Την ιερά μνήμη του Αγίου Μοδέστου, Αρχιεπισκόπου Ιεροσολύμων, τίμησε η Ενορία του Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016, Κυριακή προ της Χριστού γεννήσεως.

Τη Θεία Λειτουργία τέλεσαν οι πρωτοπρεσβύτεροι π. Βασίλειος και π. Νέστορας στον Ενοριακό Ναό του Αγίου Νικολάου, όπου είναι αποθησαυρισμένο και το Ιερό Λείψανο του Αγίου Μοδέστου.

Την ιερά μνήμη του προστάτου τους, Αγίου Μοδέστου, τίμησαν και τα μέλη του Ιππικού Συλλόγου Σιάτιστας, «Ο ΑΓΙΟΣ ΜΟΔΕΣΤΟΣ», καθώς και οι κτηνοτρόφοι προς ευλογία των ζώων τους.

Μετά τη Θεία Λειτουργία, οι Ιερείς, ευλόγησαν τους άρτους, τον σίτον, τον οίνον και το έλαιον, που προσέφεραν τα μέλη του Συλλόγου.

Στη συνέχεια, ανέγνωσαν την ορισμένη ευχή, για την ευλογία του άλατος, που έφεραν οι πιστοί, καθώς και την ευχή του Aγίου Μοδέστου, τη λεγομένη εις πάσαν θανατηφόρον ασθένειαν και βλάβην βοών, ίππων, όνων, ημιόνων, προβάτων, αιγών, μελισσών, και των λοιπών ζώων.

Απ’ αυτό το ευλογημένο αλάτι οι πιστοί δίνουν στα ζώα τους να φάνε στην ταγή, για να γλιτώνουν από τις αρρώστιες και για να δίνουν (οι αγελάδες και τα πρόβατα) περισσότερο γάλα, και τα εύχονται να ζήσουν χρόνια πολλά…

Σύμφωνα με το βίο του, ο Άγιος Μόδεστος, θεράπευε όχι μόνον ανθρώπους, αλλά και τα ζώα που εκείνοι εξέτρεφαν, ιδιαίτερα αυτά που έσερναν άροτρο για το όργωμα των χωραφιών. Θεωρείται από τους χριστιανούς, ο Άγιος Μόδεστος, προστάτης και θεραπευτής τους. Και ιδιαιτέρως των μεγαλόσωμων ζώων, των ζώων των κτηνοτρόφων και γεωργών, των οποίων η επιβίωση – ειδικά τότε – θεωρούνταν υψίστης σημασίας, για τη διαβίωση των ανθρώπων. Τότε, που η επιβίωση του ανθρώπου εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από εκείνα, τον τιμούσαν με μεγαλοπρέπεια. Κι όταν έχαναν και κάποιο ζώο, φρόντιζαν να κάνουν τάμα στον άγιο τούτο, για να τους το στείλει πίσω.

Στο κήρυγμά του ο π. Βασίλειος παίρνοντας αφορμή από το Αποστολικό Ανάγνωσμα, που είναι παρμένο από τον ύμνο της πίστεως και αναφέρει ένα πλήθος από ήρωες της πίστεως και τον τρόπο που αγωνίσθηκαν, ανέφερε ότι η πίστη έχει δύο σκέλη.

Την πίστη στην ύπαρξη του Θεού και την πίστη στην αναζήτηση του Θεού.

Μετά την πτώση και το χάσιμο του Παραδείσου ο άνθρωπος οφείλει να πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού και να προσπαθεί να αναζητεί το Θεό και το θέλημά του.

Με την πίστη ευαρεστούμε στο Θεό και γνωρίζουμε το Θεό. Αυτά αποτελούν θεμελιώδη βήματα της πίστεως.

Η πίστη ακόμα είναι η μεγάλη δοκιμασία της προαιρέσεως. Βλέπουμε κάποιος να πιστεύει, κάποιος να μην πιστεύει. Τι είναι εκείνο που τον κάνει να πιστεύει ή όχι; Ο νους; Όχι. Η καρδιά; Ναι. Είναι η προαίρεση. Η προαίρεση είναι ένα κάτι, στα βάθη της ψυχής, στο είναι του ανθρώπου, η οποία αποτελεί ένα μυστήριο. Και είναι προσωπικό κτήμα. Και ο καθένας παίρνει μια στάση απέναντι στο Θεό, ανταποκρίνεται ή όχι. Και αυτό λέγεται προαίρεση.

Η πίστη γεννά τον ηρωισμό και τους ήρωες. Η πίστη φέρει τον άνθρωπο σε μία άνευ προηγουμένου περιπέτεια στον κόσμο αυτό. Ξέρει ο πιστός ότι θα υποστεί την περιπέτεια, αλλά αποδέχεται την πίστη. Εδώ είναι η μεγάλη δοκιμασία της προαιρέσεως και ο ηρωισμός ότι, ό,τι και να συμβεί, εγώ θα πιστεύω στο Θεό, στον Ιησού Χριστό και θα αποδέχομαι το Λόγο του. Ξέρω τι θα μου συμβεί, αλλά εγώ ελεύθερα θέλω να πιστεύω, σε όποια περιπέτεια και αν μπω.

Γιατί, όμως, να μπω σ’ αυτή την περιπέτεια; Επειδή ο κόσμος δεν πιστεύει στον Θεό. Συνεπώς, όταν εγώ ζω μέσα σ’ ένα κόσμο απομακρυσμένο απ’ το Θεό, που αρνείται το Θεό, που δεν πιστεύει στο Θεό, κατά ένα ανεξήγητο και παράλογο τρόπο μπαίνω σε μία περιπέτεια.

Θα έλεγε κανείς, γιατί να μπω σε περιπέτεια; Δεν είμαι ελεύθερος να πιστεύω ή να μην πιστεύω; Αυτό είναι ο παραλογισμός, η τρέλα. Ο παραλογισμός είναι ένα στοιχείο του διαβόλου. Έτσι ο άνθρωπος που είναι μακριά από το Θεό, είναι παράλογος, κατέχεται από το δαίμονα και στρέφεται χωρίς λόγο εναντίον του πιστού και του δημιουργεί περιπέτεια και θλίψη, τα οποία ο πιστός τα αποδέχεται, μένοντας πιστός στο Θεό έως θανάτου.

Η Εκκλησία μας, πριν τα Χριστούγεννα, θέτει αυτή την περικοπή, τον ύμνο της πίστεως, για να μας θυμίσει την Πίστη στο θεανθρώπινο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, το οποίο αποτελεί το κέντρο της ανθρώπινης Ιστορίας και της δημιουργίας ολόκληρης.

Η πίστη στάθηκε η πρώτη εντολή και η πρώτη αρετή των ανθρώπων μέσα στον Παράδεισο.

Η πίστη πάλι θα σταθεί η πρώτη εντολή και η πρώτη αρετή των εσχάτων. Το είπε ο Κύριος: «Ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;»

Τα Χριστούγεννα έρχονται! Ας πιστέψουμε με την καρδιά στην αγάπη του και στο Θεανθρώπινο πρόσωπό του και θα σωθούμε.