Με την χάρη του Αγίου Τριαδικού Θεού και τις ευλογίες του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. κ. Παύλου, ολοκληρώθηκαν οι συναντήσεις των Κατηχητικών Σχολείων της Ενορίας του Αγίου Νικολάου Σιάτιστας, για την κατηχητική χρονιά 2013 – 2014 και τα παιδιά που συμμετείχαν στις κατηχητικές συναντήσεις, διοργάνωσαν την καθιερωμένη Γιορτή Λήξης.
Την Πέμπτη 19 Ιουνίου 2014 στις 8.00 το βράδυ, στον αύλειο χώρο του Ιερού Ναού Αγίου Νικολάου, τα παιδιά των Κατηχητικών Σχολείων συγκεντρώθηκαν για τη λήξη των κατηχητικών μαθημάτων και παρουσίασαν μια όμορφη γιορτή με θεατρικά, τραγούδια, παιχνίδια, κ.α.
Η γιορτή ξεκίνησε με το απολυτίκιο της εορτής της Πεντηκοστής, «Ευλογητός ει Χριστέ ο Θεός ημών…»
Στη συνέχεια το τμήμα των νηπίων και τα παιδιά της Α’ Δημοτικού τραγούδησαν και έπαιξαν το θεατρικό: «Ο πόλεμος και η Ειρήνη». Υπεύθυνη κατηχήτρια του τμήματος ήταν η κ. Χριστίνα Μπζιώτη με βοηθούς: τη Νικολέτα Μπζιώτη, τη Μαρία Λεζγίδου και την Αθηνά Μαγιάγκα.
Ακολούθησαν τα παιδιά της Β΄ και Γ΄ τάξης του Δημοτικού με κατηχήτρια τη κ. Μαρία Τσακμάκη και βοηθούς: την Αγνή Λέγγου και την Αγνή Τσίτσα, τα οποία τραγούδησαν για τους παρευρισκομένους, διηγήθηκαν την «Ιστορία του χαμογελαστού ανθρώπου» και στο τέλος έπαιξαν το παιχνίδι: «αυγουλοδρομίες».
Μετά, τη σκυτάλη πήραν τα παιδιά του κατώτερου κατηχητικού της Δ΄, Ε΄ και Στ΄ Δημοτικού με κατηχήτρια την κ. Περιστέρα Μάνιου και βοηθούς την Ελένη Βασιλείου τη Μαρία Λεζγίδου και την Πρεσβυτέρα Σταυρούλα Βασιλείου, η οποία κατά τη διάρκεια της χρονιάς είχε αναλάβει τη μουσική τους έκφραση. Τα παιδιά τραγούδησαν και έπαιξαν το παιγνίδι: «ο καλοφαγάς».
Οι νέοι του μέσου Κατηχητικού με κατηχήτρια την κ. Ευφημία Ώττα και βοηθούς την Τατιάνα Τζάλια, τον Ιωάννη Μπατσή και τον Χρήστο Καρακουλάκη, τραγούδησαν και πρόβαλαν σε παρουσίαση τις σημαντικότερες στιγμές της χρονιάς που πέρασε, με τη βοήθεια της τεχνολογίας, που επιμελήθηκε η κ. Βασιλική Δάρδα.
Οι νέοι του ανώτερου κατηχητικού, αγόρια και κορίτσια του Λυκείου, με τον κατηχητή τους Ιερέα π. Βασίλειο Βασιλείου αφιέρωσαν σε όλους το τραγούδι: «Πέφτουν τ’ αστέρια βροχή» με τη συνοδεία κιθάρας.
Όπως κάθε κατηχητική χρονιά, έτσι και φέτος, όλα τα παιδιά πήραν από τα χέρια του πρωτοπρεσβυτέρου π. Νέστορα Γκουρομήσιου από ένα ενθύμιο . Ήταν ένα μικρό βιβλιαράκι για τον καθένα, που αναφερόταν σε κάποια αγία, θαυματουργή, ιστορική εικόνα της Θεοτόκου, όχι μόνο για να την γνωρίσουν αλλά κυρίως για να προσεύχονται στη Θεοτόκο και να είναι η παντοτινή προστασία τους. Φεύγοντας, πήραν όλα τα παιδιά κι ένα μικρό κέρασμα.
Επίσης, οι περισσότερο τακτικοί μαθητές πήραν από τα χέρια του πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Λ. Βασιλείου ακόμη ένα ωραίο βιβλίο – δώρο της ενορίας.
Οι νέοι του μέσου κατηχητικού πήραν επιπλέον ένα CD με την παρουσίαση, το οποίο προβλήθηκε στο τέλος της γιορτής.
Τελειώνοντας, όλοι μαζί έψαλαν το απολυτίκιο του Αγίου Νικολάου, «Κανόνα πίστεως…».
Σ’ αυτό το σημείο η γιορτή έφθασε στο τέλος.
Την παρουσίαση της γιορτής έκανε η τελειόφοιτος Λυκείου Άννα Λεζγίδου.

Η κατηχητική χρονιά τελείωσε,
τα μαθήματα ολοκληρώθηκαν,
όμως η αίθουσα του Ενοριακού Πνευματικού Κέντρου της ενορίας του Αγίου Νικολάου όλο το καλοκαίρι θα είναι ανοιχτή, για χαλάρωση, για δανεισμό βιβλίων, για πνευματικές συζητήσεις και για παιγνίδια.

Ο π. Βασίλειος στο τέλος της γιορτής έλαβε το λόγο και είπε τα εξής:
«Είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος, και συγκινημένος ασφαλώς, για την όμορφη γιορτή την οποία έκαναν τα παιδιά μας, που την προετοίμασαν από πολλές ημέρες. Γενικά, όμως, θα ήθελα να πω ότι, όλο τον καιρό, όλη την χρονιά ετοιμάζονταν γι’ αυτή την ημέρα.
Σήμερα δεν έχουμε τον Σεβασμιώτατο κοντά μας, ήταν κάπου απασχολημένος, δεν μπόρεσε να έλθει, ήταν και το θέμα της βροχής, ήταν και άλλα πολλά, αλλά δόξα τω Θεώ, ευχαριστούμε και τον Άγιο Νικόλαο, που πρέσβευσε στον Κύριο να μην έχουμε βροχή και να περάσουμε ένα πολύ ωραίο απόγευμα.
Τώρα θα ήθελα να πω ένα ευχαριστώ σε όλους τους κατηχητές, σε όλους τους συντελεστές, σε όλους εκείνους, οι οποίοι ολόκληρη τη χρονιά εργάζονται, κουράζονται, καταπονούνται, στενοχωρούνται, αγωνιούν, αν θα ΄ρθει κάποιο παιδί, αν δεν έρθει κάποιο άλλο, αν κάποιο έχει αρρωστήσει, αν κάποιο έχει άλλες σκέψεις και άλλες επιθυμίες, και ίσως δεν θέλει να συνεχίσει να ’ρχεται στο κατηχητικό Σχολείο. Περνάμε όλες αυτές τις αγωνίες και οι κατηχητές και εγώ προσωπικά. Γιατί το θέμα δεν είναι ότι, όταν ερχόμαστε στο κατηχητικό Σχολείο, θέλουμε να γίνουμε καλοί άνθρωποι, προσέξτε το λίγο αυτό, γιατί το λέμε κιόλας, «Πήγαινε παιδί μου, στο κατηχητικό Σχολείο», «Πήγαινε στη Εκκλησία, για να γίνεις καλός άνθρωπος!».
Καλός άνθρωπος μπορεί να γίνει και έξω από την Εκκλησία, να γίνει και με μια οποιαδήποτε ιδεολογία, με ένα άλλο πιστεύω, με μια φιλοσοφία, αλλά σωσμένος άνθρωπος και ο άνθρωπος αυτός ο οποίος θα κερδίσει και θα αποκτήσει την αιωνιότητα, αυτό πουθενά αλλού δεν μπορεί να το βρει, παρά μόνο κοντά στο Χριστό, κοντά στην Εκκλησία.
Στο ταμπλώ, στην οθόνη που βλέπετε, ζωγραφίσαμε ένα αμπέλι, και έχει και κάποια κλήματα, και έχει και κάποια τσαμπιά. Στα τσαμπιά, όπως βλέπετε, έχουμε βάλει τις φωτογραφίες με τα πρόσωπα των παιδιών, όσα παρακολούθησαν φέτος τα κατηχητικά μαθήματα. Δόξα τω Θεώ ξεπέρασαν τα εκατό, εκατόν σαράντα, εκατό πενήντα παιδιά.
Τι σημαίνει αυτή η εικόνα που έχετε μπροστά σας; Είναι κάτι το οποίο είπε ο ίδιος ο Χριστός: «Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή, υμείς τα κλήματα». Δηλ. Εγώ (ο Χριστός) είμαι το αμπέλι το αληθινό, εσείς είστε τα κλήματα. Εάν κάποιος μένει σε μένα, σ’ αυτό το αμπέλι, θα είναι κλήμα ζωντανό, κανονικό, ωραίο, και θα φέρει και καρπό, θα φέρει σταφύλια. Αν κάποιο κλήμα αυτονομηθεί, κοπεί δηλαδή, αμέσως θα αρχίσει να ξηραίνεται. Και δεν μπορεί ένα κλήμα κομμένο από το αμπέλι να φέρει καρπό. Μόνο σε μένα μένοντας, μπορείτε να φέρεται καρπό. «Εγώ ειμί η άμπελος η αληθινή». «Ο Πατέρας μου είναι ο γεωργός», ο οποίος καλλιεργεί αυτό το αμπέλι. Το αμπέλι είναι ο Χριστός, είναι η Εκκλησία του, είναι το Σώμα του Χριστού, είμαστε όλοι εμείς, όσοι βαπτιστήκαμε, και όσοι είμαστε κολλημένοι, ενωμένοι με το Σώμα του Χριστού. Είμαστε ενωμένοι σ’ αυτό το αμπέλι. Αν κάποιος είναι ενωμένος σ’ αυτό το αμπέλι θα είναι αιώνιος, όπως αιώνιος είναι και ο Χριστός. Θα ζει όπως και ο Χριστός ζει. Γι’ αυτό και στην Ορθόδοξη Εκκλησία το ύψιστο, το οποίο έχουμε και πιστεύουμε, είναι η Ανάσταση των νεκρών. Ότι οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ.
Θα πει κανένας, μα θα πεθάνουμε. Τι κι αν πεθάνουμε, αφού θα αναστηθούμε. Η ψυχή μας δεν θα πεθάνει, απλώς το σώμα μας πέφτει κάτω, και θα αναστηθεί, θα ξανασηκωθεί. Οπότε, εκείνος ο οποίος είναι ενωμένος ως κλήμα με αυτό το αμπέλι, που λέγεται Χριστός, αυτός στην Εκκλησιαστική γλώσσα, λέγεται «σώζεται». Αυτός ο άνθρωπος σώζεται! Γι’ αυτό, είπα νωρίτερα, δεν ήρθαμε εδώ στο κατηχητικό, στην Εκκλησία, για να γίνουμε οι καλοί άνθρωποι. Ήρθαμε να ενωθούμε με το Θεό, να ενωθούμε με τον Ιησού Χριστό, με τον Άγιο Τριαδικό Θεό. Όλοι μαζί, όλοι οι Άγιοι, και να ζούμε στους αιώνες των αιώνων.
Δεν θα ήθελα να πω τίποτα άλλο, αυτό είναι το μήνυμα, το οποίο θα ήθελα να το έχουμε για μια ζωή. «Ενωμένοι πάντοτε κοντά στο Χριστό!». Ό, τι και να γίνει.
Ευχαριστώ τους κατηχητές, ευχαριστώ και όλα τα παιδιά, τα οποία ήταν, δόξα τω Θεώ, τακτικά στην κατήχηση. Ευχαριστώ και τους γονείς, οι οποίοι έχουν καταλάβει ότι, πρέπει να στέλνουν τα παιδιά τους στην κατήχηση και στην Εκκλησία.
Καλή αντάμωση τον Σεπτέμβριο. Ή μάλλον, η αίθουσα θα είναι όλο το καλοκαίρι ανοιχτή, οπότε δεν θα χαθούμε, δεν θα αποχωριστούμε. Ο Θεός να είναι μαζί μας! Καλό καλοκαίρι!