Μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα και με κάθε εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια και ιεροπρέπεια, γιορτάσθηκε στην Ενορία του Αγίου Νικολάου Σιάτιστας η κατά σάρκα Γέννηση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, η «Μητρόπολις πασών των εορτών», όπως την κατονομάζει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσορρήμονας,.

Το απόγευμα της παραμονής της εορτής, στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου τελέσθηκε ο Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός των Χριστουγέννων, από τους Ιερείς του Ναού π. Νέστορα και π. Βασίλειο.

Το πρωί της κυριωνύμου ημέρας της Μεγάλης Δεσποτικής Εορτής, οι καμπάνες του Ναού ήχησαν στις 5 το πρωί και πολλοί πιστοί προσήλθαν με ευλάβεια, για να εορτάσουν την Γέννηση του Σωτήρα μας Ιησού Χριστού.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης ο Σισανίου και Σιατίστης κ. κ. Παύλος, χοροστάτησε του Όρθρου και προεξήρχε της Πανηγυρικής Αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας των Χριστουγέννων. Στη Θεία Λειτουργία συμμετείχαν ο πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος και ο Διάκονος Προκόπιος.

Κατά την διάρκεια του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, προσήλθε πλήθος πιστών, οι οποίοι με υποδειγματική τάξη και ευλάβεια συμμετείχαν στα τελούμενα, κοινωνώντας, στο τέλος, των Αχράντων Μυστηρίων.

Στην σύντομη προσλαλιά του, προ της απολύσεως της Θείας Λειτουργίας, ο Σεβασμιώτατος, μεταξύ άλλων ανέφερε και τα παρακάτω:

«…Οι άνθρωποι, πολλές φορές, έχουμε αρκετή πεποίθηση στον εαυτό μας, αρκετό εγωισμό, πράγματα τα οποία όμως όταν κλονιζόμαστε για λίγο, νοιώθουμε να φεύγουν κάτω από τα πόδια μας, και τότε ψάχνουμε για την ελπίδα. Και η ελπίδα δεν είναι άλλη, παρά η αγάπη του Θεού, που έκανε το μεγάλο θαύμα.

«Θεός το τεχθέν και η Μήτηρ Παρθένος», ακούσαμε σήμερα στο Συναξάρι, και το ερώτημα είναι αν υπάρχει κάποιο γεγονός ποιο μεγάλο απ’ αυτό; Ο Θεός μπαίνει στον κόσμο το δικό μας, έρχεται να γίνει ένας από μας, για να γίνουμε εμείς ό, τι είναι εκείνος. Επειδή γι’ αυτό μας έπλασε από την αρχή, να ζούμε μαζί Του στον Παράδεισο. Να είμαστε θεοί εν μέσω θεών.

Εμείς ζητήσαμε μία δόξα, αλλά μεγαλύτερη απ’ την δόξα του Θεού, και τελικά χάσαμε κάθε δόξα και γίναμε άδοξοι και άμορφοι, και γι’ αυτό ταλαιπωρούμεθα και βασανιζόμαστε, χωρίς η ζωή μας να έχει νόημα. Και Εκείνος πάλι έρχεται, γιατί «ο Θεός είναι Αγάπη»…

Σε λίγες μέρες ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε ένα καινούργιο χρόνο. Μπορείτε να βάλετε τη λέξη σε πολλά εισαγωγικά. Να γιορτάσουμε ένα καινούργιο χρόνο. Τι να γιορτάσουμε; Το χρόνο που δεν τον ξέρουμε; Τα χρόνια που έχουμε δει πίσω μας, πόσο καινούργια ήτανε; Τι να γιορτάσουμε; Αυτό που ήδη βλέπουμε; Που έρχεται; Άρα λοιπόν δεν υπάρχει καινούργιος χρόνος. Ο χρόνος είναι παλιός. Κι ο χρόνος είναι καταστροφικός. Γιατί κάθε καινούργιος χρόνος είναι ένα βήμα προς το τέλος μου, το τέλος του καθενός σας. Αν κάποιος μας έλεγε ότι το 2017 ήρθε η ώρα να φύγουμε απ’ αυτή τη ζωή, θα προσπαθούσαμε να κάνουμε τα πάντα, για να τον διώξουμε αλλά και πάλι δεν θα μπορούσαμε. Ο χρόνος θα έρθει, και το τέλος μας θα έρθει τότε.

Όμως, ο χρόνος μπορεί να γίνει καινούργιος. Η μοναδική νέα αρχή στο χρόνο είναι τα Χριστούγεννα. Γιατί σήμερα στο χρόνο μας που κυλούσε προς τη φθορά, τον Άδη και το θάνατο, μπήκε ο Θεός και αντέστρεψε τη ροή του χρόνου, όπως όταν ο Ιησούς μπήκε στον Ιορδάνη ποταμό, αντεστράφη η ροή του Ιορδάνη. Ακριβώς, λοιπόν, όπως εάν στο χρόνο το δικό μας μπει ο Θεός. Ο Θεός μπήκε στο χρόνο μας αλλά μένει να μπει στον προσωπικό μας χρόνο.

Κάποια στιγμή γεννηθήκαμε και μπήκαμε στο χρόνο. Κάποια στιγμή θα φύγουμε απ’ το χρόνο, όταν θα εξέλθουμε απ’ το χρόνο. Αλλά είτε εντός του χρόνου, είτε εκτός του χρόνου, η μόνη πραγματικότητα είναι ο Θεός και η αγάπη του. Και να μην το ξεχάσετε αυτό, αυτή η αγάπη είναι ευλογία, είναι ζωή, είναι νόημα ζωής. Αλλά αυτή η αγάπη μπορεί να γίνει κατάρα, όταν εσύ στέκεσαι ανίκανος να την νοιώσεις. Τότε, όταν σε αγαπάνε οι άλλοι, δαιμονίζεσαι. Όταν οι άλλοι σου κάνουνε καλό, εσύ χτυπιέσαι. Κι αυτό τι δείχνει; τι σημαίνει; Ότι η συνάντησή μας με το Θεό αντί να είναι ο παράδεισός μας μπορεί να είναι η κόλασή μας.

Όμως, η αλήθεια είναι μία. Ο Θεός μπήκε στη ζωή μας. «Επεσκέψατο ημάς εξ ύψους ο Σωτήρ ημών» και μια καινούργια Ανατολή, που δεν δύει πλέον, πέρασε μέσα στη ζωή των ανθρώπων…

Αγαπητοί αδελφοί, όλες οι γιορτές της Εκκλησίας έχουνε κάτι το περίεργο. Εάν τις γνωρίσεις και τις ζήσεις σου αλλάζουνε τη ζωή, αλλιώς περνάνε από μπροστά σου και δεν τις καταλαβαίνεις…

Οι γιορτές είναι μία κρίση πάντοτε. Μου αποκαλύπτουν το νόημά τους. Γιατί όλα τα γεγονότα της ζωής του Χριστού είναι γεγονότα της προσωπικής μας ζωής και ιστορίας. Μας αφορούν άμεσα και προσωπικά. Απαντάνε σε ερωτήματά μας και θεραπεύουν πληγές μας. Εάν, λοιπόν, δεν τα πάρω για να με θεραπεύσουν, τότε δεν τα κατάλαβα και οι γιορτές πέρασαν άσκοπα. Και γι’ αυτό είναι παρατηρημένο ότι, μετά τις γιορτές, την πιο μεγάλη πελατεία, από πλευράς επαγγελματιών, την έχουν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι.

Οι γιορτές έχουν ένα νόημα χαράς. Έρχονται, περνάνε, δεν χάρηκες τίποτα; Η κατάθλιψή σου αρχίζει να ανεβαίνει. Είναι επόμενο. Όταν ζεις σε ένα σκοτάδι και ποτέ δεν περιμένεις φως, κατάθλιψη θα πάθεις. Αλλά όταν το φως έρχεται και συ κλείνεις τα παραθύρια απ’ έξω, για να μη σε φτάσει, τότε πλέον είσαι υπεύθυνος γι’ αυτό…

Εύχομαι, η χαρά των Χριστουγέννων να είναι μόνιμα μέσα στις καρδιές όλων μικρών και μεγάλων, και η καρδιά του καθενός μας να είναι πραγματικά μια φάτνη, που ο Θεός θα δεχθεί να κατοικήσει μέσα μας.

Εκείνος το θέλει. Μας είπε: «Ενοικήσω εν υμίν και εμπεριπατήσω και έσομαι υμών Θεός, και υμείς έσεσθέ μοι λαός», θα κατοικήσω μέσα σας, θα είμαι για σας Πατέρας σας αγαπημένος και θα είστε για μένα παιδιά μου αγαπημένα.

Και ο Απόστολος Παύλος μας λέγει. «Δε βλέπετε τι θέλει ο Θεός από μας; Είναι δυνατόν να αρνηθούμε την αγάπη του Θεού;»

Ελάτε, λοιπόν, να αγωνιστούμε για να είναι η χαρά των Χριστουγέννων μόνιμη μέσα στις καρδιές μας, πέρα από κάθε δοκιμασία, πέρα από κάθε θλίψη. Γιατί η κρίση η πραγματική, δεν είναι η οικονομική, είναι οι άδειες καρδιές μας. Αυτή είναι η πραγματική κρίση.

Εύχομαι, λοιπόν, να είναι ευλογημένη η παρουσία του Χριστού μέσα στο σπίτι σας και μέσα στις καρδιές σας».