Θέλησε ο λαός της Σιάτιστας, την 28^η Οκτωβρίου, να τιμήσει τον ηρωισμό και την φιλοπατρία, τους κόπους και τους πόνους, την πείνα, την δυστυχία, τους τραυματισμούς και τους θανάτους, την αντίσταση και το ανυπόταχτο φρόνημα, το φιλότιμο των ανθρώπων εκείνης της εποχής, του 1940-1945, μιας άλλης εποχής, κοντινής μεν αλλά και πολύ μακρινής. Κοντινής χρονικά και μακρινής ιδεολογικά. Τα παιδιά και οι νέοι του 2016 είναι αξιολύπητα και φτωχά, γιατί πρέπει να κάνουν κάτι, για το οποίο δεν γνωρίζουν πολλά ή και καθόλου τίποτα. Πρέπει να εκκλησιασθούν και να ακούσουν την δοξολογία, να παραστούν στο Ηρώο των πεσόντων για την επιμνημόσυνη δέηση, αλλά δεν γνωρίζουν ποια σχέση έχει ο Θεός μ’ εκείνα τα γεγονότα. Τι έκανε ο Θεός γι’ αυτήν την υπόθεση. Πώς συμπαραστάθηκε η Θεοτόκος, η Παναγία μας, πώς βοήθησε ζωντανά τους στρατιώτες και τον υπόδουλο λαό της Ελλάδας.

Πρέπει να καταθέσουν στεφάνι, για τους πεσόντες στρατιώτες στα πεδία των μαχών, χωρίς να έχουν ακούσει κάτι για εκείνες τις μάχες, τις ταλαιπωρίες, τους τραυματισμούς, τους ακρωτηριασμούς και τους σκοτωμούς.

Πρέπει να παρελάσουν, για να τιμήσουν τους ήρωες που αγωνίσθηκαν παντοιοτρόπως, στις πολεμικές επιχειρήσεις, στα μετόπισθεν, στα νοσοκομεία, στον ανεφοδιασμό, στις επικοινωνίες, σε όλους τους τομείς της ζωής. Όμως δεν έμαθαν σχεδόν τίποτα από όλα αυτά, που με μία φράση ονομάζονται «Έπος του ’40».

Γι’ αυτό και δεν υπάρχει ο ενθουσιασμός, ο παλμός, η χαρά και η υπερηφάνεια, που είμαστε απόγονοι τέτοιων μεγάλων και σπουδαίων προγόνων.

Την παρέλαση άλλοι την θεωρούν αγγαρεία, άλλοι κάτι το περιττό, άλλοι επίδειξη ενδυμάτων και υποδημάτων, οι μαθήτριες πασαρέλα με ελάχιστα ρούχα και επίδειξη σαρκικών προσόντων.

Απουσιάζουν η σοβαρότητα, ο σεβασμός στη μνήμη των πεσόντων, ο σεβασμός στους θεατές της παρελάσεως. Απουσιάζουν η λεβεντιά, η σεμνότητα, το ήθος, η πειθαρχία.

Κατά τη διάρκεια της παρελάσεως οι περισσότεροι μαθητές, όσοι είχαν παρελάσει, βάδιζαν μέσα στο δρόμο όπου συνεχιζόταν η παρέλαση, ψάχνοντας για τους δικούς τους. Μόλις τελείωσε η παρέλαση ή μάλλον πριν ακόμη τελειώσει, πριν ακόμη τελειώσει τα εμβατήρια η μπάντα του Δήμου, οι πάντες ξεχύθηκαν στους δρόμους βιαστικά, για να προλάβουν θέση στα διάφορα «κέντρα».

Για να γιορτασθεί όπως αξίζει, η επέτειος του «Έπους του ’40», και να πραγματοποιηθούν με εθνική υπερηφάνεια και πηγαία ευγνωμοσύνη η δοξολογία, η επιμνημόσυνη δέηση, η κατάθεση των στεφανιών και η παρέλαση, είναι ανάγκη να γνωρίζουμε όλοι τα μεγάλα εθνικά ιστορικά γεγονότα σε βάθος και πλάτος, ώστε να μετέχουμε ενσυνείδητα. Τα ιστορικά αυτά γεγονότα, να τα κρατούμε ως τίμιους θησαυρούς του έθνους μας, και να είναι η προίκα και το κεφάλαιο των ερχομένων γενεών, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε ως ζωντανό έθνος και ως ελεύθερο και ανεξάρτητο κράτος.

Όλοι μας, προσωπικά ο καθένας, έχουμε το χρέος και την ευθύνη να κληροδοτήσουμε στα παιδιά και στα εγγόνια μας ό, τι κληρονομήσαμε από τους γονείς μας και τους παππούδες μας.

Σ’ αυτά τα μεγάλα και ζωτικά θέματα, δεν χωράει καμμία αμέλεια και καμμία δικαιολογία. Αν κάποιοι θέλουν να σβήσουν την Ελλάδα μέσα στη χοάνη της παγκοσμιοποιήσεως, εμείς πρέπει να αντισταθούμε. Είναι μεγάλη αδικία να χάσει η ανθρωπότητα μία ιστορία χιλιετηρίδων με σοφία και ανδρεία και αγιότητα. Θα δώσουμε λόγο σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.

            Έγραφε ο εθνικός ποιητής Κωστής Παλαμάς:

«Χρωστάτε

και σε όσους ήρθαν, πέρασαν,

θα “ρθούνε,  θα περάσουν.

Κριτές, θα μας δικάσουν

οι αγέννητοι, οι νεκροί…»

                                                 Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Λ. Βασιλείου