Η Ιερά Μητρόπολη Σισανίου και Σιατίστης, στο πλαίσιο της ποιμαντικής της διακονίας πραγματοποιεί για άλλη μια χρονιά τη δραστηριότητα της ΣΧΟΛΗΣ ΓΟΝΕΩΝ.
Η πρώτη συνάντηση για φέτος πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015 στην αίθουσα «ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ» του Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Δημητρίου.
Προσκεκλημένος ήταν ο κ. Ηλίας Λιαμής, Θεολόγος, Παιδαγωγός συγγραφέας εξαιρετικών βιβλίων και μουσικολόγος, για να αναπτύξει το θέμα: «Δύο στάλες κουράγιο για συντρόφους και γονείς». Όμως για λόγους υγείας δεν κατάφερε να έρθει στην πόλη της Σιάτιστας και έτσι στους γονείς μίλησε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σιατίστης κ. Παύλος με θέμα: «Παιδιά και γονείς γιορτάζουν Χριστούγεννα». Ένα θέμα που θα συζητιόταν το Δεκέμβριο στη δεύτερη συνάντηση της Σχολής Γονέων.
Στον πρακτικό και ωφέλιμο λόγο του ο Σεβασμιώτατος υπογράμμισε ότι, «…τα Χριστούγεννα είναι μία καινούργια Ανατολή, όπως το λέει και το τροπάριο. Είναι μία συγκλονιστική πραγματικότητα, όπως μας λέει και η Εκκλησία μας, και αυτή η πραγματικότητα είναι ότι ο Θεός μπαίνει στην ιστορία τη δική μας.
«Άνθρωπος γίνεται ο Θεός για να κάνει τον άνθρωπο Θεό…». Έτσι, λοιπόν, το γεγονός των Χριστουγέννων δίνει τη μοναδική αξία και το νόημα στη ζωή του ανθρώπου…
…Δεν είμαι ένα χρονικό διάστημα ανάμεσα σε δύο ημερομηνίες. Αυτή, που γεννήθηκα και αυτή, που θα πεθάνω. Είμαι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό το διάστημα. Και αυτό το οφείλω στο ότι, ο Θεός τα Χριστούγεννα μπόλιασε τη δική μου θνητότητα με το δικό του μπόλι. Και μου έδωσε τη δυνατότητα να γίνω μέτοχος της δικής του Θείας ζωής. Αυτό είναι όλοι οι Άγιοι. Αξιοποίησαν τις δυνατότητες που απέκτησαν τα Χριστούγεννα και όχι μόνο βέβαια.
…Λέμε γιορτάζουμε Χριστούγεννα. Γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα στο σπίτι μας και οι γονείς και τα παιδιά. Είμαστε μια οικογένεια.
Πώς γιορτάζουμε γενικά τα Χριστούγεννα! Όλοι μας ξέρουμε ότι υπάρχει μια προετοιμασία. Είναι η νηστεία των σαράντα ημερών. Ξέρουμε, επίσης, ότι ετοιμαζόμαστε να κοινωνήσουμε μικροί και μεγάλοι. Και ξέρουμε, επίσης, ότι ο πιο ουσιαστικός τρόπος να γιορτάσεις τα Χριστούγεννα είναι ο Εκκλησιασμός. Αυτά σε γενικές γραμμές.
Λέμε, όμως, ότι προετοιμαζόμαστε. Ποιος είναι ο σκοπός αυτής της προετοιμασίας; Είναι να καταλάβω το γεγονός. Να μην περάσει έτσι. Να μην περάσει σαν μία διακοπή, ξεκούρασμα – ύπνο. Να νοιώσω το γεγονός βαθύτερα και δεύτερον να το νοιώσω σαν γεγονός της δικής μου της ζωής. Αλλιώς δεν έχει κανένα νόημα το ότι γιορτάζω. Βέβαια ο σκοπός της προετοιμασίας είναι να το νιώσω, για να το χαρώ.
…Σε μια εποχή, που η κοινωνία μας εξελίσσεται σε πολυπολιτισμική, να πούμε στα παιδιά μας, τι ακριβώς γιορτάζουμε. Να κουβεντιάσουμε μαζί τους. Να χαρούμε μαζί τους. Απ’ τα πιο μικρά παιδιά, που με πολλή χαρά δέχονται, αλλά και τα μεγαλύτερα, τους έφηβους, που τώρα που μεγάλωσαν μπορεί και να αμφιβάλλουν. Αλλά όμως, η αμφιβολία δεν είναι κάτι το αρνητικό. Είναι κάτι που μπορεί να γίνει πάρα πολύ θετικό και ενεργητικό. Γιατί; Όταν είμαι μικρός, απλά δέχομαι αυτά που μου λένε, τώρα όμως θέλω να βεβαιωθώ εγώ, ότι αυτά που μου λένε είναι αλήθεια. Η αμφιβολία δεν είναι κατ’ αρχήν άρνηση, είναι επιθυμία καλύτερης γνώσης και εμβάθυνσης…
…Σήμερα όσο απ’ τα πράγματα κι απ’ τους ανθρώπους αφαιρούμε την ιερότητα, όλο και πιο φτηναίνουμε όλοι. Και τα πράγματα και τα πρόσωπα. Και έτσι ζούμε σε μία εποχή έκπτωσης και φθήνιας, που νιώθουμε πια να μας καταβάλλει. Νιώθουμε να μας έχει στεγνώσει και βλέπουμε, όμως, ότι αυτό έχει συνέπειες στην ψυχή μας, στη ζωή μας, στις σχέσεις μας. Και τώρα πια, γίναμε πεζοί. Ισοπεδωθήκαμε. Να θέσω, λοιπόν, ένα ερώτημα. Είμαστε μια οικογένεια χριστιανική; Θέλουμε να είμαστε; Κανείς δεν μας αναγκάζει. Θέλουμε; Άρα, λοιπόν, δεν πρέπει να μιλήσουμε για τα Χριστούγεννα;…
…Είμαστε εμείς πρώτοι που αφαιρέσαμε την ομορφιά της ζωής, αφού πρώτα της αφαιρέσαμε την ιερότητα. Είναι, λοιπόν, σημαντικό να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα, μιλώντας γι’ αυτά, έστω και ατελώς, έστω και λίγο. Έστω να προσανατολιστούμε, μικροί και μεγάλοι, σ’ αυτό το γεγονός.
Βέβαια, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από τον Εκκλησιασμό της οικογένειας με τα παιδιά… Η πρώτη σφραγίδα των Χριστουγέννων στη παιδική μας ζωή ήταν όταν πηγαίναμε μέσα στο σκοτάδι από τον όρθρο στην Εκκλησία… Και τούτο, επειδή στον όρθρο υπάρχει όλη η μαγεία των Χριστουγέννων. Από το σκοτάδι του δρόμου, στην ολοφώτιστη εκκλησιά. Απ’ το κρύο του χειμώνα, στη ζεστή αγκαλιά της Εκκλησιάς. Και ήμασταν μικροί, αλλά οι λέξεις πέφταν σαν βροχή στη καθαρή μας καρδιά. «Χριστός γεννάται, δοξάσατε…», «Η γέννησή σου Χριστέ ο Θεός ημών…»
…Αν υπάρχουν οι εμπειρίες, το παιδί μας και αν αμφιταλαντευτεί, κι αν έχουμε μάθει να κουβεντιάζουμε, θα το βοηθήσουμε. Ρίχτε εσείς το σπέρμα. Κάντε την προσευχή σας στο Χριστό. Κι ο Χριστός ξέρει να μιλάει στις καρδιές των παιδιών μας.
Το άσχημο είναι ότι, για πάρα πολλές οικογένειες, όχι για όλες, τα Χριστούγεννα είναι φαγοπότι και διακοπές. Μ’ άλλα λόγια, ανικανότητα εορτασμού ή φτώχεια. Εάν μια γιορτή με τόσο εύρος, τη συρρικνώνεις σ’ ένα φαγητό και σ’ ένα φαγοπότι ή στον ύπνο, τότε δεν έχουμε τη χαρά της ημέρας.
Μεγάλο ρόλο παίζει και το βιβλίο. Υπάρχουν πανέμορφα βιβλία με υπέροχες χριστουγεννιάτικες ιστορίες, που θα μπορούσαμε να μαζέψουμε τα πιο μικρά παιδιά, για να τους τα διαβάσουμε. Να ακούσουνε. Να είναι κάτι άλλο, αυτή η μέρα.
Μα και στους πιο μεγάλους, μπορούμε κάτι εμείς να δώσουμε, για να διαβάσουν. Και κάτι άλλο, που ίσως δεν το είχατε υποψιαστεί. Πόσο προδιαθέτει αλλιώς η ημέρα εκείνη, ακόμα και τότε που πάμε να καθίσουμε στο τραπέζι, εάν στη συνηθισμένη θέση μιας μουσικής έχουμε Χριστουγεννιάτικους ύμνους… Μπορεί να ομορφύνει και να κάνει πιο γιορτινό αυτό το τραπέζι, το χριστουγεννιάτικο. Ή καθόμαστε να κάνουμε την προσευχή μας. Όσοι το ξέρουμε, να πούμε το απολυτίκιο της γιορτής ή να το ψάλλουμε: «Η Γέννησή σου Χριστέ ο Θεός ημών…»
Όταν, αγαπητοί μου, γιορτάζουμε Χριστούγεννα, αλλά τελείως αποξενωμένοι από το πνεύμα των Χριστουγέννων, μοιάζουμε μ’ εκείνους που έχουν μετοχές στην τράπεζα, αλλά που έχασαν την αξία τους και είναι απλώς ένα χαρτί. Έτσι μοιάζουμε. Ξαφνικά φτωχύναμε. Κι ας έχουμε τα χαρτιά των μετοχών. Απλά, αυτό που δεν συνειδητοποιούμε είναι ότι, φτωχαίνουμε όχι οικονομικά. Η πρώτη φτώχεια μας είναι πνευματική.
Παλιά, που η ζωή ήταν πιο φτωχή, τα Χριστούγεννα της φτώχειας ήταν πιο χαρούμενα. Τα Χριστούγεννα της ευμάρειας και της κατανάλωσης έγιναν πιο θλιβερά. Γιατί; Γιατί τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή της ψυχής και της καρδιάς μας, και όχι μια γιορτή της κοιλιάς μας…
Βλέπετε ότι, τελικά οι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν την αλήθεια του Θεού. Όταν δεν δέχεσαι τον αληθινό Θεό, είσαι υποχρεωμένος να εισπράξεις τα είδωλα…
Ο Θεός μας έπλασε ελεύθερους, άρα και υπεύθυνους για την ελευθερία μας…
Αυτές είναι οι σκέψεις, οι δικές μου, σχετικά με το, πώς ένα σπίτι χριστιανικό γιορτάζει Χριστούγεννα. Τυπικά, χριστιανοί είμαστε όλοι. Αλλά σ’ ένα μεγάλο μέρος είμαστε αποχριστιανοποιημένοι. Γιατί, ίσως μας έμεινε μία φράση, που τη λέμε πολλές φορές, «αρκεί να πιστεύει κάποιος στο Θεό και δεν πειράζει για τα υπόλοιπα». Δεν καταλάβαμε ότι, αυτό είναι ένας λόγος που είναι στον αέρα; Τι θα πει να πιστεύω; Ο Θεός έχει ανάγκη από μένα; Πιστεύω, σημαίνει εμπιστεύομαι. Αλλά αυτή η εμπιστοσύνη φαίνεται στη ζωή μου. Πολλές φορές ο τρόπος που ζούμε, που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, δείχνει ότι εμπιστευόμαστε στο Θεό; ή δείχνει ότι εμπιστευόμαστε στον εαυτό μας; Και βέβαια, πολλές φορές, εμείς είμαστε που εισπράττουμε τις αποτυχίες μας.
Άρα, λοιπόν, να προσγειωθούμε στην πραγματικότητα, και μια πραγματικότητα γερή και δυνατή είναι η αγάπη που έχει ο Θεός για μας τους ανθρώπους. Κι αυτή είναι πραγματικά η ελπίδα μας».
Ακολούθησε εποικοδομητική συζήτηση με τους γονείς.