζωμένοι καί θεμελιωμένοι στήν ἀγάπη… γιά νά γνωρίσετε τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ξεπερνᾶ τή γνώση, γιά νά καταστῆτε πλήρεις, μέ ὅλη τήν πληρότητα τοῦ Θεοῦ, ὥστε διά τῆς πίστεως καί ἔχοντας ἀγάπη, νά μπορεῖτε νά προσελκύσετε τόν Χριστό, νά ἔρθει νά κατοικήσει μέσα σας». Τονίζει καί κάτι ἄλλο ὁ Ἀπόστολος ὅτι, εἴμαστε «ναός Θεοῦ ζῶντος» καί ἀλλοῦ «ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» (Β΄ Κορ. ΣΤ΄ 16) καί (Α΄ Κορ. Στ΄ 19). Ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός εἶπε ὅτι, «Ἐάν τίς ἀγαπᾶ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ Πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν ἐν αὐτῶ ποιήσομεν». (Ἰω. ΙΔ΄ 23)

        Ὁ πιό τέλειος τρόπος, ἀγαπητοί μου, πού ἔρχεται καί κατοικεῖ μέσα μας ὁ Χριστός, εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία. Τό ὁμολόγησε ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός: «ὁ τρώγων μου τή σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα, ἐν ἐμοί μένει, καγώ ἐν αὐτῶ». (Ἰω. Στ΄ 56)

         Ἡ ἐπιθυμία τοῦ Χριστοῦ νά κατοικήσει μέσα μας εἶναι παμμέγιστη. Ἐκμηδένισε τήν ἀπόσταση οὐρανοῦ καί γῆς καί ἔγινε ἄνθρωπος. Ἀνέβηκε μέχρι τό Σταυρό. Μετέρχεται τά πάντα γιά νά μᾶς σώσει. Μία ὡραία εἰκόνα στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως εἶναι καί ἡ ἑξῆς, ὅπου διακρίνεται ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐπιθυμία τοῦ Χριστοῦ νά εἰσέλθει στόν ἄνθρωπο, ἡ εὐγένειά Του, ἡ διάκρισή Του, ὁ σεβασμός στήν ἐλευθερία μας. «Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω. Ἐάν τίς ἀκούσει τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξη τήν θύραν, εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ ἐμοῦ». (Ἀποκ. Γ΄ 30)

       Ὁ Χριστός μπορεῖ νά περιμένει ἔξω ἀπό τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας μέχρι καί μία ὁλόκληρη ζωή. Ἐμεῖς, σ’ ὅλη μας τή ζωή, μπορεῖ νά ἀσχολούμαστε μέ ἀλλότρια πράγματα, μηδαμινά, ἄχρηστα, ζημιογόνα, ὅμως, ὁ Χριστός μᾶς περιμένει πότε θά τοῦ ἀνοίξουμε τήν θύρα.

        Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, βλέπουν τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὡς τόν μανικό – τρελό ἐραστή τοῦ ἀνθρώπου. Θέλει νά ’ρθει νά κατοικήσει μέσα μας. Ἐμεῖς, τοῦ ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας; Ἐμεῖς, τόν βάζουμε στή ζωή μας;

     Πολλοί ἅγιοι, μᾶλλον ὅλοι οἱ ἅγιοι, εἶπαν αὐτόν τόν καταπληκτικό λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι. Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. Β΄ 20). Εἶμαι σταυρωμένος, ἔχω πεθάνει μαζί μέ τόν Χριστό. Δέν ζῶ πλέον ἐγώ, ἀλλά μέσα μου ζεῖ ὁ Χριστός! Φοβερός, ὑψηλός λόγος!

        Εἶπα προηγουμένως ὅτι, ὁ Χριστός μπορεῖ νά περιμένει μία ὁλόκληρη ζωή ἔξω ἀπό τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας. Ἄν ὅμως τοῦ κλείνουμε συνεχῶς καί πεισματικά τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας, δέν ἐπιμένει νά εἰσέλθει. Σέβεται τήν ἐπιλογή μας, καί διακριτικά φεύγει.

        Ἄν τόν διώξουμε, δέν ἀντιδρᾶ, ἀλλά μέ πολλή λύπη φεύγει.

        Ἄν τόν περιφρονήσουμε ὑπεροπτικά, ταπεινά κάποια στιγμή φεύγει.

        Σέβεται, θά μπορούσαμε νά ποῦμε, τίς ἐλεύθερες ἐπιλογές μας.

       Ἀλλοίμονο ὅμως! Νά μήν ἔρθει αὐτή ἡ φοβερή στιγμή, πού νά φύγει τελείως ἀπ’ τή ζωή μας, ὁ Χριστός. Εἶναι φοβερή αὐτή ἡ ἐγκατάλειψη!

       Ἐδῶ, θά ἤθελα νά θυμηθοῦμε ἕνα λόγο, πού εἶπε ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πηγαίνοντας πρός τά Ἱεροσόλυμα, λίγο πρίν ἀπό τό σταυρικό πάθος Του: «Ἱερουσαλήμ, Ἱερουσαλήμ, πού σκοτώνεις τούς προφῆτες καί λιθοβολεῖς τούς ἀπεσταλμένους σέ σένα. Πόσες φορές θέλησα νά μαζέψω τά παιδιά σου, σάν τήν κλῶσσα… κι ὅμως δέν θελήσατε! Νά, τώρα, «ἰδού, ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος». (Λουκ. ΙΓ΄ 35)

      Καί ἔφυγε ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Καί καταστράφηκε ἡ Ἱερουσαλήμ. Τό ξέρουμε, ἡ φύση – ἡ ὕλη ἀπεχθάνεται τό κενό. Πόσο μᾶλλον τό πνεῦμα – ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Δέν εἶναι δυνατόν νά παραμείνει κενή. Καί ὅταν φεύγει ὁ Θεός, γίνεται κατάληψη ἀπό τό Σατανᾶ. Ὁ ἄνθρωπος, ὁ πλασμένος κατ΄ εἰκόνα Θεοῦ, πλασμένος γιά οἶκος Θεοῦ, γίνεται  «Κατοικητήριο δαιμονίων». (Ἀποκ. ΙΗ΄ 2)

      Τί τρομερή κατάπτωση! Τί κατάντημα! Εἴθε νά μή νοιώσουμε αὐτή τήν φωνή τοῦ Θεοῦ. «Ἰδού, ἀφίεται ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος».

    Φοβᾶμαι νά τό πῶ. Δέν θά ἤθελα ποτέ νά ζῶ σέ μία τέτοια ἐποχή. Ἐποχή ἀποστασίας ἀπό τόν Θεό. Δυστυχῶς, τόν Θεό τόν ἔχουμε βγάλει ἀπό τή ζωή μας. Ζοῦμε ἐρήμην του Θεοῦ. Δέν τόν ὑπολογίζουμε τόν Θεό! Καί ὁ Θεός μᾶς ἄφησε στίς δυνάμεις μας, στήν ἐξυπνάδα μας, στίς ἐπιστῆμες μας. Εἶναι σάν νά μᾶς λέει: «Ἐφ’ ὅσον θέλετε νά ζῆτε χωρίς ἐμένα, ἐφ’ ὅσον μπορεῖτε μόνοι σας, φεύγω. Δέν ἀνακατεύομαι στή ζωή σας. Ἰδού, τό σπίτι σας ἀφήνεται ἔρημο!»

    Ἔχουμε ἀρκετό καιρό, ἀγαπητοί μου, πού ζοῦμε μία ἀποστασία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπ’ τό Θεό. Ζοῦμε, ἐπίσης, καί τά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς ἀποστασίας. Τά ἐπακόλουθα αὐτῆς τῆς ὑπηρηφάνειας, τῆς αὐθάδειας, τῆς ὕβρεως. Αὐτή ἡ ποικιλόμορφη κρίση, πού πλήττει τήν Ἑλλάδα καί τόν Δυτικό κόσμο, εἶναι τό φυσικό ἐπακόλουθο τῆς ἀρνήσεώς μας νά δεχθοῦμε τόν Θεό στή ζωή μας. Πουλήσαμε τόν ἑαυτό μας στό διάβολο! Ἐπανερχόμαστε σέ μία ζωή εἰδωλολατρίας! Οἱ πρόγονοί μας ἄφησαν τούς ψεύτικους θεούς, ὅταν γνώρισαν τόν Ἕνα ἀληθινό Θεό! Ἐμεῖς, μετά ἀπό 20 αἰῶνες ἐμφανοῦς παρουσίας τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, γινόμαστε πνευματικοί γενίτσαροι, ἀρνούμενοι τόν Θεό καί ἐπιθυμοῦντες νά ἐξαφανίσουμε τό Ὄνομά Του.

          Αὐτό πού πετυχαίνουμε εἶναι, νά ἐπιστρέφουμε στόν τρόπο ζωῆς τόν πρίν ἀπό τήν Κυριακή πρό τῶν Χριστουγέννων! Τόν εἰδωλολατρικό!

        Ὑπάρχουν, ὅμως, κι ἐκεῖνοι πού θέλουν νά ζήσουν τή ζωή, τήν μετά τήν Κυριακή τῶν Φώτων.

         Εἶναι ἐκεῖνοι, πού ἔχουν προσφέρει τήν καρδιά τους, νά γίνει θρόνος τοῦ Ἁγίου Θεοῦ.

         Εἶναι ἐκεῖνοι, πού ἀρνοῦνται νά δεχθοῦν τό σκοτάδι καί τό ψεῦδος, τήν ἀπελπισία καί τή ματαιότητα.

     Εἶναι ἐκεῖνοι, πού ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός εἶναι ἀπό τώρα καί γιά πάντα ὁ ἐπίσημος ἔνοικός τους!

        Στό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως, μετά τήν τελική, ὁλοκληρωτική νίκη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπί τοῦ διαβόλου καί τῶν συνεργατῶν του, σημειώνει πανηγυρικά ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ θεολόγος: «καί σκηνώσει μετ’ αὐτῶν, καί αὐτοί λαοί αὐτοῦ ἔσονται, καί αὐτός Θεός ἔσται μετ’ αὐτῶν. Καί ἐξαλείψει ὁ Θεός πᾶν δάκρυον ἀπό τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καί ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος, οὔτε κραυγή, οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι». (Ἀποκ. ΚΑ΄ 3-4)

        Αὐτή εἶναι ἡ ζωή μετά τήν Κυριακή τῶν Φώτων. Μετά τήν γνωριμία μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ζωή, συντροφιά μέ τόν Θεό. Ζωή, ἀναστάσιμη. Ζωή, μέσα στήν ἀληθινή χαρά!

        Ἔχουμε ζήσει λίγες ἤ πολλές Κυριακές μετά τά Φῶτα. Ἄς ψάξουμε τόν ἑαυτό μας κι ἄς διερωτηθοῦμε, ζοῦμε τή ζωή μετά τήν Κυριακή τῶν Φώτων; Μήπως ζοῦμε ἀκόμη τή ζωή πρίν τήν Κυριακή πρό τῶν Χριστουγέννων;

Μέ εὐχές καί εὐλογίες

γιά ζωή μετά τήν Κυριακή τῶν Φώτων

ὁ πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2017